24 Μαΐ 2010

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ , ΑΘΗΝΑΙΟΙ !

Ευχαριστώ, Αθηναίοι!
Φίλες και Φίλοι μου,
Καλή εβδομάδα!
Τα "Ευχάριστα Νέα!"
Χαρούμενη, σας παρουσιάζω την ανακοίνωση
του Συλλόγου Αθηναίων Νέας Υόρκης
για την τιμητική παρουσίαση με τίτλο:
Γιώτα Στρατή: "Δημιουργίες μιας ζωής"
με αποσπάσματα από την ποίηση, τα θεατρικά και τις μικρές ιστορίες της।
Θα αποδοθούν τραγούδια από το θεατρικό της: "Γελωτοποιός από ..."Σόι",
το νέο ποιητικό της βιβλίο: "Γραμμένα με Αίμα"
και θα υπάρξει
Έκθεση Φωτογραφιών της
στην κάτω αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου
της Ιεράς Αρχιεπισκοπής,
την 5η Ιουνίου, 2010
ώρα 7.30 μ.Μ.
Είστε όλες και όλοι καλεσμένοι!
Λεπτομέρειες, θ' ακολουθήσουν...
Θα σας περιμένω!
Υιώτα

20 Μαΐ 2010

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ !

...αντί για "Καλημέρα"
Φίλες και Φίλοι μου,
...ως που να "λαλήσει" το...άχαρο αγριόπουλο και να σας φέρω χαρούμενα "νέα"
Λίγη υπομονή...
Σας φιλώ
πάντα μ' αγάπη
Υιώτα
ΥΓ.: Χρόνια Πολλά
σ' όλες κι όλους που εορτάζουν σήμερα!

8 Μαΐ 2010

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΜΑΝΟΥΛΕς....ΜΑΝΕς...ΜΑΜΑΔΕς ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ

Φίλες Αγαπημένες,
μια κάρτα και ένα μπουκέτο σκορπισμένες αζαλέες από τον κήπο μου!
Είθε να είναι Μέρα Αγάπης
η Κυριακή με όλες τις χαρές,
τις λύπες, τις αναμνήσεις
που την συνοδεύουν
Ο νους, η καρδιά,
τα ποικίλα συναισθήματα που μας γεμίζουν
από μια Μάννα ξεκινούν।
Η Θύμηση, η Αγάπη, ο Σεβασμός
ας μας καθοδηγούν
αύριο και σε όλη τη ζωή μας!
"... 'Επρεπε μάννα να γινώ, για να σε νιώσω, Μάννα!"
Χρόνια Πολλά,
Υιώτα

6 Μαΐ 2010

Σ Τ Ο Ε Μ Β Ρ Υ Ο Π Ο Υ Σ Ι Ω Π Η Σ Ε ΓΙΑ Π Α Ν Τ Α !

(Φωτογραφίες, ως συνήθως, Υιώτας Στρατή)
Όταν βράζει η καρδιά,
όταν θολώνει ο νους,
η ζωή σπάζει εύκολα!
Αναρωτιέμαι, τί άραγε να ψέλλισε τ' αμόλυντο στόμα
στις στερνές του στιγμές:
"...-Ίσως... Καλύτερα έτσι, μανούλα, παρά να με γεννούσες σ' ένα κόσμο δίχως Ελπίδα,
σ' ένα συνονθύλευμα ανθρώπων όπου δεν ΑΓΑΠΟΥΝ,
δεν σέβονται τη ΖΩΗ!
Δεν αντέχω άλλο, μανούλα! Πνίγομαι! Σ' αγαπώ!..."
κι ίσως, εκείνη η ΜΑΝΝΑ, που προσδοκούσε την Ελπίδα που την προσπέρασε...
ίσως να κατάφερε να πει:
"...-θα πάμε μαζί, μωρό μου, εκεί όπου το Βόρειο Σέλλας σχηματίζει μια χώρα ουράνια,
μια χώρα μόνο για τους αθώους κατοίκους της...
κι από κει, θα τα λέμε μέσα από τα κογχύλια της θάλασσας...
θα φτερουγίζουμε με τα σύννεφα,
θα φιλούμε τη γη δίχως έγνοιες...
κι εγω σ' αγαπώ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ, τρυφεράδι μου! ..."
'Ισως να τα είπε κι έτσι, η μάνα με τ' αγίνωτο μωρό στην ευλογημένη γαστέρα της...
Ίσως ν' άκουσε την μικρή κραυγή...
ίσως να έσβησε με το τελευταίο σπαρτάρισμα του... Ίσως...
Μα εγώ, ξέρω ότι τα δάκρυά μας
θα σμίξουν στον Αιγιώτικο κόλπο,
θα αναγνωριστούν στα παλιρροϊκά κύματα της Αρχαίας Ελίκης,
στον υδάτινο ναό της Αφροδίτης,
στο βασίλειο των νερών του Τρίτωνα...
Κάποια ώρα,
στην απροσδόκητη συνάντηση των ανθέων
που παρομοιάζουν με λευκές πεταλούδες
και μοσχοβολούν με το άρωμα μιας άλλης Άνοιξης,
-το γνωρίζω!
θα συναντηθούμε, και σίγουρα θ' αγαπηθούμε...
εμείς οι άγνωστοι!
εμείς οι ευαίσθητοι!
εμείς οι αθώοι!
Ελαφρύ ας είναι το χώμα της αγαπημένης γης!
Με καρδιά τραυματισμένη,
Υιώτα