21 Φεβ 2014

Από την Ιωλκό στην Κολχίδα (ΣΟΤΣΙ !!!)

                                          Από τη συλλογή: Κρυστάλλινα Όνειρα.   Υιώτα
( Τριήρης του πάγου (!!!) από τη θύελλα της 8ης του Φλεβάρη, .14)

                                                             ====  ++++++  ====

Ιωλκός-Κολχίδα(Σότσι) = Όλβιες Ώρες

Ξεκίνησαν
οι Έλληνες του τότε κόσμου, από τη Γη των Αθανάτων,
στοχεύοντας την Εύδιο Ακτή της Δυναστείας των Πάγων.
Τύφλωναν οι ασπίδες τους τον υπερόπτη Ήλιο.
Προσκαλούσαν κάθε νύχτα την ανοχή της Σελήνης.
Πενήντα αγέρωχες Τριήρεις,
με κουπιά που ανάσαιναν ικμάδα, ανακάτωναν
τα σωθικά του Αιγαίου.
Προκαλούσαν τον Ποσειδώνα. Θυσίαζαν
τη ψυχή τους στην εύνοια των Θεών. Προχωρούσαν
για το υπερπόντιο ταξίδι της αιωνιότητας, ακάθεκτοι.

Με ούριους ανέμους, με μίση και θεϊκές υποσχέσεις,
αποχαιρέτησαν την Ιωλκό, διάβηκαν τον πόντο της Έλλης,
πλεύρισαν στις ανάσες της Μαύρης Θάλασσας κι ακούμπησαν
την Ελπίδα πάνω στην αχόρταγη λαχτάρα της κυριαρχίας
του Χρυσόμαλλου Δέρατος.
Η θρυλική πλέον Κολχίδα, έδωσε ακόμη μία μάχη
για να λούζεται στο φως της Ιστορίας.

Θεϊκές εύνοιες μαζί κι αντιζηλίες, ήρωες αδιάφανοι ή και ημίθεοι,
Μύθοι αιμάσσοντες, κερήθρες αιώνιες της παγκόσμιας Δόξας μας,
αναστήθηκαν σε ουρανομήκη αναβίωση
στην Κολχίδα, το εύμνημο Σότσι του σύγχρονου κόσμου.

Τυχερή να ζω την Τέχνη στην τελειοποίηση των αθλημάτων,
την αγωνία των αθλητών, στην μαγεία των Θεσμών
της γείτονος Ήλιδας, όπου αναβιώνουν δραματικά στην αγκάλη

της αρχαίας Κολχίδας.
====  ====

Φίλες και Φίλοι,
Καλή εβδομάδα.
Σας σκέπτομαι, στην ομιχλώδη μοναξιά μου,
Υιώτα

16 Φεβ 2014

Μοιρασμένη Γη...


(η Αγάπη μας!)


Μοιρασμένη Γη

Τινάχτηκα μεσονυχτίς στης βροχής το κάλεσμα.
Το σώμα πέτρινο, η ψυχή σ' αυγινό τοπείο.
Απόμακρα, ακούγονταν 
η ρυθμική ανάσα των πουλαριών κατά το μήκος της ακτής που 
μέ αγκάλιασε, αφρίζοντας στα πάθη της.
-Άναψε μια φωτιά, διέταξε η Βροχή, να λαμπιρίσουν τα σκότη των αμόλυντων χρόνων.

Α! Μοιρασμένη πατρίδα
σ' αμοίραστο όνειρο.
Ωκεανοί εγκληματίες. Ουρανοί απόμακροι.
'Αδεια μάτια. Κρεββάτια άψυχα.
Αδέσμευτα Ιστιοφόρα της νοσταλγίας. Γιάλινες στιγμές.
Υποσχέσεις εύθραυστες.

Θολές οι εικόνες. Η αίσθηση ημιλιπόθυμη. Δεν είναι πλέον
η απόσταση που σφάζει τη σάρκα στη θύμηση της αφής σου.
Είναι το χτύπημα τη καρδιά που νεκρώνεται μην αντέχοντας
να ψηλαφίζει για την ακέρια ύπαρξη της γλώσσας μου
σε ακρογιαλιές ξένες.
-Ψάξε στο φως των παιδικών ματιών,
ψιθύρισε η ξάγρυπνη νύχτα.
Εκεί ν΄ αποθέσεις το μακρύπνοο όνειρο.

Διπλώθηκα στη μελωδία της βροχής.

Αύριο, θα δω τα μάτια σου.
                                      ==============

Φίλες και Φίλοι μου,
Ευχές, Υγεία και Πάντα με την Αγάπη.
Υιώτα



10 Φεβ 2014

Σεισμογενείς Θύμησες...



ΣΕΙΣΜΟΓΕΝΕΙΣ ΘΥΜΗΣΕΣ
(απόσπασμα από την Ελεγεία του Σελινούντα)

Ψηλά, στην όχθη του ποταμού, το λιγνό κορμί, ξαπόσταινε για λίγο,
ώσπου να συναντήσει τις σταφυλομαζώχτρες στη κατηφορική άπλα.
Καλό σημάδι ο πρωϊνός αυγουστιάτικος βοριάς κι ας έμοιαζε οργισμένος.
Οι πρώτες ροδόχρυσες ανταύγειες στον ορίζοντα, άνοιγαν την αόρατη πύλη για τη μυστική είσοδο, στον ιερό της Αρχαίας Ελίκης χώρο.

Παιδί άβγαλτο, αναρωτιόμουν πού είχε τις ρίζες της αυτή η εμμονή, αυτό το αναπάντητο πάθος για την Ομηρική πόλη. Ποιά δύναμη διοχέτευε στο νου μου το μέτρημα του χρόνου αντίθετα, προκαλώντας τη ρίζα του καλού ή και του κακού.
Το μυστικό της ζωής, χαμένος παράδεισος.
Ο συνδυασμός των αστεριών, συχνά λανθασμένος.
Οι σεισμοί, εκ βαθέων.
Τα κλειστά χείλη της γης ακόμα μισανοίγουν, τραυλίζουν, ξερνούν πανάρχαιες αμαρτίες. 
Τα παλιρροϊκά κύματα ακόμα ξαφνιάζουν μπουκώνοντας την εκβολή του ποταμού, κι όλη εκείνη τη γραφική ακτή.
Ενδόμυχος ο φόβος, συμφωνεί τα μεγάλα μυστικά να μένουν θαμμένα.

Ήδη ο θερμός αγέρας, γεμάτος αιωρούμενες ψυχές, να πνίγει την ανάσα.
Με βλέπω, μικρό κορίτσι, προκομένο, δυνατό, σαν πρωτογιός που ήθελε ο πατέρας. Άφοβη, ταυτόχρονα αναστατωμένη, καθισμένη ψηλά στο πέρασμα της όχθης.
Τα δόντια έφιγγαν. Τα χείλη άδροσα. Νόμισα ότι εγώ έτρεμα.
Ένας σεισμός, μάλλον μέτριος, έκανε τις πέτρες να ροβολούν από την όχθη.
Γλυστρούσα αθέλητα. 'Ακουσα τη φωνή μου τρομαγμένη να περνά μέσα
από τα ανοίγματα της τοξοτής σιδερένιας γέφυρας, να καλπάζει σαν πουλάρι ασυγκράτητο, με μάτια ορθάνοιχτα, αβοήθητη, να αναβαίνει, να πνίγεται ψηλά, στο πλατανόδασος των Αροανίων, να συναντάει άϋλες σκιές που φτεροκοπούσαν από τον Ερύμανθο στο Χελμό, να αναπνέει τους ατμούς των μαγεμένων υδάτων της Ωκεανίδας Στύγας, να ξεφεύγει από το μαγνητικό τους κάλεσμα -μη και παγιδευτεί στην είσοδο του Άδη... να ξεγλυστράει από τη γοητεία της Ίριδας με τη χρυσή υδρία... να δροσίζει την αγωνία με δυο-τρεις ξεχασμένες σταγόνες που κούρνιαζαν σε μια οπλή αλόγου..., ξέφρενη να επιστρέφει μέσα από τον φιδωτό Κράθη και να βρίσκει καταφύγιο στη φωνή ενός μοναχικού, τρομαγμένου γκιώνη...

Μάζεψα τα κουβάρια της σκέψης. Φρίκη.
Ο μίτος της Αριάδνης, ουδόλως εύπεπτος.

Μόνο τα αθώα μάτια θα ευλογούν τους χαμογελαστούς ορίζοντες...

Ο κάμπος, φορτωμένος ή όχι, συνεχίζει να γράφει την αναλφάβητη ιστορία του στον άνεμο. 
 Εμείς δεν γνωρίζουμε να μιλήσουμε με τα Πνεύματα, 
να τιθασσεύσουμε τους εντός ανέμους...

======

ΥΓ.:
Φίλες και Φίλοι μου,
...κάτι διαφορετικό, για να αλλάξω λίγο τη ψυχοσύνθεση...
Καλή Εβδομάδα σε όλους.
Σας  "χιονο...ασπάζομαι"
Υιώτα

7 Φεβ 2014

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ, Αγαπημένε μου!


Καλημέρα, αγαπημένοι μου.
Ξεχείλισε
η καρδιά από δάκρια, συμπόνια και συμπαράσταση.
Μια αγάπη έφυγε ψηλά, σαν ολόλευκη πεταλούδα στον άγριο χιονιά...
Το μεγάλο "γιατί" δεν θα το μάθουμε.
Ούτε ΠΟΥ πήγε η ψυχή.
Όμως,
η ζωή προχωράει, μέσα στους πάγους, στα μολυσμένα νερά, στο βρόμικο χιόνι.
Αναλαμπές χαράς
κοιτώντας στα μάτια των μικρών παιδιών όπου η αθωότητα τους μας δίνει δύναμη.

Σήμερα,
είναι η Γιορτή μας, του Δημήτρη κι εμένα,
που ξεκινήσαμε το άγνωστο ταξίδι του Γάμου,
με ελάχιστα υλικά εφόδια
μα με ατσαλένια θέληση να τα καταφέρουμε!
Ευχαριστώ, αγαπημένε μου!
Ευχαριστώ, ΘΕΕ' ΜΑΣ
Ευχαριστώ όλους σας!
Υιώτα