"Καλειδοσκόπιο
στην ποίηση
Αχ!
ετούτος ο αιώνας!"
Βάιος
Φασούλας
Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ
*** Βάιος Φασούλας: Ένας Έλληνας,
μετανάστης, στην Πατρίδα του. Σελίδα: 11-12.
Προλογεί η Υιώτα Στρατή
Γνωρίσαμε τον Βάιο, και την γυναίκα του Μαρία, σε ένα από τα υπερ-ατλαντικά
ταξίδια μας, στην Ελλάδα.
Πρωτόφερτος από την Γερμανία, στην Πατρίδα του, την αρχαία Τρίκκη (Τρίκαλα),
ξαναρίζωσε, γεμάτος ενθουσιασμό για δημιουργία προόδου προς κάθε κατεύθυνση,
ξεκινώντας από την ίδια του την οικογένεια.
Λάτρης της Μάνας Ελλάδας,
προσπάθησε από τα τρυφερά χρόνια της «αθέλητης εξορίας του» στην κατακτήτρια
χώρα (η οποία
μεγαλούργησε από τα λάφυρα και τα εργατικά χέρια των χωρών που κατέκτησε) να εντρυφήσει στην αρτιότερη μάθηση της Ελληνικής για να εκφράζει όλα
εκείνα τα συναισθήματα που πνίγουν κυριολεκτικά, την καρδιά εκείνων που την
στερήθηκαν.
Η καρδιά του Βάιου, πάντα ξεχείλιζε από αστείρευτο πάθος. Η παγερή
νοοτροπία της μητριάς χώρας, με την πειθαρχία των νόμων της, είχε καταπιέσει
την παιδική καρδιά του. Προσπάθησε να νικήσει την απουσία των λιόλουστων ημερών
της δικής του πατρίδας, γράφοντας με πάθος για ό, τι ελληνικό τριβέλιζε στο νου
του:
από αγνή, λυρική ή επική ποίηση, με ιστορίες τροποποιημένες από την εκεί
ζωή του, μέχρι και άρθρα κοινωνικά, χρησιμοποιώντας προτροπή ή και ακόμη και σάτιρα.
Γνήσιος έλληνας, σε διαφορετικούς ορίζοντες, δεν δίσταζε να θέτει τον εαυτό του
απέναντι στον τοίχο και να τον τιμωρεί με μια επίκτητη αυστηρότητα λογικής.
Έτσι, ο Βάιος, από παθιασμένος γραφιάς της χαρακτηριστικής του ποίησης
-όπου ο ήχος της χτυπάει πολλάκις ενάντια στην τρυφερότητα των θεμάτων του, μεταμορφώθηκε σε έναν δυναμικό «δραγάτη» -όπως ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό
του- για να διαφυλάξει την κοινωνία της πραγματικής ρίζας του, της Πατρίδας, πλέον σαν
Πολίτης της.
Θαυμάστηκε πολλές φορές για την ασταμάτητη δυναμικότητά του. Είμαι
σίγουρη ότι πληγώθηκε άλλες τόσες.
Ο ήλιος της Πατρίδας μας έχει όλα τα
ευεργετήματα για έναν υγιή νου.
Έχει όμως και τις αλλοπρόσαλλες εναλλαγές του:
Ναι! Φταίει ο
Ήλιος. Ο Ήλιος μας.
Εκείνο το ανέσπερο Φως.
Εκείνο που
στραφταλίζει στον ελληνικό ουρανό
κι ανακατεύει εκ
βαθέων την υπέροχη ελληνική μας θάλασσα.
Εκείνο που
θρέφει το αδύναμο χορταράκι
και δυναμώνει
την κάθε οροσειρά μας.
Εκείνο το Φως, που
δακρύζει
για κάθε χαμένη σπιθαμή χώρου
και τόπου.
Εκείνο το Φως,
που έχει ξεφύγει από τα δικά μας σύνορα κι έχει παλαβώσει τον υπόλοιπο κόσμο,
τόσο
που πολλές φορές
να μη το αναγνωρίζουμε
ως Δικό μας!
Το Φως εκείνο,
που έκανε αναπνοή του ο Βάιος.
Εκείνο το Φως,
που λαχταρούμε όλοι εμείς
που ζούμε στην
σκιά του.
Βάιε,
από την «μακρόνησο»
της Νέας Υόρκης, το Λονγκ Άιλαντ, αφήνω την εκτίμησή μου μαζί και την αγάπη μου για όλα, όσα δημιούργησες, μαζί με την συνέχιση του πάθους σου στην δυναμική οικογένειά σας.
Δική σας, Υιώτα
Στρατή,
"Astoriani.blogspot.com"
(και φυσικά ένας ακόμη που σε εκτιμάει,
ο Δημήτρης Στρατής.)
915 Mirabelle Avenue,
Westbury, New York, 11590
yiotas@optonline.net
