(01-05-2000 Στον Δημήτρη Σ. , από το βιβλίο μου, Β¨ έκδοση:
"Εννέα Εντολές και μία ...Αγέννητη", σελ. 49, 2004)
Είναι φορές
όπου χαρές, κυριολεκτικά θαμμένες από τον όγκο των ετών αναζητούν ανάσα, να ηλιαστούν και να πιαστούν, χορό να σύρουν.
Είμαι κι εγώ, προτού πνιγώ, μνήμη, στο παρελθόν αυτόφωτη, να σπαρταράω όπως το ψάρι στην απόχη, δίχως να έχω ενοχή, δίχως αιτία ή εκλογή, δίχως την δύναμη του ΝΑΙ ή και του ΟΧΙ,
δίχως εγώ...
Είσαι κι εσύ, γραμμή χρυσή, στο ΜΗ τομή, φωτιάς πυγμή μιας σκοτεινής αρχής κι αγώνα τρόμου, όπου το ΟΧΙ ήταν κραυγή -συνάμα άρνηση κι οργή στην γείτονα Ιταλία (πες μου πώς συλλαβίζεται η φιλία;) ενώ ψηλά, απ' το Βορρά, άλλο τρελό, σατανικό, κυριαρχίας σκηνικό, σε μια Ελλάδα διάσπαρτη με Δόξα, δάκρυ, αίμα.
Λυγμοί και αναστεναγμοί, στην δίνη του πολέμου. Ατέλειωτα τα Α του "αχ", απύθμενα τα Ω του "ωχ!". Φωνήεντα ασυνάρτητα, σύμφωνα ασυμφωνίας, όταν συθέμελα ζητούν γενιές να ξεκληρίσουν...
Ω! Ποιός γνωρίζει την στιγμή του πρώτου "Αχ" της γέννας; του "Αχ" του θρήνου, της Α-ρχής ή του στερνού Ω-μέγα;
Α! στις χαρές που χάθηκαν στο άνοιγμα του ήλιου...
Ω! στις σκιές που περπατούν στο φως και στο σκοτάδι, δένοντας χθές και σήμερα σε ένα ουράνιο τόξο...
ΑΧ! σήμερα, που πνίγομαι!
Ωχ! που κι εσύ θυμάσαι!...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(το φεγγάρι του Γενάρη, Υιώτας, 01-28-21)
Καλό σας Μήνα.
Με Υπομονή, Υγεία και Ελπίδα!
