ΟΤΑΝ η  ΑΠΟΥΣΙΑ του Ματώνει (09-04-20)

(... ένας φίλος της "αστοριανής" το ανακάλυψε στη γιορτή του Αγίου Δημητρίου ... κι έστειλε ευχές  ... λες και με "διάβαζε, απόψε ...)

Στιγμές Πυρακτωμένες

Θυμάμαι, Νύχτα νωπή. Σελήνη μισή. Τραυματισμένη.

Αμίλητη. Θαρρείς κοχλάζει ενοχή.

Αναπολώ αίσθηση που δεν σώνεται, 

που με πληγώνει και ριγώ.

Στιγμές πυρακτωμένες:
Όταν τα χέρια τύλιξες στο πρόσωπο που
διψούσε για φως
να λάμψουν τα γκριζοπράσινα μάτια σου.
Με δίπλωσες αργοσέρνοντας τα χείλη
-ίσως να συμπληρώσεις ετών αποστάσεις.

Ασθμαίνοντας έγραφες έναν ανείπωπο επίλογο

που ούτε εσύ γνώριζες ότι θα σημάδευε

αυτή την πρώτη του μήνα.

Ξημέρωνε Αύγουστος. Ο μήνας σου,

που υπέγραφε ταξιδιάρικες αγάπες κι

επικίνδυνα μακροβούτια

στα προκλητικά Συριανά ακρογιάλια.

Ένα αγκάθι τρυπούσε τα σωθικά όταν ξεδίπλωνες απόκρημνες τοποθεσίες με πανσέληνο
σπουδάζοντας την τέχνη του έρωτα.

Εσύ νοσταλγούσες πατρίδα.

Εγώ τα πρώιμα χρόνια σου.

Μια κρυφή ανασφάλεια μείωνε το χρώμα των λουλουδιών που αγαπούσα και σκόρπιζε την ευωδιά του κόκκινου γαρύφαλλου
που φορούσες κατάκαρδα.

Αδιάβαστο βιβλίο ο νους.
Ωκεανός οι σκέψεις.

Η δε καρδιά; Άσωστη. Άσωτη. Σαστισμένη.

Πόσες φορές στους χτύπους της να λύνει και να
δένει γιορντάνι, ασημόχρυσο;

Στιγμές που φύγαν, άσωτες,
ξέδερμα επιστρέφουν.
Κι είναι ο Αύγουστος λειψός.

Μισάνοιχτη η πόρτα.
Ξέρω, ποτέ δεν έφυγες.

Κι η λυγαριά ολάνθιστη, σε προσκαλεί μαζί μου.
Μα απόψε η Σελήνη ντύθηκε πάλι μαρασμό.
Μισή. Τραυματισμένη.

Και ξενυχτώ,

να μειωθεί της νύχτας το σκοτάδι,
που με έντυσε πρωτομηνιά 

Στιγμές Πυρακτωμένες.

 

                               (Ερωδιός στην Αλυκή Αιγίου. Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2010 )

Η ΕΝΤΟΣ ΣΙΩΠΗ  

...και μου λέτε να κρατηθεί εντός 

η σιωπή!

Αφού πνίγεται και θέλει να σωθεί, βουλιάζει,
ζητώντας χέρι στοργικό.
Δεν έχει σημασία σε ποιό κύτταρο ανήκει.

Σε ποιά στιγμή. Σε ποιό χρόνο.

Η θάλασσα 

δεν ξεχωρίζει, δεν καταχωρεί. Αναπνέοντας

απλώνεται, απλώνεται 

και συνεχίζει ν' αφομιώνει τα μυστικά μας 

στα χείλη 

των πολύχρονων κογχυλιών,
και στη στιλπνή γυαλάδα τους.

Γι' αυτό στο άτοπο άγγιγμα ματώνουν τα κοράλια,
γι' αυτό χάνουν τις ρίζες τους οι βράχοι ...

Γι' αυτό, το ακάνθινο στεφάνι άνοιξε 

αιμορέουσα πληγή, ταυτόχρονα
και μια ελπίδα αντοχής
στης καρδιάς τη ρίζα...

Άκουγε την καρδιά όμως 

με το νου μιλούσε...

Γι' αυτό και τα δυο ανθίζουν
με το αίμα της ροδιάς...

Με πόνεσε η εντός σιωπή...
Γι' αυτό σας κάνω συντροφιά στην νύχτα.

(20-10.Σελ. 14, από το βιβλίο της "Γραμμένα με Αίμα!")

 

ΒΑΣΩ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Εδώ, με τον Σύλλογο των Αιγιωτών, όταν η Βάσω, εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης, ήρθε στη Νέα Υόρκη, να επικοινωνήσει με τους Ιθύνοντες ... Αριστερά, ο σύζυγός μου Δημήτρης, εγώ, η Μάχη Χριστοδουλάκη, η Βάσω (μόλις διακρίνεται η ...ανθοδέσμη με τα κόκκινα τριαντάφυλλα), ο Κονταρίνης, και πίσω, συγγνώμη, μα δεν θυμάμαι τα άλλα δύο πρόσωπα ... Υιώτα

****************************************************************************************

ΒΑΣΩ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

(Στη Βάσω Παπανδρέου,. Νέα Υόρκη, Ιαν. 21, 1999)

(από το ΒΙΒΛΙΟ μου "ΕΝΝΕΑ ΕΝΤΟΛΕΣ … 2001, ΠΟΙΗΜΑ ΣΕΛΊΔΑ 39-40)

Στην οροφή της Αρχαίας Ελίκης, με την ορμή του ποταμού Σελινούντα,

Σχήμα έλαβαν τα πρώτα όνειρα.

Εκεί, ένα φιλόξενος, μικρός σιδηροδρομικός σταθμός

κι ένας πελώριος, λαλίστατος ευκάλυπτος,

σημάδεψαν υποσυνείδητα τα εφηβικά ταξίδια, ενώ

αψύς ο άνεμος της θάλασσας του Αιγίου,

με τις κυπαρισσοκορφές ανέμιζε το πικρό «Καλό Κατευόδιο».

Τώρα, κλειστός ο σταθμός και ο ευκάλυπτος ακρωτηριασμένος

-στη στάθμευση, είπαν, εμπόδιζε τα γερασμένα τρένα

κι ακόμα, οι σπούργοι διατάραζαν τον ύπνο της ραστώνης …

Εκεί,

στα Βαλιμήτικα της ομορφιάς και των σεισμών,

από νήπια ηχογραφήσαμε τις τρυφερές ημέρες.

Στο λαμπερό, το άπλετο φως, άνοιξη ντύθηκαν

τα ευγενικά οράματα.

Εκεί, σ’ αρχέγονη αρχή και πορφυρή ανάσα, η Αρχαία Ελίκη

μας ένωσε.

Σήμερα,

Εδώ, μοίρας φυτώριο εγώ,

Ταχυδρομικό περιστέρι εσύ, σφραγίσαμε σε αλυσίδα

Άσπαστη την Αγάπη μας για την Πατρίδα.

Τώρα, εσύ, δεν είσαι πλέον η ίδια γυναίκα.

Είσαι εγώ, είσαι αυτή και όλες οι γυναίκες.

Ελπίζοντας, μαζί σου,

τα μάτια μας σε ντύνουν δέος και δύναμη.

Τώρα, είσαι τόξο και βέλος, είσαι στόχος εξύψωσης.

Τώρα είσαι η δίκαιη γραμμή της ανόδου.

Γι’ αυτό, άγγιξε το αμείλικτο Φως, με σύνεση.

Πλεύσε, Γυναίκα δυνατή, τον ατίθασο ωκεανό,

όπου

-απύθμενα ισχυρότερος- δεν συγχωρεί

Ηγετικές λανθασμένες κινήσεις.

Της αξιοσύνης, Εσύ, ταγμένη Ιέρεια,

Στους ώμους σου αξιολογείται το Σήμερα.

Γυναίκα, Πανελληνίδα του Αύριο,

Ευκλεής η μοίρα σου.

**********************************

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 10-19-24

ΣΗΜΕΡΑ, Είκοσι-πέντε χρόνια αργότερα,

η Απόσταση

δεν λιγόστεψε!.

Δεν θα μπορέσω να αποχαιρετήσω τα μεγάλα σου μάτια

που κάποτε ονειρευόντουσαν ασύλληπτα οράματα,

και τώρα ερμητικά σφραγίστηκαν.

Ούτε τα τοξωτά χείλη σου, που κάποτε οι κεραυνοί ζήλεψαν.

Στην αμείλικτη πίκρα της πραγματικότητας, όλα στέγνωσαν.

Η φλογερή καρδιά σου αρνήθηκε να στέλνει άλλα μηνύματα.

Έζησες, μαθαίνοντας την Προσπάθεια, την Πλήρωση,

την Απογοήτευση, το Πεπρωμένο.

Ευτυχισμένη με τα αδελφικά παρακλάδια, συμπλήρωσες

το τρυφερό αγκάλιασμα εκείνων που στερήθηκες.

Στη Γη που θα σε δεχθεί σήμερα, άρωμα γιασεμιών θα σε τυλίξει.

Ως κι η ευγνωμοσύνη εκείνων που θυσιάστηκες.

Άξια Ελληνίδα, άξια κόρη του τόπου που μας γέννησε,

Αναπαύσου.

Το κύμα του γραφικού κόλπου μας, στοργικά θα σε νανουρίζει.