NOTHING has CHANGED !!!
NOTHING has CHANGED !!!
ΟΙ "ΝΥΧΤΕΣ ΤΩΝ ΒΕΓΓΑΛΙΚΩΝ" 06-15/16-2025
(Φωτο-σύνθεση Υιώτας:"Τρόμος" 06-15/16-2025)
Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΒΕΓΓΑΛΙΚΩΝ
(απόσπασμα από την 17-χρονη ιστοσελίδα μου, «astoriani.blogspot.com» 07-03-2016)
*****************
Τώρα,
ο Κίνδυνος δεν μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο.
Δεν καραδοκεί να επιτεθεί στο σκοτάδι.
Δεν χρειάζεται έλεγχο, ούτε άδεια «εξασκήσεως επαγγέλματος» …
Τον συναντάς με θράσος κι αυτοπεποίθηση στον κήπο σου, στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού σου, στην καρδιά του διαμε-ρίσματός σου…
Η εξώπορτα; άσπαστη! Η δική σου αυτοπεποίθηση, θρύψαλα.
Μα τα παιδιά; Ποιος νοιάζεται για τα παιδιά; Οι έχοντες, νομίζουν ότι τα έχουν ασφαλή. Οι μη, τα στέλνουν με μια ευχή να γυρίσουν σώα στο σπίτι!
Κι ο Κίνδυνος, καραδοκεί! Με όλες τις μάσκες που φοράει. Με όλες τις γνωστές παραγράφους για μια νομική «εξιλέωση»…
Τα παιδιά; τα ευαίσθητα, που τα …ξέρουν όλα, που θα θέλουν όλα; Εμπιστεύονται τα «μούβις» που τους διδάσκουν ότι η βία είναι ένα ανώδυνο δίωρο, ότι η βόμβα είναι «ψεύτικη, κι ο κρότος ψεύτικος…», ο δε, Θάνατος, α! αυτός είναι μέρος της ιστορίας του έργου… ! Ο φυσικός πόνος; Η αλλο-φροσύνη; Τα αίματα; Πιστεύουν ότι είναι αληθοφανή, για χάρη του έργου!
Τα παιδιά,
αυτές οι εύπλαστες τρυφερές ψυχές, αυτές οι καρδιές που δεν επιθυμούν παρά μια σύντομη ιστορία αγάπης… ένα τραπέζι στρωμένο με καλούδια, ένα δωμάτιο γεμάτο καινούρια παιγνίδια… ένα σύντομο, ζωντανό παραμύθι...,
Για αυτά τα παιδιά μιλάω… με το άπηχτο μυαλό. Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. Και για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα δεν τον διορθώνουμε…
Κρατήστε μόνο την νύχτα των βεγγαλικών, για πάντα.
Κρατήστε το φευγαλέο όνειρο όσο μακρύτερα γίνεται.
Για να ξενερώσουν τα παιδιά. Κρατήστε
την Ελπίδα απ' το χέρι, κι ας είναι γεμάτη αγκάθια,
με κρυφή την προσευχή…
Γκρεμίστε τα φρικτά, τα τερατόμορφα νέα είδωλα. Αρχίστε από τα γύρω σας.
Ο Κίνδυνος δεν είναι μακριά. Είναι και για σας. Είναι για
όλους!
Μα εδώ, Για τα ΠΑΙΔΙΑ λέω!
Μετά από το πρώτο βήμα, έρχεται και το δεύτερο… και το τρίτο… ΕΜΕΙΣ, με πίστη και καθαρό μυαλό, κάνουμε το πρώτο βήμα!
Για το συμβόλαιο της Ζωής…
(3 Ιουλίου, 2016)
**********************************************************************************
«ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ»
«… 22η Μαΐου 1993 ως ΗΜΕΡΑ ΓΙΩΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗ»
Πρόεδρος Κομητείας
Κουήνς: Κλαίρ Σούλμαν
********************************************************************************
Σαν σήμερα, ακριβώς 32 χρόνια και 7 ημέρες …
Είναι από τις αναμνήσεις που με κάνουν να χαμογελώ, διαπιστώνοντας ακόμη μια φορά ότι η Τύχη δεν σε προειδοποιεί για τίποτα, και σε πηγαίνει όπου αυτή θέλει … η Τύχη ενήργησε να βρεθώ κι εγώ στην Αστόρια, «ύπανδρος» φυσικά, μετά του «Συριανο-Πειραιώτη Δημήτρη Στρατή, να αποκτήσουμε δυο κόρες, και να προχωράμε στη ζωή, δημιουργώντας. Στην απρόσμενη, τιμητική Διακήρυξη, αναφέρεται ένα σύντομη βιογραφικό, το οποίο δικαιολογεί της έκδοσή της.
Ήταν -θυμάμαι, μια εκδήλωση όπου ο τοπικός Κυπριακός σύλλογος «Cypreko” παρουσίαζε μια ακόμη λογοτεχνική μου δημιουργία, στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου της Αρχιεπισκοπής, με τις αξέχαστες Λουκία Μαρουλέττη (διευθύντρια του Συλλόγου, Λογοτέχνιδα και ηθοποιό, την Μαίρη Βαρβατάκου, ηθοποιό, την δευτερο-κόρη μου, ακόμη μαθήτρια, και φυσικά κι’ εμένα…
Κοντεύαμε να τελειώσουμε, και να «κατέβουμε» για καφέ, γλυκίσματα, κ.λ.π. όπου, από τη πρώτη σειρά των καλεσμένων, ο πρόεδρος των Αιγιωτών κ. Θάνος Κριτικός, σηκώθηκε, ανέβηκε τα 3 σκαλοπάτια για να ανέβει στη σκηνή, σήκωσε ένα μεγάλο φάκελο, κι έβγαλε ένα κάδρο, λέγοντας:
-Είμαι ο Πρόεδρος του συλλόγου Αιγιωτών «Βοστίτσα», και δυο μέρες πριν μου τηλεφώνησαν από το Γραφείο της Προέδρου του Κουήνς, να πάω να πάρω αυτό το κάδρο… είναι για τη δική μας, την κ. Γιώτα Στρατή, μα ΔΕΝ ξέρω καλά Αγγλικά, και… -Μα η εκδήλωση δεν είναι των Αιγιωτών, διέκοψε η κυρία Μαρουλέττη… Να της το δώσετε σε δική σας εκδήλωση…
-Μα η παρουσίαση είναι για τη μάνα μου, Δώστε μου το εμένα, να το διαβάσω, πετάχτηκε η κόρη, το άρπαξε από το χέρι του, κι άρχισε να το διαβάζει, εξηγώντας πρόταση προς πρόταση το κείμενο στο κοινό.
-Σήμερα, λέει η Πρόεδρος αξιότιμη κυρία Κλαίρ Σσούλμαν, ονομάζεται Ημέρα Υιώτας Στρατή η η ή …
κι ήρθε να με αγκαλιάσει … Χαρές και σούσουρο στο ακροατήριο … όπου
κάποιος «καλοθελητής» διευκρίνισε λέγοντας: -Έ! …κόκκος στην άμμο είναι αυτά… -Ναι!
Πετάχτηκε κι η Μαίρη Βαρβατάκου, κόκκος στην άμμο… αρκεί να μη μπει στο μάτι
σου, και τότε θα δεις τί γίνεται…
Κι εδώ, ακολουθεί: η Ακριβής
Μετάφραση του ανωτέρου κειμένου:
Γραφείο Προέδρου, Δήμος Κουίνς, Πόλη της Νέας Υόρκης :
Διακήρυξη:
Η ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ γεννήθηκε στην επαρχία Αιγίου, Καλαβρύτων και Αιγιάλειας, και ήρθε στη Νέα Υόρκη το 1970, όπου ζει με τον σύζυγό της και τις δύο κόρες της, και είναι μέλος της Εθνικής Ένωσης Αμερικανίδων Συγραφέων(ΠΕΝ), του Φόρουμ Ποίησης της Νέας Υόρκης, της Εθνικής Ένωσης Συγγραφέων Ελλάδας και των Ελληνο-Αμερικανών Συγγραφέων της Νέας Υόρκης,
και στις 22 Μαΐου 1993, η Εταιρεία Αιγιωτών «Βοστίτσα» θα τιμήσει την κα Γιώτα Στρατή για τις εξαιρετικές της προσπάθειες υπέρ της Ελληνικής κοινότητας,
ΤΩΡΑ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΕΓΩ, Η ΚΛΑΙΡ ΣΟΥΛΜΑΝ, Πρόεδρος του Δήμου Κουίνς της Νέας Υόρκης, ανακηρύσσω την 22η Μαΐου 1993 ως ΗΜΕΡΑ ΓΙΩΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗ σε αναγνώριση της προσφοράς της στην Ελληνική κοινότητα του Κουίνς.
Η παρούσα Διακήρυξη έλαβε χώρο στο Δημαρχείο του Κουίνς, στους Κήπους Κιου (Κιου Γκάρντενς), στην πόλη της Νέας Υόρκης, στις δεκαεννέα Μαΐου του έτους χίλια εννιακόσια ενενήντα τρία. (Ακολουθεί:)
(Χρυσή Σφραγίδα) Υπογραφή:
(Στέμμα: Δήμος
του Κουίνς, Κλερ
Σούλμαν
Πόλη της Νέας
Υόρκης, 1993)
Πρόεδρος του Δήμου του Κουίνς
Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Τίτλος: Φθορά. 2025
«Ξεθωριασμένες
Αναμνήσεις»
… Δέκατος ένατος αιώνας. «Ο ανθισμένος αιώνας των μεταναστών».
Ήταν τα χρόνια της «έντονης κοινωνικής παρουσίας ως και της Ελληνικής Ομογένειας, κυρίως στην «Αστόρια», ονομαστή στην πανσπερμία του νομού της Νέας Υόρκης».
Δεκάδες οι Ελληνικοί Σύλλογοι, εκατοντάδες οι ομογενείς …
Δημιουργήθηκε και η «Ομοσπονδία Ελληνικών
Σωματείων Νέας Υόρκης» με έδρα την Αστόρια, -η οποία είναι μια τεράστια κοινότητα
στην κομητεία «Κουήνς», με πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκων, το μεγαλύτερο
στον κόσμο… (Για την ιστορία, το «ΚΟΥΗΝΣ» ανήκε στο… μερδικό της Βασίλισσας Catherine of Braganza, σύζυγο
του Charles II, 1683, ένα από την διανομή των 5
μεριδίων του Νομού Νέας Υόρκης).
Ο Ελληνισμός, έσφυζε.
Η λέξη «Πρόεδρος»
είχε γίνει τόσο «προσφιλής» όπως η «καλη-μέρα…»
Η νοσταλγία για
την «Μάνα-Ελλάδα», βαθύ-ριζος καημός της καρδιάς, δημιουργούσε κάθε ευκαιρία να
εκδηλωθεί … Ήθη και Έθιμα, παλαιές και σύγχρονες παραδόσεις Ελλάδας και Κύπρου,
εύρισκαν τόπο και χρόνο, με ελάχιστη οικονομική βοήθεια και προσωπική
εργασία, να παρουσιαστούν.
Ήταν η «χρυσή εποχή» των ανθρώπων της διανόησης, με όλα τα «υπέρ και τα κατά …» Μάθηση και ημιμάθεια είχαν σχεδόν ισοπεδωθεί. Αρκούσε η παρουσία του κόσμου στην εκάστοτε εκδήλωση.
Όμως, όταν δεν
υπάρχουν τα απαραίτητα θεμέλια, η φθορά είναι αναπόφευκτη. Φιλοδοξίες,
αντιζηλίες, διαφωνίες, ψευδείς οικονομικές ευμάρειες, και άλλα «προτερήματα του…λαού
μας» συντελούσαν στη γρήγορη φθορά όλων εκείνων που μπορούσαν να είναι «διαμάντι»
σε ξένη χώρα …
Ειδικά, όταν μερικοί Σύλλογοι-οργανισμοί, ελάμβαναν μια κάποια κοινοτική (ίσως και πολιτική) χρηματοδότηση, ΟΛΟΙ νόμισαν ότι θα τους πλημμύριζε το «δολάριο»…
Με την σειρά της, η Πολιτεία, ζήτησε την
καταχώρηση εκάστου Συλλόγου στα Αρχεία τους, τότε ήταν που οι «ειδήμονες»
έφευγαν σαν τρομαγμένα πουλιά…
Ελάχιστες πλέον,
οι εκδηλώσεις. Ελάχιστοι οι εθελοντές. Τα δε σχόλια, η άγνοια, μαζί και κάποιες-κάποιων
ατασθαλίες, δίχασαν την Ομογένεια.
Ο κόσμος, συγχυσμένος, πικράθηκε, απομακρύνθηκε.
Έσβησαν πολλά πιθανά οράματα, ειδικά για τη διατήρηση του Ελληνισμού, «εις την Ξένην» ... Κυριάρχησε η Ανασφάλεια. Η απογοήτευση.
Κι
υπήρχαν τόσα! Το μεγαλύτερο, ένας μόνιμος τόπος, ένα μικρό Μουσείο, μια αίθουσα
στο χώρο της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ… Όσο για παλαιά αντικείμενα από την Πατρίδα, όπως μερικά
οικογενειακά κάποιων που «έφυγαν», τοπικά, αρχαία βιβλία, χειροποίητα έργα τέχνης,
χάθηκαν, χάνονται καθημερινώς…
Η «Ομογένεια» αγκομαχεί,
γιατί ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει …
Ίδωμεν.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !
Κώστας Κουκίδης: Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ
(μονόπρακτο)
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ (29 Απριλίου 1863 – 29 Απριλίου 1933)
Εύγε σε σένα,
που ευλογήθηκες σκέψεις προκλητικές κι ορμές
απρόσκλητες να βάζεις σε τάξη, βάλσαμο κερνώντας μα κι ενόχληση, σε καρδιές
ξάγρυπνες.
Η σκληροτράχηλη δύναμη του «πρέπει» σε καιρούς
υποκριτικά επικίνδυνους,
ήταν αστέρι ευπρέπειας στη θέληση,
κεραυνός ανεπίστρεπτος στη κρυφή σου αδυναμία.
Με τον αστερισμό σου, δεν ασχοληθήκανε, δεν μάθαμε,
ως είθισται στους καιρούς μας,
μα εκείνος ο του Λέοντος, κυριάρχησε στην εύθραυστη
ύπαρξή σου.
Ιχνογράφησες κρουνούς αγάπης.
Ενστερνίστηκες αστραπές συχνά ειρωνικές στη ματιά
σου,
άφησες ίχνη νέας δομής, πελώριας, για να συγκρίνουμε
τα δικά μας.
Μας κληροδότησες μια γραφή που γνώριζε τη γεύση
της βίας και της θωπείας, μια ποιητική φωνή Σαπφική,
πρωτόλαλη που κράτησαν αποκλειστικά οι βοριάδες
για της ώρες της αφής και της αντάρας.
Οι λέξεις σου, διαλεγμένες, οι έννοιες, αλυσίδα
άσπαστη,
έστω κι αν στιγμές χρονοβόρες και ζηλόφθονοι
αντίλαλοι
καταβρόχθισαν το μέγα της γραφής σου έργο.
Στης ζωής τον κύκλο, τον ατέλειωτο,
εμείς, δεν έχουμε παρά να σου αφιερώσουμε
τις ίμερες αχτίδες του νου μας.
Είναι μια δίκαιη αιμοδοσία στο αστείρευτο δικό σου
όραμα
που αναποδογύριζε προσεκτικά μια ηθική εύθραυστη,
πασχίζοντας για την ελπίδα της Αλήθειας, της δικής
σου αλήθειας,
σε μια πλήρη, ολοκληρωμένη Κοινωνία,
δίχως ταυτόχρονα να απομακρύνεσαι
από το αθάνατο Ελληνικό, μεγαλόπνοο Πνεύμα.
Αυτή είναι
Η προσφορά μας.
Το χρέος μας. Το δικό μας «Ευχαριστώ»
*********************
Σημ.:
Πρωτο-παρουσιάστηκε στην 150-χρονη επέτειο για τον Κωνσταντίνο Καβάφη, μία
μοναδική τιμητική εκδήλωση Λογοτεχνίας και έκθεσης Βιβλίων, στο Αμφιθέατρο του
Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν, Ουάσινγτον, όπου: η Πρεσβεία της Ελλάδας, το Τμήμα
Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Τζόρτζτάουν, η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, ο Σύλλογος
Αθηναίων Νέας Υόρκης (με πρόεδρο τον Πάνο Αδαμόπουλο) και με Λογοτέχνες από την
τότε ακμάζουσα Ε.Ε.Λ. Νέας Υόρκης) διοργανώθηκαν εκτός έδρας, ξεπερνώντας κάθε
προσδοκία… ειδικά η ομιλία του κ. Β. Λαμπρόπουλου -όπου δίδασκε Συγκριτική
Λογοτεχνία στην Έδρα Καβάφη, στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, αναφέρθηκε εκτενώς,
στο διαχρονικό χαρακτήρα του έργου του Κωνσταντίνου Καβάφη. (πληρ. Εθνικός
Κήρυκας Νέας Υόρκης, Δευτέρα 25 Μαρτίου, 2013)
Συμπεριλαμβάνεται
στο βιβλίο μου: «Ψυχές Αιωρούμενες» σελίδα 29-30, έκδοση Β’, 2015, « bookstars- www.bookstars.gr »
(στο οποίο περιέχονται και τα πρώτα βραβευμένα 30 ποιήματα από: Τέχνη Λόγου,
Κιλκίς, Μάϊος 2013, με το άγαλμα Κούρος του Ωρωπού.
«Η έμπνευση
είναι στο νου ό,τι στα χέρια η Τέχνη». Υιώτα Στρατή