18 Ιουν 2025

 



NOTHING has CHANGED !!!

( ASTORIANI.BLOGSPOT.COM    21 Μαΐ 2014   Chozen copy )

...αιμάτινο καράβι


( Υιώτας: Φτιαγμένο με το  αίμα μου...  .14)

Ούριος ας είν΄ο άνεμος
στα παρθένα όνειρα...

Μπορεί να ανθίσουν

σ΄ακρογιαλιά ήρεμη κι η θάλασσα να 
τα νανουρίζει 
σαν μάνα που νοιάζεται...

Εκείνο που τώρα πλέον γνωρίζω είναι 
να ιχνογραφώ μικρές επισκέψεις
στh γειτονιά των λουλουδιών
και να στοιβάζω γελαστά χαμόγελα
σε μια αμίλητη, απρόσιτη στεφανοθήκη...

Τούτο τον καιρό τα χρειάζομαι τόσο...

++++++++++++

Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

15 Ιουν 2025

 

       ΟΙ "ΝΥΧΤΕΣ ΤΩΝ ΒΕΓΓΑΛΙΚΩΝ"    06-15/16-2025


                                       (Φωτο-σύνθεση Υιώτας:"Τρόμος" 06-15/16-2025)


Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΒΕΓΓΑΛΙΚΩΝ    

(απόσπασμα από την 17-χρονη ιστοσελίδα μου, «astoriani.blogspot.com»  07-03-2016)

*****************

Τώρα,

 ο Κίνδυνος δεν μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. 

Δεν καραδοκεί να επιτεθεί στο σκοτάδι. 

Δεν χρειάζεται έλεγχο, ούτε άδεια «εξασκήσεως επαγγέλματος» …  

Τον συναντάς με θράσος κι αυτοπεποίθηση στον κήπο σου, στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού σου, στην καρδιά του διαμε-ρίσματός σου… 

Η εξώπορτα; άσπαστη! Η δική σου αυτοπεποίθηση, θρύψαλα.

Μα τα παιδιά; Ποιος νοιάζεται για τα παιδιά;   Οι έχοντες, νομίζουν ότι τα έχουν ασφαλή. Οι μη, τα στέλνουν με μια ευχή να γυρίσουν σώα στο σπίτι! 

Κι ο Κίνδυνος, καραδοκεί! Με όλες τις μάσκες που φοράει. Με όλες τις γνωστές παραγράφους για μια νομική «εξιλέωση»…

Τα παιδιά; τα ευαίσθητα, που τα …ξέρουν όλα, που θα θέλουν όλα;   Εμπιστεύονται τα «μούβις» που τους διδάσκουν ότι η βία είναι ένα ανώδυνο δίωρο, ότι η βόμβα είναι «ψεύτικη, κι ο κρότος ψεύτικος…», ο δε, Θάνατος, α! αυτός είναι μέρος της ιστορίας του έργου… !       Ο φυσικός πόνος; Η αλλο-φροσύνη; Τα αίματα; Πιστεύουν ότι είναι αληθοφανή, για χάρη του έργου!

Τα παιδιά,

αυτές οι εύπλαστες τρυφερές ψυχές, αυτές οι καρδιές που δεν επιθυμούν παρά μια σύντομη ιστορία αγάπης… ένα τραπέζι στρωμένο με καλούδια, ένα δωμάτιο γεμάτο καινούρια παιγνίδια… ένα σύντομο, ζωντανό παραμύθι...,

Για αυτά τα παιδιά μιλάω… με το άπηχτο μυαλό. Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. Και για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα δεν τον διορθώνουμε…

 Κρατήστε μόνο την νύχτα των βεγγαλικών, για πάντα.

 Κρατήστε το φευγαλέο όνειρο όσο μακρύτερα γίνεται.

 Για να ξενερώσουν τα παιδιά. Κρατήστε 

την Ελπίδα απ' το χέρι, κι ας είναι γεμάτη αγκάθια, 

με κρυφή την προσευχή…

Γκρεμίστε τα φρικτά, τα τερατόμορφα νέα είδωλα. Αρχίστε από τα γύρω σας.

Ο Κίνδυνος δεν είναι μακριά. Είναι και για σας. Είναι για όλους!

Μα εδώ, Για τα ΠΑΙΔΙΑ λέω!

Μετά από το πρώτο βήμα, έρχεται και το δεύτερο… και το τρίτο… ΕΜΕΙΣ, με πίστη και καθαρό μυαλό, κάνουμε το πρώτο βήμα!

Για το συμβόλαιο της Ζωής…                                   

(3 Ιουλίου, 2016)

**********************************************************************************





30 Μαΐ 2025


 

«ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ»    

  «… 22η Μαΐου 1993 ως  ΗΜΕΡΑ ΓΙΩΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗ» 

                                                                                     Πρόεδρος Κομητείας Κουήνς: Κλαίρ Σούλμαν

********************************************************************************

 ΌΧΙ! ΔΕΝ είναι «Πρωταπριλιάκη μέρα» του Μάη! Απλά,  ανασκαλίζοντας τα συρτάρια μου, την περασμένη εβδομάδα, σταμάτησα σε μια επιμελώς κορνιζαρισμένη  «Διακήρυξη» των «παλιών καλών ημερών», όταν ζούσαμε στην γνωστή σε όλους Ελληνική παροικία ΑΣΤΟΡΙΑ … 

Σαν σήμερα, ακριβώς 32 χρόνια και 7 ημέρες … 

Είναι από τις αναμνήσεις που με κάνουν να χαμογελώ, διαπιστώνοντας ακόμη μια φορά ότι η Τύχη δεν σε προειδοποιεί για τίποτα, και σε πηγαίνει όπου αυτή θέλει … η Τύχη ενήργησε να βρεθώ κι εγώ στην Αστόρια, «ύπανδρος» φυσικά, μετά του «Συριανο-Πειραιώτη Δημήτρη Στρατή, να αποκτήσουμε δυο κόρες, και να προχωράμε στη ζωή, δημιουργώντας. Στην απρόσμενη, τιμητική Διακήρυξη, αναφέρεται ένα σύντομη βιογραφικό, το οποίο δικαιολογεί της έκδοσή της.

Ήταν -θυμάμαι, μια εκδήλωση όπου ο τοπικός Κυπριακός σύλλογος «Cypreko” παρουσίαζε μια ακόμη λογοτεχνική μου δημιουργία, στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου της Αρχιεπισκοπής, με τις αξέχαστες Λουκία Μαρουλέττη (διευθύντρια του Συλλόγου, Λογοτέχνιδα και ηθοποιό,  την Μαίρη Βαρβατάκου, ηθοποιό, την δευτερο-κόρη μου, ακόμη μαθήτρια, και φυσικά κι’ εμένα…  

Κοντεύαμε να τελειώσουμε, και να «κατέβουμε» για καφέ, γλυκίσματα, κ.λ.π. όπου, από τη πρώτη σειρά των καλεσμένων, ο πρόεδρος των Αιγιωτών κ. Θάνος Κριτικός, σηκώθηκε, ανέβηκε τα 3 σκαλοπάτια για να ανέβει στη σκηνή, σήκωσε ένα μεγάλο φάκελο, κι έβγαλε ένα κάδρο, λέγοντας: 

-Είμαι ο Πρόεδρος του συλλόγου Αιγιωτών «Βοστίτσα», και δυο μέρες πριν μου τηλεφώνησαν από το Γραφείο της Προέδρου του Κουήνς, να πάω να πάρω αυτό το κάδρο… είναι για τη δική μας, την κ. Γιώτα Στρατή, μα ΔΕΝ ξέρω καλά Αγγλικά, και…  -Μα η εκδήλωση δεν είναι των Αιγιωτών, διέκοψε η κυρία Μαρουλέττη… Να της το δώσετε σε δική σας εκδήλωση…

 -Μα η παρουσίαση είναι για τη μάνα μου, Δώστε μου το εμένα, να το διαβάσω, πετάχτηκε η κόρη, το άρπαξε από το χέρι του, κι άρχισε να το διαβάζει, εξηγώντας πρόταση προς πρόταση το κείμενο στο κοινό. 

 -Σήμερα, λέει η Πρόεδρος αξιότιμη κυρία Κλαίρ Σσούλμαν, ονομάζεται Ημέρα Υιώτας Στρατή η η ή … 

κι ήρθε να με αγκαλιάσει …  Χαρές και σούσουρο στο ακροατήριο … όπου κάποιος «καλοθελητής» διευκρίνισε λέγοντας:  -Έ! …κόκκος στην άμμο είναι αυτά… -Ναι! Πετάχτηκε κι η Μαίρη Βαρβατάκου, κόκκος στην άμμο… αρκεί να μη μπει στο μάτι σου, και τότε θα δεις τί γίνεται…

 Σκεπτόμουν να το αφήσω να περάσει σαν απλή ανάμνηση, μα καμιά φορά, το μοίρασμα με Φίλες και Φίλους φέρνει λίγη αισιόδοξη συζήτηση που σπάζει τη μονοτονία της μοναξιάς …

Κι εδώ, ακολουθεί: η Ακριβής Μετάφραση του ανωτέρου κειμένου:

 Γραφείο Προέδρου, Δήμος Κουίνς, Πόλη της Νέας Υόρκης :                      

Διακήρυξη:

 Η ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ γεννήθηκε στην επαρχία Αιγίου, Καλαβρύτων και Αιγιάλειας, και ήρθε στη Νέα Υόρκη το 1970, όπου ζει με τον σύζυγό της και τις δύο κόρες της, και είναι μέλος της Εθνικής Ένωσης Αμερικανίδων Συγραφέων(ΠΕΝ), του Φόρουμ Ποίησης της Νέας Υόρκης, της Εθνικής Ένωσης Συγγραφέων Ελλάδας και των Ελληνο-Αμερικανών Συγγραφέων της Νέας Υόρκης, 

και στις 22 Μαΐου 1993, η Εταιρεία Αιγιωτών «Βοστίτσα» θα τιμήσει την κα Γιώτα Στρατή για τις εξαιρετικές της προσπάθειες υπέρ της Ελληνικής κοινότητας,

 ΤΩΡΑ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΕΓΩ, Η ΚΛΑΙΡ ΣΟΥΛΜΑΝ, Πρόεδρος του Δήμου Κουίνς  της Νέας Υόρκης, ανακηρύσσω την 22η Μαΐου 1993 ως ΗΜΕΡΑ ΓΙΩΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗ σε αναγνώριση της προσφοράς της στην Ελληνική κοινότητα του Κουίνς.

 Η παρούσα Διακήρυξη έλαβε χώρο στο Δημαρχείο του Κουίνς, στους Κήπους Κιου (Κιου Γκάρντενς), στην πόλη της Νέας Υόρκης, στις δεκαεννέα Μαΐου του έτους χίλια εννιακόσια ενενήντα τρία. (Ακολουθεί:)

 (Χρυσή Σφραγίδα)                                                                                                   Υπογραφή:

(Στέμμα: Δήμος του Κουίνς,                                                                                      Κλερ Σούλμαν

Πόλη της Νέας Υόρκης, 1993)                                                              Πρόεδρος του Δήμου του Κουίνς





24 Μαΐ 2025

                                               Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Τίτλος: Φθορά. 2025

«Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις» 

 … Δέκατος ένατος αιώνας. «Ο ανθισμένος αιώνας των μεταναστών».  

Ήταν τα χρόνια της «έντονης κοινωνικής παρουσίας ως και της Ελληνικής Ομογένειας, κυρίως στην «Αστόρια», ονομαστή στην πανσπερμία του νομού της Νέας Υόρκης».

Δεκάδες οι Ελληνικοί Σύλλογοι, εκατοντάδες οι ομογενείς … 

Δημιουργήθηκε και η «Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης» με έδρα την Αστόρια, -η οποία είναι μια τεράστια κοινότητα στην κομητεία «Κουήνς», με πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκων, το μεγαλύτερο στον κόσμο… (Για την ιστορία, το «ΚΟΥΗΝΣ» ανήκε στο… μερδικό της Βασίλισσας Catherine of Braganza, σύζυγο του Charles II, 1683, ένα από την διανομή των 5 μεριδίων του Νομού Νέας Υόρκης).  

Ο Ελληνισμός, έσφυζε.

Η λέξη «Πρόεδρος» είχε γίνει τόσο «προσφιλής» όπως η «καλη-μέρα…»

Η νοσταλγία για την «Μάνα-Ελλάδα», βαθύ-ριζος καημός της καρδιάς, δημιουργούσε κάθε ευκαιρία να εκδηλωθεί … Ήθη και Έθιμα, παλαιές και σύγχρονες παραδόσεις Ελλάδας και Κύπρου, εύρισκαν τόπο και χρόνο, με ελάχιστη οικονομική βοήθεια και προσωπική εργασία, να παρουσιαστούν.

 Ήταν η «χρυσή εποχή» των ανθρώπων της διανόησης, με όλα τα «υπέρ και τα κατά …» Μάθηση και ημιμάθεια είχαν σχεδόν ισοπεδωθεί. Αρκούσε η παρουσία του κόσμου στην εκάστοτε εκδήλωση.

Όμως, όταν δεν υπάρχουν τα απαραίτητα θεμέλια, η φθορά είναι αναπόφευκτη. Φιλοδοξίες, αντιζηλίες, διαφωνίες, ψευδείς οικονομικές ευμάρειες, και άλλα «προτερήματα του…λαού μας» συντελούσαν στη γρήγορη φθορά όλων εκείνων που μπορούσαν να είναι «διαμάντι» σε ξένη χώρα …

Ειδικά, όταν μερικοί Σύλλογοι-οργανισμοί, ελάμβαναν μια κάποια κοινοτική (ίσως και πολιτική) χρηματοδότηση, ΟΛΟΙ νόμισαν ότι θα τους πλημμύριζε το «δολάριο»… 

Με την σειρά της, η Πολιτεία, ζήτησε την καταχώρηση εκάστου Συλλόγου στα Αρχεία τους, τότε ήταν που οι «ειδήμονες» έφευγαν σαν τρομαγμένα πουλιά…

Ελάχιστες πλέον, οι εκδηλώσεις. Ελάχιστοι οι εθελοντές. Τα δε σχόλια, η άγνοια, μαζί και κάποιες-κάποιων ατασθαλίες, δίχασαν την Ομογένεια.

Ο κόσμος, συγχυσμένος, πικράθηκε, απομακρύνθηκε. 

Έσβησαν πολλά πιθανά οράματα, ειδικά για τη διατήρηση του Ελληνισμού, «εις την Ξένην» ... Κυριάρχησε η Ανασφάλεια. Η απογοήτευση. 

Κι υπήρχαν τόσα! Το μεγαλύτερο, ένας μόνιμος τόπος, ένα μικρό Μουσείο, μια αίθουσα στο χώρο της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ… Όσο για παλαιά αντικείμενα από την Πατρίδα, όπως μερικά οικογενειακά κάποιων που «έφυγαν», τοπικά, αρχαία βιβλία, χειροποίητα έργα τέχνης, χάθηκαν, χάνονται καθημερινώς…

Η «Ομογένεια» αγκομαχεί, γιατί ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει …

Ίδωμεν.





 Ήταν η «χρυσή εποχή» των ανθρώπων της διανόησης, με όλα τα «υπέρ και τα κατά …»

11 Μαΐ 2025

2 Μαΐ 2025

 

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !


Πρωτο-Μαγιάτικες Ευχές μ' άνθη του κήπου μου (ΝΥ)...

                      (Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2025. : "Το άγριο μάτι του σύννεφου)


ΤΙΤΛΟΣ: Πρωτο-Μαγιάτικες Ευχές μ' άνθη του κήπου μου (ΝΥ) ...

(πάλι η "αντιγραφή από τις σελίδες της "αστοριανής"  30 Απριλίου 2011, αλλά δίχως τα άνθη! Τίποτα σχεδόν δεν άλλαξε από τότε, κι ας αλλάζουμε εμείς...)

*********************************************
...κι ήρθε ο Μάης, βιαστικός, κι ανήλιαγος... τ' ασθενικά του
 ηλιοχαμόγελα, μικρές χαρές για τους κοκκινολαίμηδες
 που ετοιμάζουν φωλιές πίσω, στα πυκνά κλαδιά...
Ζεστο-τυλιγμένα τα μικρά παιδιά ρώτησαν:
" - πώς είναι ο Μάης στην Ελλάδα, μαμά;
-Ω! γεμάτος ανθούς, πνιγμένος στα χρώματα! λιβάδια, δέντρα, 
αυλές..., όλα εκεί μοσχοβολούν...
- και, γιατί δεν πάμε εκεί να ζήσουμε; (...!!!)
- αχ! δεν είναι εύκολο!...
-...επειδή δεν έχουμε λιβάδια, δέντρα, αυλές; ...
-... επειδή το όνειρο διαλύεται μόλις ξυπνήσουμε, παιδιά μου...
- μα, εμείς περπατάμε τώρα! Δεν κοιμώμαστε!
-... άλλοι μας "έπιασαν στον ύπνο", παιδιά μου..., πάμε να σας 
δείξω τα δικά μας λουλούδια στον μικρό κήπο μας... έχει αρκετά ίδια... θα σας εξηγήσω εκεί, θα πάρετε μια ιδέα...
- μέχρι εκεί πάει το όνειρο, μαμά;...!!!
-  ... αρκεί να υπάρχει ένας μικρός κήπος, μάτια μου, 
από κεί Ανθίζει το όνειρο... αλλού, δεν υπάρχει ούτε κήπος... "

Αναστέναξαν τα μικρά παιδιά. Υγράνθηκαν τα μάτια της μάνας. 
Ο κρύος αέρας, ευγενικά της τα στέγνωσε πριν τα δουν 
τα μικρά κι αρχίσουν νέες ερωτήσεις...
Ο ήλιος, φάνηκε για λίγο, έσπευσε να φωτίσει το κίτρινο 
κλαδάκι της φορσύθιας, γέμισε με όση λάμψη μπορούσε 
τους λαιμούς των υακίνθων, και μαζί με τον αέρα, άρχισε να 
παίζει με τα παιδιά που βάλθηκαν να μαζεύουν διάφορα 
πρωτόβγαλτα μαγιολούλουδα για το στεφανάκι 
της Πρωτομαγιάς...
Χαρούμενη, αθώα, γεμάτη ελπίδες η επαφή των παιδιών 
με την Άνοιξη!
Εγκληματικό να τους στερείς την αγάπη για το ένειρο!

Βάναυσο, να τα προσγειώνεις για το ζοφερό "αύριο" 
όπου άλλοι, ασύδοτοι προγραμματίζουν γι' αυτά! 

Στην τρυφερή ηλικία, λίγα "λευκά ψέμματα" είναι απαραίτητα.

Όπως το νερό στα φυτώρια, 
όπως το τραγούδι στις πυραλλίδες.
... όπως η ελπίδα ότι δεν χάθηκαν όλα, ακόμη και σε μας!

Καλή Πρωτομαγιά,
Καλό Μήνα σε όλους!
Πάντα με τ' όνειρο και την Αγάπη,
Υιώτα

28 Απρ 2025

 

Κώστας Κουκίδης: Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ

(μονόπρακτο)


                                           (Φωτο-σύνθεση:Υιώτας.  Κ. Κουκίδης, 04-27-41)



"ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ  του Κώστα Κουκίδη" 

 Β’ ΒΡΑΒΕΙΟ, ΠΕΛ,  ΑΘΗΝΩΝ, 2006

της Υιώτας Στρατή, ΝΥ (11-10-09)


ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ

(Ο ιστορικός Θρύλος της θυσίας του Ήρωα της Κατοχής, εύζωνα Κώστα Κουκίδη, όπου έπεσε από τον Ιερό Βράχο 
της Ακρόπολης τυλιγμένος με την Ελληνική Σημαία, Αθήνα, 27 Απριλίου, 1941. Βασισμένο σε επισταμένη έρευνα, 
και πληροφορίες από το Ιντερνέτ.)

*** Β’ ΒΡΑΒΕΙΟ, ΠΕΛ,  ΑΘΗΝΩΝ, 2006

(Το ανωτέρω έργο, σε ελαφρά διασκευή, παρουσιάστηκε στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου,1940, υπό την 
Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, στην νεόκτιστη θεατρική αίθουσα του
«Σταθάκειου Κέντρου», την Κυριακή, 29η Οκτωβρίου 2006, 6.00 απογευματινή.
Τον χαρακτήρα της «ηλικιωμένης κυρίας» απέδωσε η συγγραφέας κι εκείνον της «φοιτήτριας» 
η γνωστή ηθοποιός, Μαίρη Βαρβατάκου).

ΤΕΛΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟΥ

ΣΚΗΝΗ
Ένα απόγευμα, σε πάροδο, κοντά στην πλατεία Ομονοίας, στην Αθήνα.

ΠΡΟΣΩΠΑ
1. Ηλικιωμένη κυρία, 85 περίπου ετών. Κρατάει ένα φάκελο κι έχει μια διπλωμένη
σημαία, στη θέση της καρδιάς. Στηρίζεται σε μπαστούνι...

2. Φοιτήτρια, 18 περίπου ετών. Στο Θεατρικό εργαστήρι.
(Η φοιτήτρια, κρατάει μπουκάλι με νερό και μια σελίδα μ’ ένα ποίημα…)
Την πλησιάζει η ηλικιωμένη κυρία, ντυμένη στα σκούρα. Φοράει μαύρη
μαντίλα (αν θέλει) και χτυπάει την μισάνοιχτη πόρτα όπου ανοίγει η κοπέλα.)


ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ
Μονόπρακτο της Γιώτας Στρατή


(ΑΝΟΙΓΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ)
Η Κυρία (αφουγκράζεται για λίγο. Μια κοπέλα, η Φοιτήτρια, απαγγέλει*:)
«…Στων μακάρων, όπου περιδιαβαίνεις τα νησιά,
είθε του Απόλλωνα να σ’ ευφραίν’ η λύρα,
Ανδρείε Στρατιώτη.
Ωραία να πεθάνεις για την πατρίδα, και σάβανό σου
η Σημαία στο κορμί σου τυλιγμένη νάχεις -ωραία είναι.
Τρόπαια ένδοξα στη μνήμη σου δεν στήθηκαν
ουδέ αγάλματά σου…

Κυρία (χτυπάει ελαφρά την μισάνοιχτη πόρτα της παρόδου και συνεχίζει:)
…μα των Καρυάτιδων το δάκρυ, το μνήμα σου ες αεί
θ’ αδαμαντοστολίζει κι ασπασμό στο μέτωπό σου
θ’ αποθέτουν για την ημέρα εκείνη…

Φοιτήτρια (δίχως να διακόψει, συνεχίζει:) …όπου του βαρβάρου
το ατσάλι, της Παλλάδος καταπάτησε την πόλη, κι εσύ,
τη γαλανόλευκη σφραγίζοντας με το φιλί σου,
στους ώμους τύλιξες, κι απ’ τον βράχο το άλμα είναι
προς την αθανασία «τα κείνων ρήμασι πειθόμενος» …

Φοιτήτρια (διστακτική, έκπληκτη, μα φιλική)
-Με τρομάξατε λίγο, κυρία μου! Τι τρελή σύμπτωση!… Πέστε μου, τι θέλετε; Και…πώς ξέρετε αυτό το ποίημα 
του Βασίλη Κουρή;

Κυρία
- Συγγνώμη, κορίτσι μου, νομίζω ότι κατέβηκα σε λάθος στάση… θέλω να πάω στη Κάνιγγος; Μα σε άκουσα 
ν’ απαγγέλεις απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα… κι έτυχε να λες το γνωστό μου ποίημα…

Φοιτήτρια
-Ω! Δεν είναι μακριά από δω. Θα σας πήγαινα, μα…αν καταλάβατε, κάνουμε πρόβα για μια εκδήλωση, γι’ απόψε. Αργήσανε και οι άλλοι και δεν έχουμε αρκετό χρόνο να τα μάθουμε… ουφ! κάνει ακόμη τόση κουφόβραση!

2

Κυρία (κουρασμένα, διστακτικά)
-Θα πείραζε να καθήσω λίγο εδώ, πλάι σας; Δεν θα μιλάω…

Φοιτήτρια
-Όχι, δεν πειράζει, μόνες μας είμαστε (προσφέρει καρέκλα)
Σας είπα ότι δεν ήρθαν ακόμη οι άλλοι. Όμως, σας βλέπω να βαριανασαίνετε… Θα …σας έδινα λίγο νερό, μα έχω
 πιει λίγο…

Κυρία
-Δεν πειράζει. Ευχαριστώ. Φαίνεστε τόσο καλό κορίτσι…Συγχωρήστε μου την ερώτηση... Από ‘δω είστε;

Φοιτήτρια
-Όχι, αλλά νοικιάζω κάπως κοντά, με μια φίλη μου. Έρχομαι συχνά εδώ, στο Θεατρικό Εργαστήρι…Καλό είναι, δημιουργούμε και φιλίες… ενδιαφέροντα...

Κυρία
-Καλά κάνεις… Τίποτα δεν πάει χαμένο σ’ αυτή τη σύντομη ζωή… Τ΄ όνειρό σου ν’ ανασταίνεις και το κάθε σου 
«Γιατί;». Εγώ, ήρθα, για να παραστώ στην αυριανή εκδήλωση
που θα γίνει στην οδό Σίνα, είναι για την «Απελευθέρωση των Αθηνών, από τους Γερμανούς». Ξέρεις τίποτα 
απ’ αυτά;

Φοιτήτρια
-Και βέβαια ξέρω! Από τον παππού μου, έχω μάθει τόσα που ίσως δεν τα γνωρίζουν οι άλλες συμμαθήτριές μου.

Κυρία
-Α, ναι; …κι από πού είναι ο παππούς σου;

Φοιτήτρια
-Είναι από την Ίμβρο; Την ξέρετε; Είναι ένα ξεραγκιανό νησάκι, μα τώρα μένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη…

Κυρία
-Από την Ίμβρο!!! Αχ! παιδί μου! Οι δικοί μου ήταν απ’ τη Σμύρνη… Τότε, ο παππούς σου θα πρέπει να σου μίλαγε
 για « τ’ Άγια χώματα», έτσι;

Φοιτήτρια
-Για τις «κλεμμένες πατρίδες» έλεγε, με δάκρυα στα μάτια. Στο φευγιό, έχασε γυναίκα και δύο απ’ τα τρία παιδιά του.

3

Κυρία (αναπολεί)
-Κάτι σαπιοκάραβα μας έφεραν κι εμάς μια νύχτα απέναντι στη Θάσο… Αα! Τι σύμπτωση, κόρη μου!

Φοιτήτρια
-Ο παππούς μου έλεγε ότι όσοι κατάφεραν να σωθούν από σφαγή, φωτιά και πνιγμό, ήταν όλοι τους ήρωες…

Κυρία
-Κι εγώ, αύριο θα τους μιλήσω για ένα πραγματικό ήρωα… μπορεί να τον έχει ακούσει. Τον Κώστα Κουκίδη…

Φοιτήτρια
-Ω! Ναι!!! Τον Κωνσταντίνο Κουκίδη! Κι ο παππούς μου μιλούσε με θαυμασμό γι’ αυτόν. Μα ήταν στ’ αλήθεια, 
υπαρκτό, πραγματικό πρόσωπο; Κάποιοι έλεγαν ότι ήταν δημιούργημα της φαντασίας των τότε αριστερών, 
άλλοι έλεγαν των ακροδεξιών…

Κυρία
-Τι δουλειά έχουν τα κόμματα με τους ήρωες, κόρη μου! Η λεβεντιά, φωλιάζει στην καρδιά του καθενός.
 Όταν έρθει η ώρα...

Φοιτήτρια(με στόμφο διακόπτει)
-Όταν έρθει η ώρα της να ξεπηδήσει, κανείς δεν την σταματάει!!! Το έλεγε ο παππούς και το πίστευε. Όμως, …
 δεν είναι ξεκάθαρο πως έγινε αυτή η ιστορία…εσείς, τι ξέρετε; Μερικοί λένε ότι…

Κυρία (κουνώντας το κεφάλι της)
-Ναι! Πολλοί λένε, και ξε-λένε… Γράφουν, και ξε-γράφουν… Η αλήθεια, όμως, είναι μία. Οι Γερμανοί είχαν πατήσει
 με την μπότα τους πάνω στην ζωή τού κάθε Έλληνα. Ο φόβος κι η δυστυχία κατέβαινε από το βορρά στην 
υπόλοιπη Ελλάδα… Μαζί τους, ο πανικός κι η πείνα είχαν απλωθεί παντού. Η ζωή των ανθρώπων είχε γίνει 
εφιαλτική… Μα πού να καταλάβεις εσύ, παιδί μου, όταν δεν έχεις περάσει ούτε κατοχή ούτε πόλεμο…

Φοιτήτρια
-Μα, να που τα ζούμε και τώρα!!! Με το Ιράκ, με τον Λίβανο, έχει αρχίσει και το Ιράν…, ακρίβεια, ανεργία, τα ξέρετε, …

4

Κυρία (σκεπτική… παίρνει βαθιά ανάσα)
-Δυστυχώς, δεν είναι έτσι… Εγώ, το 1941, ήμουν δεν ήμουν δεκαεπτά χρονών. Δράμα μεγάλο… Πρώτοι άρχισαν να κατεβαίνουν οι προδότες οι Ιταλοί, αμέσως μετά, οι Γερμανοί! Στην Αθήνα, που ήταν η πιο πυκνό-κατοικημένη, 
ο κόσμος έτρεμε! Όλοι να κλείνονται στα σπίτια τους…! πείνα!! (παίρνει κουράγιο) Ο Κώστας, ο νεαρός Κουκίδης
 εννοώ, μόλις που είχε γυρίσει από το στρατό… να ακούει ότι οι Γερμανοί είχαν φτάσει στην Αττική και ότι γρήγορα μπαίνουν στην Αθήνα;! Τι λες, κόρη μου! Δεν το άντεχε ο νους του! Πήγε αμέσως και παρουσιάστηκε στη φρουρά, 
ξέρεις, για να φυλάνε τη σημαία μας, στην Ακρόπολη… (σφίγγει την σημαία ΤΗΣ...)

Φοιτήτρια:
-Μα πώς; Πώς εσείς; Τον γνωρίζατε από κοντά;

Κυρία
–Κοντά; «Κοντά» είναι μια λέξη που δεν έχει σύνορα. Η έννοια «κοντά» είναι: ...όταν εκείνος περνούσε για το 
σχολείο και κρυφο-κοιταζόμαστε από το παράθυρο… «Κοντά» είναι... όταν κοιτούσαμε κι δυο, ονειροπαρμένοι, 
το ίδιο φεγγάρι…(αναστενάζει...)

Φοιτήτρια
-Εντάξει, καταλαβαίνω… έχω λίγη πείρα…!!! Μα, πώς τόλμησε να ξεκρεμάσει την σημαία μας, να την τυλίξει 
στο σώμα του και να πέσει από τον Ιερό βράχο της Ακρόπολης, στο κενό!

Κυρία
-Α! Δεν τον άκουσες εσύ, κόρη μου, με τι πάθος έκανε τις απαγγελίες των ποιημάτων στις εθνικές μας εορτές! 
Δεν τον είδες να περπατάει ευθυτενής, στις παρελάσεις…Δεν θαύμασες τη λεβεντιά του! Δεν ένοιωσες τη φλόγα του!

Φοιτήτρια
-Μα, πώς;! Πώς τόλμησε να κάνει τέτοια απόφαση!!!

Κυρία
-Μόνο με ένα τόλμημα ακινητείς τον κεραυνό, κόρη μου! Μόνο με τρέλα κατορθώνεις να ηχήσουν του έθνους οι 
καμπάνες και να ξυπνήσει η ναρκωμένη παλικαριά της συνείδησης. Όταν φοβάσαι, το μυαλό γίνεται πλαδαρό, 
χάνεις τη σωστή κατεύθυνση. Η τρέλα της στιγμής, γίνεται τόλμη κι αστράφτει στον ήλιο.

5

Φοιτήτρια (με θαυμασμό)
-Αυτά θα τους πείτε αύριο στην εκδήλωση;

Κυρία (Η κυρία, βγάζει απ’ τον κόρφο της ένα διλπωμένο χαρτί και διαβάζει)
-«…Μπορεί, (έγραφε τότε, σε μια έκθεσή του ο Κώστας Κουκίδης) μπορεί η Άγια Γη των προγόνων μου να πατιέται
 από άλλα πέλματα, να οργώνεται από άλλα χέρια, μα εγώ, κάποια μέρα θα υψώσω αυτό το κορμί για να θυμίσω 
το ΠΩΣ είναι να ατενίζεις περήφανα τον ήλιο.» (δείχνει στην φοιτήτρια το χαρτί) Βλέπεις, αυτό το κείμενό του, 
παιδί μου; ΑΥΤΟΣ, είναι ο δικός μου θησαυρός! Ανήκει ΜΟΝΟ σε μένα! Πάρε και διάβασε, κόρη, για να δεις κι εσύ, 
με τα μάτια σου… Να, εδώ… (της δείχνει) σ’ αυτή τη σειρά… Διάβασε!

Φοιτήτρια (παίρνει ανάσα και διαβάζει συγκινημένη)
- «…σε τούτο το στήθος, κατοικεί μια πατρίδα ολόκληρη, μ’ όλη τη δόξα και το μεγαλείο της, μ’ όλες τις αδυναμίες 
και τα ελαττώματά της… ( η φωνή, σπάζει, «κόβεται»...) Μα όταν ανοίξω τούτα τα χέρια,(η Κυρία τ’ ανοίγει διάπλατα) θ’ αγγίξουν την αγαπημένη ακτή του Πόντου, θ’ αγγίξουν τον αιώνιο Ιωνικό Πολιτισμό! Αν όμως, τούτα τα χέρια τα
υψώσω εδώ, στην Αθήνα, στην κοιτίδα του Παγκόσμιου Πολιτισμού, κι αγγίξω τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης,
 ο ουρανός θ’ ανοίξει στα δύο!!! Οι φωτεινές αχτίδες του ηλίου θα περάσουν μέσα από τις κολώνες του Παρθενώνα
 και θα υφάνουν το χρυσάφι της Γνώσης. (η κυρία, συμμετέχει, φωνή δεν βγαίνει ... απλά κινούνται τα χείλη ή και 
τα χέρια της, αναλόγως...) Έτσι, οι πανέμορφες Καρυάτιδες θα λάμψουν το χαμόγελο της Ελπίδας και της Ειρήνης,
 κι ένα ουράνιο τόξο θα στεφανώσει τον Αττικό ουρανό! Τούτα τα χέρια, θα γίνουν πύρινη ρομφαία και σύμβολο 
παγκόσμιας λευτεριάς.

6

Ναι! Έτσι σπάζουν οι αλυσίδες που κρατούν λυγισμένο το σώμα της Μάνας-Πατρίδας! Για να τιναχτεί πανέτοιμη, πανέμορφη, μέσα από το μαύρο σύννεφο της υποδούλωσης, ν’ αγγίξει την Αθανασία, ν’ αγγίξει το Θεό….
 (μιλούν και οι δύο)
… τον αιώνιο Θεό της Ελλάδος…

Κυρία
-Αυτή είναι όλη η ιστορία, κόρη μου! Άφησε αυτούς τους αντίγνωμους να λένε ότι θέλουν και να αμπελο-φιλοσοφούν... Πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν να κάνουν θυσίες όπως αυτή, «επιμελώς ξεχασμένες»… Η λήθη είναι έγκλημα!!! 
Η τιμωρία τών όσων ξεχνούν, σημαίνει αφανισμό της ελληνικής ψυχής, της ψυχής και της Ιστορίας του Έθνους μας, 
που αστραποβολούν αιώνια. (παίρνει βαθειά ανάσα… Η φοιτήτρια την κοιτάζει μαγνητισμένη...)
Εκείνος, ο λεβέντης-φρουρός των ιδανικών, -μα και δικός μου Λεβέντης!, που σήκωσε το ανάστημά του πάνω
 από τη δύναμη και την υπεροψία της κατακτητικής Γερμανίας, άρπαξε τη Σημαία μας την γαλανόλευκη, μακριά
 από την δική τους, που ήταν η σημαία της ντροπής… (βάζει την σημαία της στον ώμο, αγκαλιά, και με τρυφερότητα...) ΤΗΣ μίλησε με λόγια που μόνο οι δυο τους ξέρουν... την φίλησε... την τύλιξε στο νεανικό σώμα του, και σαν αετόπουλο 
πήδηξε στο κενό, πάνω στα ιερά, τ’ άγρια βράχια,(βαριανασαίνει) ...ακολουθώντας την τροχιά της Δόξας…

Φοιτήτρια:
-Καλέ κυρία! Πάρτε μια ανάσα. Ηρεμήστε! Να! Σας έχω και καλά νέα!!! Πρόσφατα, ο Δήμαρχός μας, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, τίμησε την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς! Ακούστε!... άφησε στεφάνι Τιμής 
στην πλάκα που αφιέρωσαν στον Κώστα Κουκίδη! Εκεί, κατά την βόρεια πλευρά, που έπεσε!!! Να ζητήστε να σας
 πάνε, να την δείτε…

Κυρία (με τρεμάμενη φωνή)
-Μέχρι αύριο, τότε, κόρη μου. Ν’ αντέξω μέχρι αύριο. Να πω όλα όσα εκείνος ο λεβέντης ήρωας, ο Κώστας Κουκίδης πίστευε, και μετά, ας φτερουγίσει κι η δική μου καρδιά, εκεί, μαζί του… (κρατάει την καρδιά της)

7

Φοιτήτρια
– Μα, καλέ, τί πάθατε! Κιτρινίσατε! Τρέμετε! Να σας φέρω κάτι; Να φωνάξω...

Κυρία:
-Όχι, κόρη μου! Η καρδιά μου λύγισε... πόσο ν΄αντέξει!!! (Σφίγγει την σημαία της στην καρδιά, μα της γλυστράει...
 στα γόνατα. Γυρίζει προς το δρόμο, τεντώνοντας το χέρι)
–αν μπορείς, φώναξέ μου ένα ταξί... ι ι ι !
(και πάλι, στη κοπέλα)
-Ήσουν καλή, κόρη μου, που μ’ άκουσες. Έλα αύριο, στην εκδήλωση, αν μπορείς… θα... χαρώ να σε δω...
 (ανασηκώνεται και τρεκλίζοντας ... πέφτει και ξεδιπλώνεται η Ελληνική Σημαία. Ανακάθεται στην καρέκλα…

Η κοπέλα, την σηκώνει, προσέχει ο σταυρός να είναι όρθιος... την ανοίγει, την βάζει μπροστά τους, και…)

Φοιτήτρια:
-Καλέ, όχι τίποτ’ άλλο... δεν μου είπατε τ’ όνομά σας!

Κυρία (Γυρίζει, ζαλισμένα)
-Τ’ όνομά μου!!! Τι πειράζει, κορίτσι μου! Αρκεί, αρκεί που μίλησαν οι καρδιές μας…
(και -γέρνοντας- πέφτει στην άκρη)


ΤΕΛΟΣ


«Το Όραμα, είναι στο νου,
Ότι στα χέρια η Τέχνη»

Υιώτα Στρατή
E-mail: yiotas@optonline.net
http://astoriani.blogspot.com

«αστοριανή», ΝΥ

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ  (29 Απριλίου 1863 – 29 Απριλίου 1933)

Εύγε σε σένα,

που ευλογήθηκες σκέψεις προκλητικές κι ορμές απρόσκλητες να βάζεις σε τάξη, βάλσαμο κερνώντας μα κι ενόχληση, σε καρδιές ξάγρυπνες.

Η σκληροτράχηλη δύναμη του «πρέπει» σε καιρούς υποκριτικά επικίνδυνους,

ήταν αστέρι ευπρέπειας στη θέληση,

κεραυνός ανεπίστρεπτος στη κρυφή σου αδυναμία.

Με τον αστερισμό σου, δεν ασχοληθήκανε, δεν μάθαμε, ως είθισται στους καιρούς μας,

μα εκείνος ο του Λέοντος, κυριάρχησε στην εύθραυστη ύπαρξή σου.

Ιχνογράφησες κρουνούς αγάπης.

Ενστερνίστηκες αστραπές συχνά ειρωνικές στη ματιά σου,

άφησες ίχνη νέας δομής, πελώριας, για να συγκρίνουμε τα δικά μας.

Μας κληροδότησες μια γραφή που γνώριζε τη γεύση

της βίας και της θωπείας, μια ποιητική φωνή Σαπφική,

πρωτόλαλη που κράτησαν αποκλειστικά οι βοριάδες

για της ώρες της αφής και της αντάρας.

Οι λέξεις σου, διαλεγμένες, οι έννοιες, αλυσίδα άσπαστη,

έστω κι αν στιγμές χρονοβόρες και ζηλόφθονοι αντίλαλοι

καταβρόχθισαν το μέγα της γραφής σου έργο.

Στης ζωής τον κύκλο, τον ατέλειωτο,

εμείς, δεν έχουμε παρά να σου αφιερώσουμε

τις ίμερες αχτίδες του νου μας.

Είναι μια δίκαιη αιμοδοσία στο αστείρευτο δικό σου όραμα

που αναποδογύριζε προσεκτικά μια ηθική εύθραυστη,

πασχίζοντας για την ελπίδα της Αλήθειας, της δικής σου αλήθειας,  

σε μια πλήρη, ολοκληρωμένη Κοινωνία,

δίχως ταυτόχρονα να απομακρύνεσαι

από το αθάνατο Ελληνικό, μεγαλόπνοο Πνεύμα. 

Αυτή είναι

Η προσφορά μας. Το χρέος μας. Το δικό μας «Ευχαριστώ»

*********************

Σημ.: Πρωτο-παρουσιάστηκε στην 150-χρονη επέτειο για τον Κωνσταντίνο Καβάφη, μία μοναδική τιμητική εκδήλωση Λογοτεχνίας και έκθεσης Βιβλίων, στο Αμφιθέατρο του Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν, Ουάσινγτον, όπου: η Πρεσβεία της Ελλάδας, το Τμήμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Τζόρτζτάουν, η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, ο Σύλλογος Αθηναίων Νέας Υόρκης (με πρόεδρο τον Πάνο Αδαμόπουλο) και με Λογοτέχνες από την τότε ακμάζουσα Ε.Ε.Λ. Νέας Υόρκης) διοργανώθηκαν εκτός έδρας, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία… ειδικά η ομιλία του κ. Β. Λαμπρόπουλου -όπου δίδασκε Συγκριτική Λογοτεχνία στην Έδρα Καβάφη, στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, αναφέρθηκε εκτενώς, στο διαχρονικό χαρακτήρα του έργου του Κωνσταντίνου Καβάφη. (πληρ. Εθνικός Κήρυκας Νέας Υόρκης, Δευτέρα 25 Μαρτίου, 2013)

Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο μου: «Ψυχές Αιωρούμενες» σελίδα 29-30, έκδοση Β’, 2015, « bookstars- www.bookstars.gr » (στο οποίο περιέχονται και τα πρώτα βραβευμένα 30 ποιήματα από: Τέχνη Λόγου, Κιλκίς, Μάϊος 2013, με το άγαλμα Κούρος του Ωρωπού.

 

«Η έμπνευση είναι στο νου ό,τι στα χέρια η Τέχνη». Υιώτα Στρατή