"ΥΠΕΡΑΤΛΑΝΤΙΚΟ... ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ"
(Μέρος Δεύτερο. 06-28-2022)
(από τον κήπο μου ...)
Μου έγραψες ευγενικά,
ανάμεσα σε άλλα πολλά, που μελώνουν τις ξαγρύπνιες της νύχτας:
« Κράτα τα όλα αυτά μες την καρδιά· ο Χρόνος δεν μπορεί τίποτε να σου πάρει …. Καταλαβαίνω- πάντα σε καταλαβαίνω! S.P.
Αδελφέ
« του νου και της καρδιάς»,
Η ζωή με έχει διδάξει ότι ο ΧΡΟΝΟΣ, ΟΛΑ μπορεί να τα οικειοποιείται!
Κι ο χρόνος; Τι είναι ο χρόνος;
Μια βαθιά αναπνοή μεγάλου μήκους.
Τί κι αν εσύ, κολυμπάς σε μια αθώρητη λίμνη δακρύων, ο χρόνος κάνει έναν απότομο καύσωνα, κι εσύ λιποθυμάς.
Συνέρχεσαι, αναπτερωμένος από μία ανεξάντλητη δύναμη επιβίωσης, σηκώνεις το κεφάλι αποφασιστικά κι αρχίζεις να τον πετροβολείς, δίχως ανάσα: Κι ενώ το σούρουπο είναι ασυνήθιστα νωπό για έναν Ιούνη που θάπρεπε να κουφοβράζει, απλώνονται τα δάχτυλα βιαστικά να σφιχτο-κλείσουν λάμψεις κι αναλαμπές...
Αδελφέ μου,
...γλιστράει η αστραπή
όπως η μουσική
πάνω στα πλήκτρα της ευαισθησίας.
Λευκό-μαύρο. Μαύρο-λευκό. Κανόνες απαράβατοι: 'Οπως:
Αυγή. Καταμεσήμερο. Δειλινό. Νύχτα. Όνειρα. Οράματα.
Μόνο το ουράνιο τόξο είναι αποκλειστικότητα -σκάλα
της έμπνευσης
συνδυασμού χρωμάτων!
Η θάλασσα, η πολυπρόσωπη, το γνωρίζει. Κρύβει όλους τους θησαυρούς της στα έγκατα της ύπαρξής της. Αρνείται την ολική ανίχνευση. Αποποιείται την μερική αντιγραφή. Όπως η γητεύτρα γυναίκα που γνωρίζει να δίνει σταγόνα-σταγόνα τα κρυφά της χαρίσματα σε εκείνον που αξίζει να βαλσαμώνει τα θέλγητρά της.
Μοιάζει με θεϊκή συνομιλία αυτό το συνονθύλευμα των λεκτικών επιδρομών, αυτές οι εκλάμψεις που ανοίγουν τα φυλλοκάρδια της σιωπής.
Θυμίζουν νοητική απιστία
αυτές οι απίστευτες δραπετεύσεις, αυτές οι αναλαμπές ...
Στους αδαείς, σαστίζουν τα χρώματα της έκφρασης που λαγοκοιμόταν όπως ο αετός, με φτερά διπλωμένα.
Κι είναι άπλετα τα σχήματα στο βάθος του ουρανού
όταν τα σύννεφα διαφωνούν.
Ο Χρόνος,
ζωγραφίζει.
Εγκυμονούσα η στιγμή, υφαίνει γελαστούς υάκινθους,
διεγείρει θύελλες, σκαρώνει ελικοειδείς τυφώνες.
Διεκδικεί διαφοροποίηση. Μια εγωϊστική μοναδικότητα. Μια ειδυλλιακή ενατένιση.
Την νιώθεις. Με βλέφαρα μισόκλειστα. Με χείλη σφραγισμένα.
Με χτυποκάρδια αφρόντιστα. Με αποστάσεις αναπνοής τεράστιες. Κι όμως! Αυτή η
στιγμή ταυτίζεται με μια υπεροχή υπέροχη! Είναι Αναμάρτητη. Είναι Θεία.
Κι όπως το σούρουπο γίνεται βελούδινο σαν το μάγουλο τού αγοριού που το επισκέπτεται το πρώτο χνούδι, ένα ρίγος ηδονικό θυμίζει νύχτες ολόφωτες, με την σελήνη να ψάχνει θύματα ταξιδιάρη έρωτα σε απόμακρες ηλικίες…
Εδώ, δίπλα μου,
το γελαστό του πρόσωπο παρακολουθεί κάθε κίνηση τών δαχτύλων στο πληκτρολόγιο, όμως δεν αντιλαμβάνεται τις δονήσεις του νου …
Αυτός, είναι σίγουρος για της καρδιάς τους χτύπους.
Σε ευχαριστώ, Αδελφέ,
για τούτο το φτερούγισμα του νου.
Να είσαι πάντα καλά.
Ζεστά χαιρετίσματα σε κείνους που θρέφουν την ξεχωριστή καρδιά σου.
Υγ.: Σίγουρα, θα τα πούμε σύντομα. Σε φιλώ.
