HAPPY BIRTHDAY "ΥΙΆΓΙΑΖιώτα" ...

Υπάρχουν κάποιες μοναξιές όπου ο θόρυβος είναι μεγαλύτερος από τη δύναμή σου να τον αγνοήσεις.
...Το κρύο να σπάζει τους πάγους του μέσα στο στέρνο σου, ένα ενοχλητικό μελίσσι να μην εννοεί να καθησυχάσει στο βάθος του λαιμού... εκρήξεις βήχα να αναζητούν πεδίο στον ... κάλαθο των αχρήστων...
Α! Γιώτα! Σταμάτα! 
Η βραχνιασμένη φωνούλα του Πίτερ-Τζέϊμς αγωνιά να βγάλει την ευχή: Χάππυ Μπέρθντευ ΓιάγιαΖιώτα...  Αυτό το  ΓιάγιαΖιώτα του! (Όχι ότι δεν ξέρει να το πει σωστά, μα είναι η αγαπημένη πρώτη ολοκληρωμένη μεγάλη λέξη!)
 Άντε να μη τρυπάει τους τοίχους της "μοναξιάς"... αυτής της αναγκαστικής απομόνωσης, αυτή η φωνούλα. 
Όχι ότι οι... μεγάλες μας αγάπες, Τζόυ, Έμπυ και Άντζυ έμειναν... πίσω!
Α-τηλεφώνητες(!) χτύπησαν την πόρτα να φωτίσουν το σπίτι.
Τα νειάτα, δεν φοβούνται τίποτα! Ούτε την γρίππη της Νέας Υόρκης που έχει απλώσει τα πλοκάμια της ασφυκτικά. Άλλωστε, παλιές ...γνωριμίες, αφού... δεν λείπουν και πολύ! 
Ο χρόνος της απόστασης ξεχνιέται όταν βλέπεις κι αγκαλιάζεις τρυφερά αγαπημένα πρόσωπα.

Ο ΙΣΟΝ, ο νεόφερτος κομήτης, κοίταξε κατάματα τον Ηλιο και διαλύθηκε... Μέρος από τη φωτεινή ουρά του προετοίμασε την εμφάνισή του στη γλάστρα με το "φιδάκι". Μπορεί να περιμένεις 25 χρόνια για να το δεις ν΄ανθίζει. Το πρώτο, από την... Αστόρια, ποτέ δεν άνθισε, μέχρι που ξεράθηκε... ένα κλαδάκι του σώθηκε, δυνάμωσε και νάτο!
Μόνο που όλα τα αστέρια δεν είναι πάντα ότι δείχνουν! 
Υπάρχουν τόσα ανεξήγητα μυστικά στη Φύση. 
Εμείς, είμαστε τόσο αδαείς...

...μα η λεμονίτσα μου!!!!!!!!!!!!! Με αποζημίωσε πέρυσι με τρία πανέμορφα λεμόνια, ένα το έκοψα, το άλλο περιμένω να το... κόψει ο εγγονούλης μας για να ταυτίζεται με την αγάπη, και το τρίτο είναι ακόμη πρασινάκι... υποθέτω για να διατηρεί την αγάπη. Μα, δες τε, πόσα ετοίμασε για το μεγάλο "Ευχαριστώ". Ο κόπος μου, μεταφορά έξω από το σπίτι κατά τον Μάη, επαναφορά κατά τον Οκτώβρη... έτσι ανταμοίβεται. Εσείς, έχετε τα καλούδια γύρω σας... Εγώ τα κρατώ κοντά μας, διαφοροτρόπως... με τις μικρές "τελειούλες" να συμπληρώνουν τις κρυφές σκέψεις και τη μοναξιά.
Χάππυ Μπέρθντέϊ, Υιώτα!
Η ..."Καλιφορνέζικη" πορτοκαλίτσα έβγαλε τα πρώτα της μπουμπουκάκια. Έχεις τους αγαπημένους σου, γύρω σου. Μερικές απουσίες... τί να γίνει. 
Ο κήπος λέει το δικό του "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ". Αρκεί να του λες: "Καλημέρα".
Αυτή είναι η ΖΩΗ!
Μια Καλή Ημέρα να ξημερώσει σε ΟΛΟΥΣ σας, αγαπημένοι μου.
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα

Happy Thanksgiving to ALL !

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΘΑΥΜΑΣΙΑ

ΓΙΟΡΤΙΝΗ ΗΜΕΡΑ 

ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Φίλες και Φίλοι μου,

η Πέμπτη, θα μοιάζει Χριστουγεννιάτικη Ημέρα.

Από τη μία ο καιρός, από την άλλη οι προετοιμασίες...

Είθε να είναι ξεχωριστή,

όπως την ποθεί ο καθένας μας.

Κυρίως ΥΓΕΙΑ

και Αγάπη.

 Προσωπικά, ένα κρύωμα μου έχει ...επιτεθεί αγρίως... Σκόπιμα θα στερηθώ τα παιδιά μας για λίγες μέρες, ιδίως εκείνα που ταξιδεύουν από την ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ, για να μας δουν,

 μα την ΠΕΜΠΤΗ κατά τις 3.00, τα πάντα θα υπάρχουν στο Τραπέζι της δευτεροκόρης μας.

Υγ.: ...στις φωτογραφίες μου: η πρώτη, συνδυασμός από τα διακοσμητικά "πάμπκινς" που αγόρασα προχθές, και η δεύτερη αγγουράκια (!!!), γιασεμάκι, και φτερά από τον βαλσαμωμένο φασιανό...

Φυσικά, "σκαναρισμένα" ...

Η μοναξιά της νύχτας, ...τέχνες κατεργάζεται!

Φιλιά σε ΟΛΕΣ και ΟΛΟΥΣ σας,
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα

ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ ...

Ψυχές Αιωρούμενες

Παιδί της αστραπής, είναι ο ποιητής 

που τρέμει στο πάλλευκο της νέας σελίδας. 

Ένας πηλός, οι λέξεις οι απανωτές, που κοχλάζει, 

κι απορεί πώς θα μπουν στα εκμαγεία του νου 

για να αναστηλώσει γκρεμισμένες αξίες.

Στης πλαγιές της μνήμης, ανέμελο το θυμάρι, 

θυμιατό στο φίλημα της βροχής, σαν ροβολάει στις ακρογιαλιές της αγάπης. Η θάλασσα κρύβει τα μυστικά, ευεργετικά, μα όταν αγριεύει, δεν νοιάζεται! Εκδικείται.

Και διαλογίζεται ο ποιητής, πώς να ανασαίνουν 

οι ΨΥΧΕΣ ΟΙ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ και πώς να συνετίζεται ο νους, ο ατίθασος. 

Τάφοι πάνω σε τάφους τα ανθρώπινα κατορθώματα, φαινομενικά ισχυρής θέλησης, σίγουρα μοίρας πανίσχυρης, κι απορούμε ποία, δήθεν, ευφυολογήματα θα δικαιολογήσουν τα ανοσιουργήματα, 

και ποίες δικαιολογίες θα ξεπροβοδίσουν 

τον Μέγα Φόβο της ανυπαρξίας.

Αν τύχει ο ποιητής να σέρνεται όπως η έχιδνα κάτω από ξεραμένα πλατανόφυλλα, ίσως προφτάσει να πει:

- Εδώ Τετέλεσθαι! Ίσως προφτάσει να ζητήσει μια θέση πέραν της Ακοίμητης Φωτιάς...

Μα, αν γίνει η παραπλάνηση, με Ανοιξιάτικα θροϊσματα ή με απόηχους καλοκαιρινών συναυλιών...

άξιος της δικής του μοίρας.

Άγνωστο 

το πώς του ποιητή την καρδιά θα ξεριζώσεις, 

αφού αθέλητα γαντζώνεται -ίδιος κισσός γύρω στο δέντρο της έσωθεν αναζήτησης, 

ή στον ωκεανό της μεγάλης αλλαγής. 

Νους και καρδιά, σφιχταγκαλιασμένα πορεύνται

γι αυτό

ο ποιητής, δεν συγκατατίθεται στον επερχόμενο καβαλάρη του Σκότους.

Παιδί της Αστραπής ο Ποιητής, ο άξιος.

Αναγνωρίζει τον φόβο τον άγριο, λυγίζει 

για να μη σπάσουν οι κεραίες του, 

κι ενώ ακέραιες κρατά τις εντολές της έμπνευσής του 

-ώστε ποτέ να μην πάψει να σκέφτεται, 

ποτέ να μην πάψει να αισθάνεται-, 

διαμελίζει ό,τι ακριβό, ό,τι πολύτιμο 

πίκρες κι εμπειρίες του έδωσαν 

για να θεμελιώσει τον όρκο τον άγραφο:

Ποτέ μην υποκύψεις, ποιητή! 

Ψυχή είναι η ίδια η Ποίηση.

Κι ας είναι 

οι ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ!

Με το νωπό φεγγάρι που σώνεται αδιαμαρτύρητα,

Φίλες και Φίλοι, όλοι αγαπημένοι, 

σκέφτηκα ότι για να μειωθεί η μελαγχολία, ένα μου ποίημα

από τη συλλογή που διακρίθηκε το καλοκαίρι στο διαγωνισμό του 

ΤΕΧΝΗ, Κιλκίς,

θα ήταν ένα αντίδοτο καλόδεχτο...

Ταυτόχρονα, φωτογραφία μου με μερικά κογχύλια (από παλαιότερη επίσκεψη σε ακρογιαλιά του Κορινθιακού -που μου τον θύμησε ο συμπατριώτης ποιητής Σπύρος Δαρσινός, από το Τέννεσσί)
θα σας ψιθυρίσει όσα είναι δυνατόν να ...ειπωθούν στη μακρινή Σελήνη, κάθε φορά που της κάνω παρέα στο μοναχικό μπαλκόνι μας...

και,
προφταίνω ακόμη, να στείλω ευχές για τις Κατερίνες που είναι τόσο μακριά για μια αγκαλιά...

Να είστε όλοι καλά, πάντα με την αγάπη,
Υιώτα

Ευτυχώς που υπάρχουν χαρές!

...ήταν ένα γλυκός Νοέμβρης, τότε, στο άλλο μας σπίτι, στην Αστόρια. Στην πίσω αυλή, οι τριανταφυλλιές ακόμη άνθιζαν. Στην αριστερή πλευρά, δυο αζαλέες, ζαλισμένες από κάποιες παγωμένες μέρες του Οκτώβρη -όπως και το χθεσινό διήμερο που μας πάγωσε και χιόνισε, και τούτη τη στιγμή χαρά θεού...!- άνοιξαν κόκκινα και λευκά μπουμπούκια, χαμογελώντας για τα παράξενα της εποχής...
Πήρα το φτυάρι κι άρχισα να ξεριζώνω τη λευκή για να τη μεταφυτέψω στη δεξιά πλευρά, κοντά στη γαλάζια ορτανσία... Η Mrs. Margaret, η αριστερή μας γειτόνισσα, έβαλε τις φωνές.
-Πήγαινε μέσα να ξεκουράσεις τη μέση σου! Θα σου βγει το μωρό μέσα στο κήπο!

Έμεναν τρεις εβδομάδες ως τη γέννα... Χαμογέλασα. -Είμαι εν τάξει, της είπα ισιώνοντας το χώμα... και πήγα να ρίξω νερό στην άσπρη αζαλέα που -άν πραγματικά ακούνε τα φυτά- άνοιξε μερικά μπουμπούκια της, ίσως να μ' ευχαριστήσει για τη νέα της τοποθεσία.

Κατά τα ξημερώματα, κούραση, με μικρά πονάκια με ανησύχησαν. 
"Θα περάσει", σκέφτηκα.
 Άλλωστε, στη Τζόυ, η περίπτωση ήταν τελείως διαφορετική: την προηγουμένη, είχα πάει σ' ένα ανθοπωλείο, Στάινγουέι και τριάντα, ν΄αγοράσω μια γλάστρα ψιλό βασιλικό, που τέτοια εποχή τον ζήλεψα... πάτησα σ' ένα πεσμένο φύλλο, μέσα στο κατάστημα, γλύστρησα, κάπως ισορρόπησα, μα τελικά, στάθηκα όρθια, μπροστά στην έκπληκτη ταμία του καταστήματος... 
Τότε ήμουν μία εβδομάδα μετά τον έβδομο μήνα,
τώρα είχα μπει στον έννατο, άρα -κατά την απειρία μου- ήμουν εντάξει!

Η κούραση κράτησε μέχρι το απόγευμα. Η ανησυχία μου ήταν αλλού! Οι γυναικολόγοι μου, Μπρουκάτο εντ Πελετιέρι, δεν συμπαθούσαν το Νοσοκομείο "Αστόρια Τζένεραλ" -εκεί που είχε γεννηθεί η Τζόυ μας- λόγω μειωμένης φροντίδας και ατασθαλιών, όπως ο κόσμος έλεγε, στο δε Μπούλεβαρντ, που ήταν πιο πάνω από το σπίτι μας, δεν ήταν συμβεβλημένοι...
Σκεπτόμουν να βαστήξω ώσπου να έρθει η Τζόυ από το σχολείο και να με πάει ο Δημήτρης στο Φλάσινγκ, κάπου 25-30 λεπτά μακρύτερα, άν δεν είχε κίνηση...
Φοβισμένη από την ενδιάμεση τρομακτική εμπειρία μιας αποβολής στον έκτο μήνα, κάπου είχα χάσει το χρόνο. 'Επλενα τα πόδια μου στη μπανιέρα λες και είχα να τα πλύνω μήνες!!!
Ο Δημήτρης, μουδιασμένος με την επιμονή μου, μουρμούριζε, μόνο η Τζόυ φώναζε: -Μαμά, θα κάνεις το μωρό μέσα στο μπάνιο! Έλα έξω! Πάμε! Τώρα!!!!

Δύο ώρες αργότερα, η μικρή μας Ολγάνθη (Όλγα-Ανθή επακριβώς) είδε το φως της 14ης Νοεμβρίου!   
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ, κόρη μας αγαπημένη.

"..περπατώ εις το ...δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ...  "  πού το θυμήθηκα μετά από τόσα χρόνια!

...μη μου πείτε ότι ο γιος της δεν της μοιάζει!!!

...από μια παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Πέμπτη Λεωφόρο, στο Μανχάτταν, ΝΥ, με στολές που είχε φτιάξει η ... πολυτεχνίτρα μαμά τους!  και μου λέτε για ...αγάπη για την Ελλάδα! Τί άλλο να πω!

Η Όλγα μας, τραγουδάει στο μουσικό έργο της μαμάς της, "Γελωτοποιός από...Σόι", και η Τζόυ μας

στο πιάνο, (στην πολιτιστική αίθουσα της Αρχιεπισκοπής, Αστόρια,) συνοδεύει τη μαμά της...

Κάμποσα χρόνια από τότε... 

Και οι δυο έγιναν μανούλες, η ζωή προχωράει κι εμείς, υγεία να έχουμε για να καμαρώνουμε τα παιδιά των παιδιών μας.

Φίλες και φίλοι μου, πάντα με την αγάπη μου,

Υιώτα