Αντιγραφή από την ιστοσελίδα της " astoriani.blogspot.com "
Τότε, ήταν 8 Ιαν 2014
...κάτω από τον ευκάλυπτο, ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ...
( Westbury, Bev., Straub, F., Oct. .14)
"...Κάτω από το φλύαρο φύλλωμα
τoυ ευκάλυπτου, σταματώ του νου το ζύγισμα
στο σμιλευμένο θαλασσόβραχο..."
(Ήταν αρκετή μια φωτογραφία με κλαδάκια ευκαλύπτου,
να ανασύρει ένα νεανικότερο ποίημά μου...
Ο τεράστιος, ίσως 350-χρονος ευκάλυπτος, στη μέση της πλατείας του σταθμού, δεν υπάρχει
πιά. "Ενοχλούσε" τα ανοιχτά παράθυρα των τρένων, ενοχλούσε και τον "Γιωργάκη" που
έπρεπε να σκουπίζει μέρα-παραμέρα την αυλή του καφενείου του, ενοχλούσε και τις απένατι
δυο γεροντοκόρες, διότι τα αμέτρητα σπουργίτια που παιγνίδιζαν στη σκια των μπράτσων
του δεν τις άφηναν να κοιμηθούν τα μεσημέρια!...
Αχ! Βάσω, Ευδοξία, Αγγελικώ... πού να είστε τώρα!!!)
Σε σκέπτομαι
Στροβιλίζονται οι σκέψεις, ζαλισμένες πυγολαμπίδες.
Πουλιά ταξιδιάρικα, φτερούγες ξεριζωμένες, φωλιάζουν
σ΄αγκαλιές εποχικές.
Στα δέντρα, τα χρώματα παραβγαίνουν
με τους ανθούς της Άνοιξης, υπερτερώντας.
Εύνομες ώρες συντελούν στη μαγεία
και στα φυλλο-σκεπάσματα της γης.
Σε σκέπτομαι.
Κάτω από το φλύαρο φύλλωμα τoυ ευκάλυπτου,
σταματώ του νου το ζύγισμα στο σμιλευμένο θαλασσόβραχο.
Επιφανειακώς, τα κοράκια χάθηκαν... μαζί και τα σπουργίτια.
Στο βάθος του χωματόδρομου που συνέχεια διαπληκτίζεται
με τον ακούραστο κόλπο της Αρχαίας Ελίκης,
τα κύματα σταμάτησαν το χορό με τα αφρωτά τους πέπλα.
Ακροβατούν οι στίχοι.
Το βλέμμα στο κενό, αδιαπέραστο. Η σκέψη δύσβατη. Η θλίψη,
δραπέτης βαρύθυμου ουρανού,
αγγίζει τη σιωπή.
Εκρήγνυται η καρδιά. Νοτισμένα τα φτερουγίσματα.
Οι αναπολήσεις βαριανασαίνουν στους Σιβυλλικούς ρυθμούς του Νοέμβρη...
Χαμήλωσε ο ουρανός από το βάρος των ονείρων.
Υπέρβαρη η πραγματικότητα στους κουρασμένους ώμους. Η εικόνα θολή.
Η ανάμνηση σφραγίζει τη δική της υπογραφή.
Κάποια παιδιά παίζουν ανύποπτα στην ακτή.
Καλύψτε με αγάπη το αθώο βλέμμα τους.
Τα παιδιά, απ΄την αρχή, ακούν, και βλέπουν τα πάντα.
40 σχόλια: ) μερικά...
Καλό,πολύ καλό ,με εικόνες απαλές αλλά και αδρές,ξύλινες μεσα στην δραματικότητητά τους.Το Αρχαίο με το νέο,το φυσικό με την εννοιολογική μεταφορικότητα κυλάνε στο στίχο σου χώρια κι ενωμένα με την ισχύ του δυνατότερου που είναι η ποίηση της ξύλινης στιγμής που επιβάλει χωρίς να δεσμεύει,προσδίδοντας μιά ελευθερία που δεν την επιθυμείς
γιατ'είναι δυνατότερη από σενα για να την αντέξεις που δεν εχει ρείθρα αλλά διαχέεται καταλυτικά μέσα στο χρόνο για να πονάς ,για να θυμάσαι και πάλι να πονάς.Γιωτα
Εισαι ποιήτρια !!!!!!!!!
Μετά το πτυχίο του Σπύρου, Γιώτα μου, μετά τον πόνο που παραμένει πόνος και μετά, δε νομίζω πως υπάρχει παραπάνω βραβείο!
Στο σχόλιο γράφτηκε η πιο αληθινή κριτική!
Κρατάτε γερά! Δύναμη χρειάζεται. Τίποτα δεν είναι δεδομένο για κανέναν. Πόσο μάλλον για κάποιον που υποφέρει. Ιερή σιγή, να βρει δύναμη να πετάξει, να λυτρωθεί.
Παγωμένες και ξύλινες, ναι, οι στιγμές, μα ο άνθρωπος γεννήθηκε για να περάσει κι αυτές.
Να κρατάς την επικοινωνία, όπως και το μολύβι, σε κάθε στιγμή που πνίγεσαι. Το δοκίμασα και το ξέρω.Βοηθάει.
Ζεστές, σιωπηρές, μα σφιχτές αγκαλιές σε όλους σας.
Αμέτρητες οι φορές
που η Σελήνη
καθρέφτισε τ' ολόφωτο πρόσωπό της
στα αρχαία νερά του Σελινούντα. Στολίζοντας
τη κόμη της με διαμάντια
από τα δάκρυα των Πλειάδων, τυλιγμένη
στο αόρατο πέπλο της νύχτας, οπλισμένη
με το αινιγματικό της χαμόγελο,
ροβόλησε ακόμη μια φορά
τα ξεθωριασμένα μονοπάτια της μνήμης,
στον ορίζοντα της Αρχαίας Ελίκης.
Τι να πώ;
Σαν από αρχαίο χορικό..
υπέροχο!
Φιλί!
BY SPYROS DARSINOS, F/B
Spiros wrote: "Γιώτα ,διάβασα στην ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ τις ΞΥΛΙΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ,εκανα σχόλιο,Ωραιο ποίημα !!! Δεν ειδα <,ΥΠΟΜΝΗΜΑ>> που αναφέρεις.Διάβασα για τον Σεμ Τσεκουα ,Παλιές ,γνωστες ιστορίες.Οπως ξερεις ,εγω και η Ελενη Παϊδουση ειμασταν οι πρώτοι που του εμπιστευτήκαμε δουλειές μας,Εγω πιό πολύ για να τον βοηθήσω να σταθεί όρθιος ,αλλά και μετα ημουν δίπλα του .Δεν μπόρεσε να κρατηθεί .Ισως γιατί η φέτα και οι σαρδέλες ειναι πιό νόστιμες από τα βιβλία ?[που λέει κι ο Γαβρίλης?] Ισως τσίμπαγε τις τιμες του ?? δεν ξέρω.Κακα τα ψέματα όμως Γιώτα Οι πιο πολλοί Ελληνες μεταναστες είρθαν στην αμερική για να κάνουν λεφτά δεν είρθαν γιά να διαβάσουν .Επικοινωνώ που και που μαζί του.Θαυμάζω και εκτιμώ το πάθος του και την αγάπη του για την Ελλάδα. Φιλιά κι από εμένα"
Σπύρο μου,
Ευχαριστώ
για την δυνατή αίσθηση
της ποιητικής υποδοχής σου.
Γνωρίζω την ατόφια έμπνευσή σου στη ποίηση, τη διαμαρτυρία του μυαλού σου στα κακώς κείμενα (ελλαδικά και παγκόσμια)μα και την απέραντη αγάπη της καρδιάς σου για τη Πατρίδα.
Θυμάμαι
που έγραφες κάπου (κάπως έτσι:)
"Τη πρώτη λέξη που έμαθα στην εγγονούλα μου ήταν
να φυτεύουμε μαργαρίτες στο κήπο που να σχηματίζουν την αγαπημένη λέξη: ΕΛΛΑΔΑ"
Χαίρομαι όχι για την "επιβραύεση"(!)
μα για την αγάπη στη ποίηση
που μας ενώνει.
Να είσαι καλά.
Φιλί από μια ακόμη αναμαλλιασμένη "παρθένα" Ν.Υ.
...και είπαν
θα περάσει το ένα...πόδι, το χιόνι!!!!!!!!
Ευχαριστώ και πάλι,
Υιώτα