ΑΓΡΙΟ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ, Στρατή μου!

Μεταλαμβάνω, βράδυ παρά βράδυ, από Ποτήρι μπρούτζινο, γεμάτο κρασί μπρούσκο! 

Διαβάζοντας ΠΟΙΗΣΗ

του Στρατή Παρέλη.

Φίλες και Φίλοι μου, 

Απόψε, διάσπαρτα τα σύννεφα, γεμάτα υγρές υποσχέσεις, κυνηγούσαν μια πανσέληνο αδιάφορη.

 - Θα γράψω, είπα, αφού θα πετύχω μια φωτογραφία της όπως την θέλω... 

Μα τα σύννεφα δεν έχουν αυτιά, δεν περιμένουν. Ο ξέγυμνος πλάτανος μπροστά στον κήπο, με τα μαύρα μπράτσα του και τα μύρια δάχτυλά του, ιδανικό σκηνικό  στην αγριάδα του ουρανού που με γοήτευσε, κι εκείνο δεν μίλησε. 

Με την ασυνήθιστη ηρεμία της βραδιάς, στέκονταν εκεί, αμίλητο. Δεν τα κατάφερα!

- Α! δεν πειράζει, ίσως αργότερα, σκέφτηκα, 

ας πάω όμως πρώτα στο μπλογκ του Στρατή (εκείνος στο όνομα κι εγώ στο... επώνυμο)  κι ανοίγοντας το:

Δεν έχω περισσευούμενη ώρα, 

ο χρόνος μου τρέχει με χίλια
έχω συνομιλήσει με τον κάθε λίθο της πατρίδας- 
τώρα κοιμάμαι
κάτω απ' την κληματαριά μιας λέξης
έχω ακυρώσει όλα τα συμβόλαια και νομίζω
μια μέρα κι άλλο θα απλουστευτώ: 
τόσο που να με καταλαβαίνει κι ένα παιδί
που την πρώτη του λέξη μιλάει.
Σ' αυτές τις ορχήστρες που διάλεξα το πρώτο βιολί
είναι τα λουλούδια αυτά
που ωδικά και με γινάτι ευωδιάζουν.
Και το σταλμένο τους μήνυμα
είναι επικοινωνία.
Η μέρα είναι επικοινωνία.
Αυτά που δεν είπα είναι επικοινωνία.          ...................   ---------------   .................

Φίλτατε Ποιητή μου,

Εγώ (!!!) ήθελα να γράψω αυτά, κι εσύ με πρόφτασες!

Έχω σημειώσει τόσες πολλές σελίδες από τα προηγούμενα βιβλία σου, για να αναφέρω αποσπάσματα από το έργο σου, να βασανίζω το μυαλό μου για την αρχή σε τούτη την ανάρτηση, να αισθάνομαι κάπως ένοχη για την αργοπορία... να κινούμαι μεταξύ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΑΝΕΥ (2008) και ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1979-2008, με όλα τα ενδιάμεσα άλλα που κάμποσο καιρό πριν μου είχες στείλει -τα είχαμε πει και γράψει, θαρρώ,-, να έχω μεθύσει από να πίνω δίχως διακοπή, να αγχώνομαι  κάτω απ' την κληματαριά μιας λέξης  

 να ταλαντεύομαι για την επικοινωνία δυο ανθρώπων που υπεραγαπούν την ποίηση... 

κι εσύ να γράφεις:

  το σταλμένο τους μήνυμα είναι επικοινωνία.

Η μέρα είναι επικοινωνία. 

 Αυτά που δεν είπα είναι επικοινωνία.           

!!!

Φίλες και Φίλοι μου,  όλοι Αγαπημένοι!

Δεν είμαι κριτικός! ΑΓΑΠΩ την καλή ΠΟΙΗΣΗ και πιστέψτε με: Κολυμπώντας στον ωκεανό των  ΑΜΕΤΡΗΤων  ποιημάτων στα πολυσέλιδα Βιβλία του Στρατή Παρέλη, δεν θα πάψετε να θαυμάζετε σελίδα προς σελίδα την ακάματη έμπνευση, την απίστευτα βασανιστική προσπάθεια του ποιητή να μην αφήσει ... πέτρα αγύριστη -κι όχι μόνο ελληνική, αφού είναι κοσμοπολίτης- που να της δώσει μια ποιητική, ξεχωριστή εικόνα.

 Στις συνολικά πόσες ;;;;;;;;;;;;;;;;;;; !!!!!!!!!!!! σελίδες των βιβλίων του, θα διαπιστώσετε πότε έμοιαζε ναυαγός, πότε καπετάνιος, πότε λάτρης της φύσης και του γυναικείου σώματος, πότε διαμαρτυρόμενος, πότε πιστός...  να χτυπάει την λέξη σαν χταπόδι μέχρι που να ταιριάσει στον ιδιότυπο τρόπο της έκφρασής του...

Είναι τρομερό να ζει, να σκέπτεται, να ερωτεύεται, να λιώνει κάτω από αυτή την *κληματαριά του* της ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ. Θ ε ι κ ό  δώρο; Σίγουρα. Αν ήταν ζωγράφος, θα τον ταίριαζα με τον Τουλούζ Λωτρέκ!

 

Άποψή μου, Φίλοι μου.

Μα δέστε τις εκδόσεις του, διαβάστε τα ποιήματά του, ...και όπως γράφει κι ο ίδιος:

*ευτυχώς το εξισώνει με τις αισιόδοξες ιδέες μου, μια ξαφνική βροχούλα * (Πράγα 8.4.201, μεγάλη σελίδα νούμερο 310 ! ) στο ΠΟΙΗΜΑΤΑ  Β.. , Αθήνα 2011 * 

μία Από  Τις  ΚΑΛΎΤΕΡΕΣ συλλογές του, που μου δώρισε κι ήρθε ανήμερα στην Ημέρα της Αγάπης!

Λίγα, πολύ λίγα αυτά που έγραψα.

Μόνο διαβάζοντας τον ποιητή, θα αποζημιωθείτε!

Πάντα με την αγάπη μου, σε ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.

Υιώτα

Ελλάδα, Φως Αιώνιο!

             (παραλλαγή Υιώτας Σ., από την σειρά του Σάϊμον Τζόχαν: Ως που να έλθει η βασιλεία)

ΕΛΛΑΔΑ, ΦΩς ΑΙΩΝΙΟ *

Γυμνή η ψυχή από σκιές και η καρδιά από φόβους.

Σε σκέπτομαι κι αναπολώ γέφυρες που ενώνουν

μα οι ποταμοί στερέψανε, κι οι ωκεανοί χωρίζουν.

Επίχρυσα νομίσματα

καιρών σημαδεμένων

στη θύμηση, οι ελπίδες μου. 

Πόση δημιουργία σπατάλησε ο ήλιος σου -της ξεγνοιασιάς Μεσσίας!

Στις καθαρόχρωμες ακτές, σαν άτι πληγωμένο εσφάδαζε ο τουρισμός. Πόσος καιρός χαμένος, ρηχός και ανοργάνωτος.

Σ΄ένα λιβάδι ανόργωτο, πόσες οι υποσχέσεις!

Στων εποχών το γιόρτασμα, ανεύθυνοι οι Προεστοί.

Πρόποση δίχως οίνον!

Καλωσορίζω ό,ποια αστραπή μπορεί να καθρεφτίσει της Αρετής το πρότυπο.

Δεμένους μας κρατάνε σ΄επώδυνη προσγείωση,

κι είναι η Αλήθεια κρίμα σε Δικαστήριο κλειστό.

Μάταια αναζητάω κιθαρωδό Απόλλωνα, να σώσει την Αγάπη.

Είσαι όνειρο, Πατρίδα μου, που δεν το σβήνει η νύχτα.

Φως, που δεν διαλύεται όταν τα μάτια κλείσουν.

Ίριδες της Κνωσσού κρατώ, την Λήθη προκαλώντας

για τις ψυχές που στοίβαξες στους κήπους της Ελίκης.

Στον κόρφο της Αιγιάλειας ξεσκέπασες τους τάφους με την μορφή 

του εγκέλαδου, να ζωντανέψει ο μύθος.

Με τί μεγαλοπρέπεια οι κίονες των Ιώνων πρόσμεναν θυρανοίξια!

Ελλάδα! πού μου στέλνεις τον σαστισμένο λογισμό!

στον πυρετό του νόστου;

Αυτές οι πτήσεις της καρδιάς, δικαιώνουν το τραγούδι,

μα σπάζει η φωνή στα δυο.

Δεν είμαι παρά κρίκος μια αλυσίδας, που δονεί την χαίτη των κυμάτων,

φιλί για την εσθήτα σου

στον ψίθυρο τ΄ ανέμου.

Δεν είμαι παρά δάκρυ στην λιτανεία της βροχής. Λέξη ευλογημένη, 

στο ποίημα των υμνωδών. 

Νότα, που συμπληρώνει τ΄ασίγαστο τραγούδι σου. Ιέρεια, Πατρίδα μου, 

στο Απολλώνειο το φως σου. 

Το Φως σου, το Αιώνιο!

Φίλες και Φίλοι μου,

Δεν χρειαζόμαστε την Ημέρα της Αγάπης για να ανανεώσουμε την Αγάπη για την μοναδική μας Πατρίδα.

Εμείς είμαστε η δική Της αγάπη. Δεν έχουμε παρά να Της την δείξουμε.

Καλή σας Κυριακή.

Πάντα με την δική μου την αγάπη,

Υιώτα

(Βραβευμένο από τον Πειραϊκό Σύλλογο, με απαγγελία μου στην Αίθουσά τους, στην Θερινή Εορτή τους, 1999)

Σύρθηκε η μέρα σ΄ατέλειωτη νύχτα...

Εντελώς διαφορετικά είχαμε σχεδιάσει την επέτειο. Κάθε χρονιά που έρχεται όλο και σημαντικότερη γίνεται. Και για μας και για τα παιδιά. Ιδίως για τον μικρό μας εγγονό που όταν ακούει για κέϊκ-παγωτό, όλο "... Χάππυ Μπέ(ρ) θ (ν)εϋ: ευτυχισμένα γενέθλια !" ξεφωνίζει και χοροπηδάει σαν κατσίκι στο γρασίδι. Με σουφρωμένη την μυτούλα του, μύρισε όλα τα λουλούδια που μας έφεραν από χθες, γεμίζοντάς μας φιλάκια κι αγκαλιές... Σήμερα, καλώς εχόντων των ... αγέρηδων, και των ...μπορεί και ίσως... προγνωστικών, θα πηγαίναμε σ΄ένα κοντινό οικογενειακό εστιατόριο. 

Η προσευχή, σίγουρα έχει την δική της σημασία, έλα που δεν ταυτίζεται με την δική μας επιθυμία!
Ορμητικός, έξαλλος, απλησίαστος χιονόκαιρος, μας κλείδωσε εντός κι επί τα αυτά...

Τρόμαζαν τα σπουργίτια στις χιονοσκεπασμένες αποθήκες, οι κοκκινο-κοιλιές με τους κοκκινο-λαίμηδες (πυραλλίδες κατά το λεξικόν!) κρύβονταν ανάμεσα στα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου δέντρου, χαμηλο-πέταγαν οι σαστισμένοι γλάροι, πράγματι σαν μεθυσμένες πεταλούδες στροβιλίζονταν οι άπειρες χιονονιφάδες... κι εκεί που περίμενες την ίδια συνέχεια, χαλάζι κοφτερό βούλιαζε στην λευκότητα της χιονοθύελλας. Το τζάμι του βορεινού παραθύρου, άχνιζε από την ανάσα και τα μάτια γυάλιζαν στην επιθετική ασπράδα.
Κάθησα δυσαρεστημένη, έκοψα μερικά ανθάκια από το βάζο κι άρχισα να ... δημιουργώ φωτογραφίες σαν τους παλιούς φωτογράφους... (οι 2 πρώτες, είναι τωρινές! της στιγμής που λένε!)
                 Μια μοσχομυριστή φασολάδα, με ό,τι υλικά λαχανικών (κόκκινες-κίτρινες-πράσινες πιπεριές, καροτάκια, σέσκλο, κρεμμύδι, σκόρδο, νάπα, μουστάρδα με μέλι, ντομάτα φρέσκια, λίγο φρέσκο μαϊντανό και δυόσμο) που υπήρχαν στην κουζίνα μου, συνδιασμένη με μια φέτα κολοκυθόψωμο... έδιωξαν την κακή διάθεση... 
Ες αύριον, τα δικά μας κοντινά φτυαρίσματα σε πόρτα και σκαλιά, και το υπόλοιπο άνοιγμα έως τον δρόμο, των τυχερών εργατών που θα κάνουν καλό μεροκάματο...
Έμείς, έχουμε κι άλλες μέρες να συναντηθούμε. 
Ο Πίτερ-Τζέϊμς μας είναι ο ανυπόμονος.

Φίλες και φίλοι μου, Καλό Σαββατο-Κύριακο, με μια Καλή Εβδομάδα, σε όλους!
Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα