27 Ιουλ 2016

Βάιος Φασούλας, ένας ξεχωριστός Φίλος, συγγραφέας, ποιητής

...μια αγκαλιά γαρδένιες
για το μεγάλο μου "Ευχαριστώ"!!!
Προσπάθησα τόσες φορές, μα το "τζίνι" του ίντερνετ... είπε :  Βάλε κάτι άλλο!!!
κι αντί για την φωτογραφία του βιβλίου 
του φίλτατου Βάιου, βάζω τις μοσχοβολιστές γαρδένιες...
άλλωστε,
του το χρωστάω!!!


Στην σελίδα του βιβλίου του, 
νούμερο πέντε
θα διαβάσετε
τις απόψεις μου:
(συνεχίζεται)
*************************************************************

Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα, απόψε, εδώ, για τον Βάιο και την Μάρω του, η οποία συμπληρώνει επαξίως την ζωή του
και ομορφαίνει την οικογένειά τους...
Άλλωστε,
εσείς,
εκεί στην Πατρίδα
τους γνωρίζετε πιο καλά από μένα!

Με την αγάπη και την φιλία μας,
Σας φιλώ.

Καλοτάξιδο, Βάιε!




13 Ιουλ 2016

Η καρδιά μου. η Τσιγγάνα...

(Αγριοκερασιά. Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Απρίλης .16)

... κοντεύει να μεσιάσει ο Ιούλιος κι ο καιρός δεν λέει να ημερώσει! Βράζει, 
σαν καζάνι που κοχλάζει, ωρύεται σαν λιοντάρι που ορμάει να δείξει την δύναμή του, βροντοφωνάζει -ειδικά τις νύχτες-
 λες και θα ξεσχίσει τον ανήσυχο ουρανό 
και να πετάξει την αδύναμη σελήνη στον Ατλαντικό...

Έτσι δείχνουν και οι... παγκόσμιες καταστάσεις ...,

έτσι γοργοχτυπάει και η καρδιά...

Είναι φορές που σφίγγω τις γροθιές,
άλλες τα χείλη,
ά! τίποτε δεν αλλάζει...

Κλείνομαι στο "καβούκι" μου
και με απλά υλικά δοκιμάζω την αντοχή μου,
δαμάζοντας το άγριο θηρίο του ανομολόγητου Φόβου...

Απόψε,
δεν ξέρω πώς μπήκα στο "Τιμής Ένεκεν"!!! που μου είχε αρχίσει η ιντερνετική Φίλη "Κατερίνα" 
το αγαπημένο "κυκλάμινο του βουνού",

και η καρδιά μου πράγματι σφίχτηκε...

Μια χρονιά ακόμη δίχως "πατρίδα",
μια εποχή ακόμη με όνειρα και αναμνήσεις,
για να συμπληρώνουν το κενό...

Εδώ,
αντιγράφω
ένα αγαπημένο μου εκφραστικό δημιούργημα,
για την καρδιά...
(κι είναι από τις 3 του Νοέμβρη, 2009...)

2 Νοε 2009

Η Κ α ρ δ ι ά μ ο υ η Τ σ ι γ γ ά ν α ...

(Περίπου είκοσι χρόνια πριν, ... κοντά στο πλατανόδασος των Καλαβρύτων)

(ΈΓΡΑΦΑ τότε ...):


... νερό ασυγκράτητο μέσ' από τα δάχτυλά μου
τρέχουν οι αναμνήσεις...

Μια σπάνια φωτογραφία τσιγγάνας, στα Καλάβρυτα, 
που χαμογελάει στο 
φακό, κρυφά από τον άνδρα της...

κι ένα ποίημα,

ξεριζώνουν μικρούς ενδοιασμούς, γι' ανάρτηση...

Η καρδιά μου, αιώνια τσιγγάνα...

(πρέπει να το παραδεχτώ),
παρασύρει το νου 
και τα πάντα

γυρίζουν... γυρίζουν,

ασταμάτητα, πολλές φορές επώδυνα...

Ας είναι! Αφού περαστικοί είμαστε... προς τί η διαμαρτυρία...


Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Η ΤΣΙΓΓΑΝΑ


Ω! Μη κοιτάζετε πλέον το βαρύ μέτωπό μου

όπ' ασήκωτο σύννεφο τη βροχή προμηνύει...

Είν' το βάρος των χρόνων που λυγίζει τους ώμους,

Είν' τα ίχνη βημάτων που σαστίσαν τους δρόμους...

Είν΄το φάσμα ονείρων όπ' ατέλειωτα μένουν

στα μεγάλα συρτάρια και το φως περιμένουν...


Μη κοιτάζετε άλλο το σκυφτό μέτωπό μου,

το θαμπώνει ο ήλιος κι ας είν' ώρα που δύει...

Το μοιράστηκ' ο χρόνος, το χαράκωσ' η θλίψη.

Μαραθώνιος το δάκρυ τη χαρά να συνθλίψει.

Όποια αγγίζω ρυτίδα, ποταμός είν' που τρέχει

την ανείπωτη πίκρα,που σφραγίδα δεν έχει...

Την ψυχή μου κοιτάξτε που ξεχνά να γεράσει

σ' ένα άγνωστο κόσμο, τραγανό σαν κεράσι...


Μ' ένα τόξο καλπάζει, με βοστρύχους λυμένους

λες κι ατίθασο άτι σ' ουρανούς μαγεμένους,

σε κορφές χιονισμένες, σε λιβάδια ανθισμένα,

σε πηγές κοιμισμένες, σ' ακρογιάλια θλιμμένα...


Την καρδιά μου κοιτάξτε, που συχνά δραπετεύει

τυλιγμένη σε φέγγος την αφή ν' αναδεύει...


Αίμα η πέννα να στάζει στο τρεμάμενο χέρι,

ασταμάτητος τζίτζικας σε καυτό καλοκαίρι...


Σαν βοριάς στροβιλίζεται στη μεγάλη αλάνα

και χορεύει, χορεύει,

παθιασμένη Τσιγγάνα...


Την ψυχή μου σας δίνω,

την καρδιά σας δωρίζω,

κι ας το ξέρω,

καμία

απ' τις δυο δεν ορίζω!


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Αχ! Κατερίνα!
Κάνε καμιά προσευχή, εσύ που πιστεύεις καλλίτερα από μένα...

Τουλάχιστον να ηρεμήσει ο κόσμος,

και οι καρδιές...


Φίλες και Φίλοι μου,

καλά να περνάτε,

πάντα με την αγάπη,

Υιώτα

3 Ιουλ 2016

Η νύχτα των βεγγαλικών



( φωτο-σύνθεση Υιώτας. 3 Ιουλίου, 2016. Παραμονή 
240ής Επετείου Αμερικανικής Ανεξαρτησίας)


Η Νύχτα των βεγγαλικών

(3 Ιουλίου, 2016)


Κρατήστε λαμπερή τη νύχτα των βεγγαλικών. 
Για πάντα.

Όταν εξατμιστούν οι πολύχρωμες, φωτεινές αστραπές, 
όταν καταλαγιάσουν τα μεθυσμένα αστέρια,

όταν σωθούν οι προσωρινές εξώκοσμες εικόνες… 

όταν καθησυχάσουν τα παθιασμένα επιφωνήματα,

και τα βλέφαρα πάψουν να φτεροκοπούν σαν τρομαγμένες πεταλούδες, 

όταν το στέρνο ξεφουσκώσει από την προσωρινή ενθουσιώδη επίτευξη,

τα μάτια των παιδιών 

πάλι θα θολώσουν από τις αναθυμιάσεις 
των ανεύθυνων μέσων εξόντωσης…

Η Αδιαφορία θα πνίξει τις ανάσες τους.

Η Αποξένωση θα κυριαρχήσει στην σύντομη ζωή τους. 
Θα ακολουθήσουν δάκρυα της απώλειας. 
Θα εθιστούν σε καπνούς εγκεκριμένους, 
σε ήχους θανατερούς, σε δάκρυα 
και κραυγές οδύνης.


Τώρα,

ο Κίνδυνος δεν μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. 
Δεν καραδοκεί να επιτεθεί στο σκοτάδι. 
Δεν χρειάζεται έλεγχο, ούτε άδεια «εξασκήσεως επαγγέλματος» …

Τον συναντάς με θράσος κι αυτοπεποίθηση στο προαύλιο του κήπου σου, 
στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού σου, 
στην καρδιά του διαμερίσματός σου… 

Η εξώπορτα; άσπαστη!

Η δική σου αυτοπεποίθηση, θρύψαλα.


Μα τα παιδιά; 

Ποιος νοιάζεται για τα παιδιά;

Οι έχοντες, νομίζουν ότι τα έχουν ασφαλή. Οι μη, τα στέλνουν με μια ευχή να γυρίσουν σώα στο σπίτι! 

Κι ο Κίνδυνος, καραδοκεί! 

Με όλες τις μάσκες που φοράει. 

Με όλες τις γνωστές παραγράφους για μια νομική «εξιλέωση»…


Τα παιδιά; 

τα ευαίσθητα, που τα …ξέρουν όλα; 
που θα θέλουν όλα; 
που εμπιστεύονται τα «μούβις» που τους διδάσκουν ότι 
η βία είναι ένα ανώδυνο δίωρο, 
ότι η βόμβα είναι «ψεύτικη, ψεύτικος κι ο κρότος…»,

ο δε, Θάνατος, 
είναι μέρος της ιστορίας του έργου…;!

Ο φυσικός πόνος; 
Η αλλοφροσύνη; 
Τα αίματα; 
Ότι 
Είναι αληθοφανή, για χάρη του έργου;…!


Τα παιδιά,

αυτές οι εύπλαστες τρυφερές ψυχές, 
αυτές οι καρδιές που δεν επιθυμούν παρά μια σύντομη ιστορία αγάπης… 
ένα τραπέζι στρωμένο με καλούδια, 
ένα δωμάτιο γεμάτο καινούρια παιγνίδια…
ένα σύντομο, ζωντανό παραμύθι...,


Για αυτά τα παιδιά μιλάω… 

με το άπηχτο μυαλό.

Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. 

Κι για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα 

δεν τον διορθώνουμε…


Κρατήστε την νύχτα των βεγγαλικών, 
για πάντα.

Κρατήστε το φευγαλέο όνειρο όσο μακρύτερα γίνεται.

Για να ξενερώσουν τα παιδιά.

Κρατήστε την Ελπίδα από το χέρι 
κι ας είναι γεμάτη αγκάθια, 
με κρυφή την προσευχή…

Γκρεμίστε τα τερατόμορφα νέα είδωλα.

Αρχίστε από τα γύρω σας.

Ο Κίνδυνος δεν είναι μακριά. Είναι και για σας.


Μα εδώ,

Για τα ΠΑΙΔΙΑ λέω!

Μετά από το πρώτο βήμα, έρχεται και το δεύτερο… και το τρίτο…


ΕΜΕΙΣ κάνουμε το πρώτο βήμα!

Για το συμβόλαιο της Ζωής…

3 Ιουλίου, 2016


*********     ************     ***************


           (...μια ακόμη φωτο-σύνθεσή μου. 
               Παραμονή, 3 Ιουλίου, 2016, 
           για την 
                      Ημέρα της 240ής Αμερικανικής                                         Ανεξαρτησίας)


Φίλες και Φίλοι μου, Αγαπημένοι,

Καλό σας Μήνα!
Πάντα με την αγάπη,

Υιώτα