Ο Δρόμος των Λωτών
(Απόσπασμα από το "Η Ελεγεία του Σελινούντα", αρχαίος ποταμός της Αιγιάλειας, νομός Αχαϊας)
((Σχέδιο Υιώτας: .."Στα βήματα του φεγγαριού" . 2015)
Ο Δρόμος των Λωτών
Ο δρόμος του ολόγιομου φεγγαριού, αφώτιστος, αδιάβατος.
Η εποχή των λωτών αργοπορεί.
Η υπομονή δίπλωσε τα φτερά της.
Ανίκανη πλέον να πιστέψει την Ελπίδα.
Το αρχαίο χρώμα, λες και θειάφι ουράνιο, προσπάθησε,
το νέφος εκεί, αμετατόπιστο.
Κι όμως.
Ήταν στιγμές που πίστευες στην λάμψη των ματιών και τραγουδούσες στους χτύπους της καρδιάς, τους χαρμόσυνους.
Τότε, η μέρα γιόρταζε. Τα παιδιά τιτίβιζαν στις αυλές, τις χωματένιες.
Τα χέρια, αμφορείς έπλαθαν.
Τα πέλματα, αποστάσεις.
Τότε, το σώμα είχε την δική του διάλεκτο.
Το όνειρο έπλεκε τα δικά του οράματα. Όλα
ακολουθούσαν την τροχιά του ήλιου.
Ήταν τότε, όπου η σιγή τής νύχτας σκάρωνε τα δικά της τραγούδια στις γαστέρες, τις εύκαρπες.
Τότε, που το κλάμα του μωρού ήταν πρωινό ξελόγιασμα.
Τότε, όπου το σκαρί άντεχε να διασχίσει ωκεανούς και θύελλες, να παλέψει σε χώρους απρόσιτους με θεριά πολυπρόσωπα, ανθεκτικό να διψάσει,
να δοκιμάσει την ένδεια, να λυγίσει,
να συρθεί,
δυνατό να ανορθώσει το μπόι και να ακολουθήσει
την ονειρο-σκιά, την εύθικτη.
Τότε, όπου τα δόντια έσπαζαν στο σφίξιμο,
τότε, όπου τα νύχια πληγές άνοιγαν στις σφιγμένες παλάμες, τότε, όπου
το ελάχιστο μοιραζόταν
και πολλαπλασιάζονταν.
Τότε, όπου τα πάντα βάδιζαν στον αστερισμό του «δύναμαι».
Δρόμοι ανασφαλείς οδήγησαν τους ναυαγούς της άνοιξης, στις χώρες των λωτών.
Δρόμοι, όπου ο Κερδώος Ερμής ύπουλα έστρωνε με κέρματα λαμπιρίζοντα.
Η Πανδώρα κάγχαζε, γνωρίζοντας την στυγνή πραγματικότητα.
Στην άσπιλη αυγή, άγγελοι με δαίμονες ζευγάρωναν, αδιάντροπα.
Οφθαλμοφανές.
Το δίκιο του δυνατού ζυγίζεται από το βάρος των μυστικών αποθεμάτων.
Συχνά, συμβάλλει και η άρρωστη φαντασία των μη εχόντων.
Πνεύματα συγχυσμένα του παγκόσμιου ωκεανού
αναμένουν ναυαγοσώστες της Αλήθειας.
Της Λευτεριάς. Της κάθε Λευτεριάς.
Η Σελήνη, εύμορφη κυρά, παραστρατημένη στον ουρανό, σήμερα, γεμίζει την ποδιά με φρούδες ονειροπωλήσεις.
Τις ζεσταίνει, ευγενικά, με χλιαρές ανταύγειες του δύοντος ηλίου, καθρεφτίζεται φιλάρεσκα στα νερά του Σελινούντα,
του πανάρχαιου αυτού δυνάστη
όπου μερο-νυχτίς συνουσιάζεται με την καλλονή,
την Αρχαία Ελίκη,
για να μην αμβλυνθεί ο θρύλος του εξοντωτικού σεισμού,
όπου ζώα, άνθρωποι και θεόμορφα ξύλινα ξόανα άφησαν
το είναι τους στην τύχη των βουνών και στα θολά νερά του .
Κι ο ποταμός,
ο Αρχαίος αυτός υδατο-σύρτης, όπου δέρνει το σώμα του
ως την εκβολή του γαλαζόμορφου Αιγιώτικου Κόλπου, είθε
να συνεχίζει το θρύλο του.
Μόνο έτσι συνεχίζεται το άπιαστο όνειρο
ότι κάποτε υπήρξαμε
Δυνατοί κι Ελεύθεροι.
*********************************************************
Φίλες και Φίλοι μου,
ευχαριστώ για την αγάπη σας. Θα ...τα πούμε, σύντομα. Υιώτα
40 σχόλια: ) μερικά...
Καλό,πολύ καλό ,με εικόνες απαλές αλλά και αδρές,ξύλινες μεσα στην δραματικότητητά τους.Το Αρχαίο με το νέο,το φυσικό με την εννοιολογική μεταφορικότητα κυλάνε στο στίχο σου χώρια κι ενωμένα με την ισχύ του δυνατότερου που είναι η ποίηση της ξύλινης στιγμής που επιβάλει χωρίς να δεσμεύει,προσδίδοντας μιά ελευθερία που δεν την επιθυμείς
γιατ'είναι δυνατότερη από σενα για να την αντέξεις που δεν εχει ρείθρα αλλά διαχέεται καταλυτικά μέσα στο χρόνο για να πονάς ,για να θυμάσαι και πάλι να πονάς.Γιωτα
Εισαι ποιήτρια !!!!!!!!!
Μετά το πτυχίο του Σπύρου, Γιώτα μου, μετά τον πόνο που παραμένει πόνος και μετά, δε νομίζω πως υπάρχει παραπάνω βραβείο!
Στο σχόλιο γράφτηκε η πιο αληθινή κριτική!
Κρατάτε γερά! Δύναμη χρειάζεται. Τίποτα δεν είναι δεδομένο για κανέναν. Πόσο μάλλον για κάποιον που υποφέρει. Ιερή σιγή, να βρει δύναμη να πετάξει, να λυτρωθεί.
Παγωμένες και ξύλινες, ναι, οι στιγμές, μα ο άνθρωπος γεννήθηκε για να περάσει κι αυτές.
Να κρατάς την επικοινωνία, όπως και το μολύβι, σε κάθε στιγμή που πνίγεσαι. Το δοκίμασα και το ξέρω.Βοηθάει.
Ζεστές, σιωπηρές, μα σφιχτές αγκαλιές σε όλους σας.
Αμέτρητες οι φορές
που η Σελήνη
καθρέφτισε τ' ολόφωτο πρόσωπό της
στα αρχαία νερά του Σελινούντα. Στολίζοντας
τη κόμη της με διαμάντια
από τα δάκρυα των Πλειάδων, τυλιγμένη
στο αόρατο πέπλο της νύχτας, οπλισμένη
με το αινιγματικό της χαμόγελο,
ροβόλησε ακόμη μια φορά
τα ξεθωριασμένα μονοπάτια της μνήμης,
στον ορίζοντα της Αρχαίας Ελίκης.
Τι να πώ;
Σαν από αρχαίο χορικό..
υπέροχο!
Φιλί!
BY SPYROS DARSINOS, F/B
Spiros wrote: "Γιώτα ,διάβασα στην ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ τις ΞΥΛΙΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ,εκανα σχόλιο,Ωραιο ποίημα !!! Δεν ειδα <,ΥΠΟΜΝΗΜΑ>> που αναφέρεις.Διάβασα για τον Σεμ Τσεκουα ,Παλιές ,γνωστες ιστορίες.Οπως ξερεις ,εγω και η Ελενη Παϊδουση ειμασταν οι πρώτοι που του εμπιστευτήκαμε δουλειές μας,Εγω πιό πολύ για να τον βοηθήσω να σταθεί όρθιος ,αλλά και μετα ημουν δίπλα του .Δεν μπόρεσε να κρατηθεί .Ισως γιατί η φέτα και οι σαρδέλες ειναι πιό νόστιμες από τα βιβλία ?[που λέει κι ο Γαβρίλης?] Ισως τσίμπαγε τις τιμες του ?? δεν ξέρω.Κακα τα ψέματα όμως Γιώτα Οι πιο πολλοί Ελληνες μεταναστες είρθαν στην αμερική για να κάνουν λεφτά δεν είρθαν γιά να διαβάσουν .Επικοινωνώ που και που μαζί του.Θαυμάζω και εκτιμώ το πάθος του και την αγάπη του για την Ελλάδα. Φιλιά κι από εμένα"
Σπύρο μου,
Ευχαριστώ
για την δυνατή αίσθηση
της ποιητικής υποδοχής σου.
Γνωρίζω την ατόφια έμπνευσή σου στη ποίηση, τη διαμαρτυρία του μυαλού σου στα κακώς κείμενα (ελλαδικά και παγκόσμια)μα και την απέραντη αγάπη της καρδιάς σου για τη Πατρίδα.
Θυμάμαι
που έγραφες κάπου (κάπως έτσι:)
"Τη πρώτη λέξη που έμαθα στην εγγονούλα μου ήταν
να φυτεύουμε μαργαρίτες στο κήπο που να σχηματίζουν την αγαπημένη λέξη: ΕΛΛΑΔΑ"
Χαίρομαι όχι για την "επιβραύεση"(!)
μα για την αγάπη στη ποίηση
που μας ενώνει.
Να είσαι καλά.
Φιλί από μια ακόμη αναμαλλιασμένη "παρθένα" Ν.Υ.
...και είπαν
θα περάσει το ένα...πόδι, το χιόνι!!!!!!!!
Ευχαριστώ και πάλι,
Υιώτα