30 Απρ 2011
Πρωτο-Μαγιάτικες Ευχές μ' άνθη του κήπου μου (ΝΥ)...
Ζεστο-τυλιγμένα τα μικρά παιδιά ρώτησαν:
" - πώς είναι ο Μάης στην Ελλάδα, μαμά;
-Ω! γεμάτος ανθούς, πνιγμένος στα χρώματα! λιβάδια, δέντρα, αυλές..., όλα εκεί μοσχοβολούν...
- και, γιατί δεν πάμε εκεί να ζήσουμε; (...!!!)
- αχ! δεν είναι εύκολο!...
-...επειδή δεν έχουμε λιβάδια, δέντρα, αυλές; ...
-... επειδή το όνειρο διαλύεται μόλις ξυπνήσουμε, παιδιά μου...
- μα, εμείς περπατάμε τώρα! Δεν κοιμώμαστε!
-... άλλοι μας "έπιασαν στον ύπνο", παιδιά μου..., πάμε να σας δείξω τα δικά μας λουλούδια στον μικρό κήπο μας... έχει αρκετά ίδια... θα σας εξηγήσω εκεί, να πάρετε μια ιδέα...
- μέχρι εκεί πάει το όνειρο, μαμά;...!!!
-... αρκεί να υπάρχει ένας μικρός κήπος, μάτια μου, από κεί Ανθίζει το όνειρο...
αλλού, δεν υπάρχει ούτε κήπος... "
Αναστέναξαν τα μικρά παιδιά. Υγράνθηκαν τα μάτια της μάνας. Ο κρύος αέρας, ευγενικά της τα στέγνωσε πριν τα δουν τα μικρά κι αρχίσουν νέες ερωτήσεις...
Ο ήλιος, φάνηκε για λίγο, έσπευσε να φωτίσει το κίτρινο κλαδάκι της φορσύθιας,
γέμισε με όση λάμψη μπορούσε τους λαιμούς των υακίνθων, και μαζί με τον αέρα, άρχισε να παίζει με τα παιδιά που βάλθηκαν να μαζεύουν διάφορα πρωτόβγαλτα μαγιολούλουδα για το στεφανάκι της Πρωτομαγιάς...
Χαρούμενη, αθώα, γεμάτη ελπίδες η επαφή των παιδιών με την Άνοιξη!
Εγκληματικό να τους στερείς την αγάπη για το ένειρο!
Βάναυσο, να τα προσγειώνεις για το ζοφερό "αύριο" όπου άλλοι, ασύδοτοι προγραμματίζουν γι' αυτά! Στην τρυφερή ηλικία, λίγα "λευκά ψέμματα" είναι απαραίτητα. Όπως το νερό στα φυτώρια, όπως το τραγούδι στις πυραλλίδες... όπως...
η ελπίδα ότι δεν χάθηκαν όλα, ακόμη και σε μας!
Καλή Πρωτομαγιά,
Καλό Μήνα σε όλους!
Πάντα με τ' όνειρο και την Αγάπη,
Υιώτα
20 Απρ 2011
"...Πρόσκληση, Ν. Υόρκη... καμέλια και παγώνι..."
Σαν το πάθος που μειώνεται όταν περάσει η πρώτη ευχαρίστηση επιτυχημένης αποστολής,
Να, λοιπόν το ποίημα που έγραψα την τρίτη μέρα για το μωρό ΜΑΣ! (φυσικά, με τα απαραίτητα γλυκά σχόλια και με φωτογραφίες, όπως με φωτογραφίες και βιβλία πλαισίωσα και τα επόμενα ποιήματα... απαραίτητο το Πάθος, κι η περηφάνεια για την καταγωγή μου!!!)
ΚΑΠΟΤΕ
Κάποτε, θα θυμάσαι ότι ήμουν εκεί, όταν έβαζες σε νότες τους άχρωμους ήχους σου. Κοντά σου, όταν αγγίζοντας σε, κατέγραφα τον πρωταρχικό σου χορό στη καρδιά και στη μνήμη μου. Όταν, προσεκτικά γύριζες θέση, ψαχουλεύοντας τους υδάτινους τοίχους που σε προστάτευαν, λες και ήσουν δελφίνι πρωτογέννητο, ακόμη δεμένος με τον λώρο που σε τάιζε προσμονή κι αγάπη, ήμουν εκεί।
Ανίδεος, σ’ ένα κόσμο σκληρό, γεμάτο οδυνηρές αντιθέσεις, τρέμαμε μήπως αισθανθείς το φόβο μας και τρομάξεις… Για σένα, όλα έπρεπε να είναι αρμονικά, λαμπερά, καλο-χτισμένα! Για μας, ήταν το βαρύ τίμημα της ανώδυνης ενημέρωσης, της προσεχτικής μεταβίβασης τραγικών γεγονότων … Για σένα, κεραυνοί δεν υπήρχαν, οι βροχές ήταν ευλογημένες, οι δε, σεισμοί; Ήταν πολύ μακριά για να αισθανθείς την ανυπολόγιστη καταστροφή που επέφεραν…
Κάποτε, θα θυμάσαι ότι το χέρι μου, πάνω από την γαστέρα που σε κρατούσε, είχε το ειδικό βάρος της στοργής και το βελούδινο άγγιγμα της αγάπης।
Κάποτε, όπου εσύ κι εγώ, είμαστε ένα!
===================================================================
Στη ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ
Η Αθήνα, σου έδωσε την φλόγα της
κι εσύ, γοητεία την έκανες, κι έρωτα.
Η Ελλάδα, σου χάρισε τους μύθους της
κι εσύ, λαμπερό στεφάνι τους φόρεσες.
Με την φωνή σου, όπου ιέρεια θύμιζε
σε χορικό αρχαίο, ζωντάνευες
τα μαρμαρόκτιστα θέατρα.
Με το πάθος σου, τα κλεμμένα μας μάρμαρα,
ζωή απέκτησαν και πόθο!
Το γνήσιο δάκρυ σου,
διαμάντι που κύλησε στην καρδιά του κόσμου.
Ο Παρθενώνας, λαχτάρησε στο δικό σου όραμα.
Οι Θεοί, το τραπέζι ξανάστρωσαν,
πανέτοιμο για της μεγάλης επιστροφής την ώρα.
Δυναμικός ο αγώνας σου.
Η έλλειψή σου, κεραυνός τρανταχτός,
σ’ ανθισμένα όνειρα.
Η παρουσία σου, φωτεινή αστραπή στην Ιστορία.
Στο μέγα πάθος σου, ένα μόνο ξέχασες:
Η ψεύτικη Μακεδονία ήταν επικίνδυνα κοντά,
κι εσύ, ψηλά κοιτάζοντας,
ασυλλόγιστα, την προσπέρασες!
και τώρα παράσιτο μένει σαν βέλος βουτηγμένο
στο κώνειο, καρφωμένο στον περήφανο νου και
την καρδιά, την ευαίσθητη!
Η επεξήγηση; Ξιφομαχία! Ειδικά όταν μέσα από το ακροατήριο ξεπετάχτηκαν για να διαφωνήσουν για το όνομα της "ΨΕΥΤΙΚΗς ΜΑΚΕΔΟΝΊΑς!" ΔΕΝ είχαν ιδέα για τα του ΤΙΤΟ, την αδιαφορία των πολιτικών μας που ακόμη πιστεύουν ότι πρέπει το θέμα να τακτοποιηθεί με την... λογική! κ.λ.π.
ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΣΑΠΦΩ (από το Θεατρικό: Σαπφώ, η Λέσβια Ιέρεια της Αγάπης)
-Αέρινη, σαν τον βοριά που μόλις ξύπνησε,
αλαφρο-περπατώντας κατεβαίνει τα πέτρινα σκαλιά
η Σαπφώ, για τ’ ακριβό ακρογιάλι.
Την Λύρα έχει αγκαλιά, σαν στη καρδιά η αγάπη.
Έχει στολίσει τα μαλλιά με ανθισμένη πασχαλιά
κι οι βόστρυχοι χοροπηδούν στο χρυσαφί του ήλιου.
Έχει τα μάτια σκοτεινά με αποχρώσεις νύχτας
κι άσβεστο πάθος για το φως.
Όνειρα ταξιδεύουν γι’ άλλους κόσμους, άγνωστους,
μυστηριώδους τόλμης πέραν του μεταξένιου
ορίζοντα, στο βάθος του Αιγαίου.
Σαν μίσχος αγριόκρινου σε πάλλευκη εσθήτα,
εξαίσιο ύμνο, πύρινο, γράφει της Αφροδίτης.
Τον τραγουδά ευλαβικά στων αηδονιών τις τρίλιες.
Η αγαπημένη λύρα της, τους ήχους ζωντανεύει κι από ψηλά,
χαμόγελα γλυκά ο Αποσπερίτης!
(-Φωνή και λύρα, χάρμα αισθήσεων, σώμα Ένα!)
Με του βοριά το θρόισμα η πάγκαλη Αφροδίτη
χάδι ελαφρό απέθεσε στης Σάφως τ’ άξια χέρια.
Το πρόσωπό της άγγιξε, τα τρυφερά της χείλη,
κι αγκάλιασε την εκλεκτή, αηδονόλαλη γυναίκα,
μιας κι άλλη δεν ετόλμησε Ύμνο ευσεβή, πανώριο,
στον ιερό της το ναό με δέος ν’ απαγγείλει!
Το βράδυ εκείνο σάστισαν τα φτερωτά του δάσους.
Τα κυπαρίσσια έγειραν ν’ αφουγκραστούν.
Οι γλάροι, δίπλωσαν τις φτερούγες τους
κι αφέθηκαν στο κύμα να τους λικνίζει στοργικά…
Ω! Τι στιγμή μεγάλη! Αυτή η γυναίκα, η θνητή,
Σαπφώ, της Λέσβου η κόρη, Δεκάτη Μούσα έγινε!
Των γυναικών η Πρώτη!
( Εδώ κι αν έγινε το "σώσε"!!!!!!!! Ένα πανέμορφο νησί να "ντρέπεται" για το όνομά του, αφού το εκμεταλλεύτηκε ασύστολα τον τελευταίο αιώνα το ...τρίτο φύλο για να κατοχυρώσει νομικά συμβίωση κ.λ.π.! Άποψή μου, κόκκινο πανί...)
Ο ΚΟΣΜΟΚΑΛΟΓΕΡΟΣ της ΣΚΙΑΘΟΥ
(στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, 03/04/1851 το 01/03/1911)
Συχνά μας επισκέπτεται ο «Άγιος των Γραμμάτων», ο «Κοσμοκαλόγερος», μετάληψη σαν θέλουμε να λάβουμε στο Όρος της Αλήθειας। Κι είναι στις μέρες μας στρυφνός, μα οξυδερκής, ατόφιος, ανθρώπινος, πάντα πιστός, σωστό παπαδοπαίδι! Το χρήμα δεν τ’ αγάπησε, κοιλιόδουλος δεν ήταν। Η ζωή του; πάντα μέτρια, ντυμένη με σεμνότητα στα πλούτη του μυαλού του. Μοναδική ευφορία του, ένα τσιγάρο, ένα κρασί, κρυφή του αιμοδοσία. Στο νου του, βρύση αστείρευτη τα βάσανα ανθρώπων με λιγοστά υπάρχοντα. Ο Άγιος του «δώστε» κι ας μη λάβετε ποτέ… και να που τα γραπτά του, μιας εποχής όχι μακριά από αυτήν που ζούμε! Σ’ αυτές τις λίγες λέξεις, απλές, μ’ ευγνωμοσύνη, ένα θα πω: -Σ’ ευχαριστώ,! Ευχαριστώ σε που’γραψες στην άφθαρτη Αλήθεια!
(... κι εδώ, ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ, επεξήγησα λέξεις που συναντούνται και στην αγγλική... όπως κι αναφέρθηκα στην Αρχαία Ελίκη... στους δύο Νομπελίστες μας ... στα όνειρα των αθλητών και της νεολαίας (από το θεατρικό κατά τους Ολυμπιακούς του δύο χιλιάδες τέσσερα... σας προανέφερα για τα βιβλία που είχα μαζί μου...)
...κάθε "θαύμα", τρεις ημέρες... Πάλι καλά, που βοήθησε η θύελλα!
Θα μου πείτε: ΠΟΙΟΣ νοιάζετε! ο καθένας γυρίζει στο καβούκι του...!!!
Έτσι είναι! Έτσι γυρίζει ο τροχός... η ζωή ίδια είναι... με μικροαλλαγές!
Εμείς ΔΕΝ το ανεχόμαστε, αγανακτούμε, υποφέρουμε... λες και κάναμε συμβόλαιο ευμάρειας μαζί της, την στιγμή που γεννηθήκαμε!!!
Αν, Φίλες και Φίλοι μου, αυτά τα θεωρείτε "αμπελοφιλοσοφίες..." που έλεγε και ον πατέρας μου... τόσα δύναμαι, τόσα κάνω! Πάλι καλά! Μπορούσε να είχα γεννηθεί ..."μπούφος"!!!!!!!!!!!!!!!!!! με φαντάζεσθε;;;;;;;;;;;;;;;;
Αύριο, με Υγεία! Μεθαύριο, αναθεώρηση στις ενοχές μας...
Πολύ κοντά είναι η Ανάσταση! Άραγε, είμαστε έτοιμοι γι αυτήν την ΑΝΑΤΑΣΗ;
Με τις ευχές μας, σε όλους εσάς,
Πάντα με Αγάπη,
Υιώτα