Ε Π Τ Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ρ Ι Ν ...

Μικρό σπουργίτι

Επτά χρόνια πριν 

και πόσο γρήγορα πέρασαν!

Πόσα συνέβηκαν, πόσα ξεχάστηκαν, πόσα συγχωρήθηκαν,

πόσα σημάδεψαν σημαντικά την ζωή μου και τους ανθρώπους που ΑΓΑΠΩ!

Κι ήρθε τούτο το ποίημα 

να μου πει ότι ένα 

"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΖΩΗ"

Είναι το πιο σημαντικό!

**************************

"  15 Ιαν 2012

Μικρό σπουργίτι

(... ένα παλιό ποίημα, σαν τωρινό! Καλή σας Εβδομάδα!)

(...Στους Φίλους που με πόνεσαν αναίτια...)

Τίποτε στη ζωή δεν είναι εύκολο!

κι η ζωή; Τόσο πολύτιμη, σχεδόν γλυκειά...

Ήταν,  οκτώ του Ιούνη २००५, μαρτυράει η σφραγισμένη η ημερομηνία στο φάκελο, 

στον οποίο ακούμπησα τις γρήγορες σκέψεις μου πριν ... εξατμιστούν.

Συμπτωματικά το είδα σήμερα! Τίποτε άλλο δεν θυμάμαι...

καμμία άλλη λεπτομέρεια που να δηλώνει του τότε

την θλίψη της στιγμής και

τη μικρή αναταραχή του μυαλού...

(Μόνο το πληγωμένο πουλάκι στο κήπο μου,
κι η ταπεινή έμπνευσή μου...)

Φτερούγες...

Σκόρπιζες, Θε μου, απλόχερα στων τυχερών το σπίτι

κι άφηνες μόνο ψίχουλα

να ψάχνω σαν σπουργίτι...

Κι όσο φτερούγες άπλωνα κι όσο ψηλά κοιτούσα

ήταν ο φόρτος πιο βαρύς

απ΄ότι προσδοκούσα...

Στο πήγαιν'-έλα της ζωής, συνάντησα στη ρούγα

κουτσό σπουργίτι να πετά

με τη μισή φτερούγα...

Τόπιασα και το σήκωσα με περισσή φροντίδα,

τα μάτια ΄πάνω σήκωσα

με νιόβγαλτη ελπίδα,

κι είπα; Θεέ, αφού αϊτός δεν πρόκειται να γίνω,

είθε με τις φτερούγες μου απείραχτες να μείνω!

ΚΑΛΗ ΣΑς ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Υιώτα

Τ Ο Π Ρ Ω Τ Ο Χ Ι Ο Ν Ι

Το πρώτο χιόνι!

( εργασία του εγγονού μας Peter-James)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΙΟΝΙ

Την Πύλη άνοιξε ο Ουρανός απρόθυμα.

Όρμησε ο χιονιάς, Τοξότης άτρωτος.

Δυναμικός, να σπρώχνει τους βοριάδες

όπως ώριμος νεανίας, ερωτευμένος.

Άπιστη η Γη, τις εποχές  φλερτάριζε. Στο σώμα της, 

μύρια τα χρώματα  Ανάμεικτα.

Η εσάρπα της, γαλάζια, θαλασσένια, ανέμιζε  

τρομάζοντας τα γλαροπούλια . 

Στα βράχια, οι Αλκυονίδες έσκουζαν  τον γνώριμο 

τού τρόμου θρήνο.

Τα έλατα καρτερικά αργοπορούσαν το ώριμο κορμί τους 

να λυγίσουν. Να θριαμβολογήσουν.

Τα σύννεφα παραμέρισαν για την απρόσκοπτη ένωση.

Η Σελήνη ύπνο καμώθηκε. 

Η Γη σπαρτάρησε. 

Το ξημέρωμα την βρήκε εύθραυστη. Σκεφτική, 

για τις επερχόμενες εορτές.

Το πρώτο χιόνι,

μέλισσα αχόρταγη σε αφύλακτο κήπο, έφυγε.

Υπεροπτικό χαμόγελο τάραξε τους Δεκεμβριάτικους πανσέδες

που λύγισαν τα πολύχρωμα προσωπάκια τους

σε κατανόηση και υποταγή.

Ο ήχος του πολύβοου δρόμου σκέπασε το μυστικό τους.

Έτσι, ολόλευκος ξεκίνησε ο Δεκέμβρης. Κρέμασε

ολόλευκα σταφύλια μπροστά στην πόρτα.

Θύμησε μήνες θερινούς, στο κρέμασμα 

της Αιγιώτικης σταφίδας. 

Αναμάρτητος.

Άτρωτος. 

Και του χρόνου!

(από το σπίτι μας)

Να είστε όλοι καλά, 

Φίλες και Φίλοι μου.

Πάντα με την αγάπη μου,

Υιώτα