ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ, ΔΥΟ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

                                      (Σχέδιο Υιώτας. 4 Σεπτεμβρίου, 2020)

 

ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ,

                          ΔΥΟ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Στον Δημήτρη

Άδειασαν τα πιθάρια των δακρύων.

Το στενό μονοπάτι, πλημμύρισε.

Ξύλινα τα πόδια, που 

κρατώντας με, 

με έφερναν πίσω σου.

Αυτά τα πόδια που οι άλλοι έβλεπαν 

να σέρνονται, 

κι εγώ τα είχα

διπλώσει γύρω από την μέση σου,

όπως τότε στις ώρες της Άνοιξης.

Άνιση η χορταριασμένη γη που σε 

δέχτηκε.

Μέρα γλαυκή, σχεδόν φθινοπωρινή, 

που με απέρριψε,

κι ας την παρακαλούσα με τα χέρια

διπλωμένα πάνω από την μισή

καρδιά μου, κι ας έγερνα να πέσω 

στο κενό, να σε σκεπάσω.

Μη μου κρυώσεις.

Οι μέρες, που η καρδιά σου σε γονάτισε,

μεταμόρφωσαν μια ζωή ολόκληρη

σε σύνολο μηδαμινό! 

Σε δυόμιση γροθιές ημέρες,

σε δυο χούφτες ώρες ξάγρυπνες.

Κοιτούσα το παγωμένο πρόσωπο,

άθικτο, αινιγματικό. Υπεύθυνο.

'Οπως τότε, που ετοιμαζόσουν, 

ντυμένος με το άψογο γαμπριάτικο 

κοστούμι σου,

με το κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο,

για το ταξίδι του μέλιτος.

Λες και δεν πέρασε από πάνω του 

η αγωνία του κόσμου,

λες και δεν το ράγισε η αγάπη στα δύο,

στα τέσσερα, στα οκτώ,

στους δικούς, στους φίλους, 

σε αυτήν την σημαδιακή ημέρα

στις οκτώ του Σεπτέμβρη.

Σου άρεσε ο αριθμός.

Οκτώ του Φλεβάρη, οκτώ η ώρα, 

στην επιβλητική εκκλησιά

του Αη-Παντελεήμονα των Αχαρνών, 

όπου τα κλασσικά

ολόλευκα στεφάνια στο κεφάλι μας,

σφράγιζαν την μεγάλη απόσταση.

Τα στεφάνια, με τις παρθενόχρωμες

κορδέλλες. Συμβόλαια, που

Έσμιξαν τις

               Δυο θάλασσες 

που θα θα περνούσαμε, 

για να καταλήξουμε 

                σε Έναν Ουρανό.

 Δίπλα-δίπλα τα οκτώ, τα χρόνια σου,

 με την φυσική σου εμφάνιση να τα διαψεύδει.

 Με την αναμφισβήτητη αντρίκια σου αυτοπεποίθηση

 ότι η αχόρταγη ερωμένη που θα σε αγκάλιαζε,

 δεν θα απογοητευτεί…

 Δεν θυμάμαι πώς με έφεραν πίσω…

 Τα πόδια μου με γέλασαν.

 Έμεινα πίσω.

 Δίπλα του, δηλώνοντας τα δικαιώματά μου 

 στην άπληστη ερωμένη.

 Στην Γη, 

 που μας περιμένει.

 

ΘΕΡΜΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ
(σχεδιασμός Γιώτας, 9-4-2020)

        

                          Φίλες και Φίλοι μου, 

                             Όλοι Αγαπημένοι, 

                                  ΑΥΤΟΣ 

                   ήταν ο λόγος της σιωπής μας! 

Τέσσαρες του Σεπτέμβρη, αργά το απόγευμα, 

η πολύτιμη καρδιά του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΣ 

είπε το τελευταίο "ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ"  

και φτερούγισε στο γαλάζιο του ουρανού. 

Ακόμη ριγώ στην θύμιση της ζεστασιάς 

τού κορμιού του και στο στερνό φιλί 

στα σφραγισμένα χείλη του. 

                               Εύχομαι 

ΖΩΗ σε ΣΑΣ και ΕΙΡΗΝΗ σε όλο τον ΚΟΣΜΟ. 

Πάντα με την Εκτίμηση και την Αγάπη μου.

 Υιώτα,

 και όλη η Οικογένειά μας.

Ο ΧΟΡΟΣ του "Η Σ Α Ι Α "

ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ
(από το "Εννέα Εντολές και μία... αγέννητη" εκδ. ΝΥ, 2004, σελίδα 44)

(σχέδιο Υιώτας. 01-10-20)

Πλώρια, μαύρα σύννεφα στα παιδικά τα μάτια 

που ακόμη δεν συνήθισαν στις ασχημιές του κόσμου. Φτεροκοπάνε οι καρδιές, 

ο ύπνος δεν τα παίρνει. 

Τα ερωτήματα, καυτά στα τρυφερά τους χείλη:

- Γιατί, μαμά, γιατί παππού, σκοτώνουν τα παιδάκια; ΠΩΣ επιτρέπει ο Θεός; 

και ποιοί τις βόμβες ρίχνουν στις εκκλησιές και στα σχολειά; 

Γράμματα πώς θα μάθουν;

 Δεν είναι αυτά καλά παιδιά; 

Πώς ξετυλίγεται η αρχή; 

Το τέλος πώς τελειώνει,

που οργώνουν Γη και σώματα;

Ποιός θα θερίσει αγάπη;

Πότε αρχίζει η ενοχή; Ποιος έμεινε αθώος;

Ποιός θα γενεί εκτελεστής, και ποιά η τιμωρία; 

όταν ο φταίχτης είσαι εσύ, κι εγώ, κι αυτός, κι ο άλλος, 

όλοι μαζί! Υπεύθυνοι! 'Ολος ο κόσμος, φταίχτης;

Ω! Υποκρισία έντεχνη! 

Ιδού το μέγα χάσμα!

Φιλόδοξοι, σαρκόφιλοι, άριστοι μασκοφόροι, του Νόμου οι υπονομευτές.

Έμβλημα; το Συμφέρον. 

...Και παροτρύνουν, με σοφούς: 

-Να εκπαιδευτούν οι νέοι, 

τα λάθη από το παρελθόν, 

να μην επαναλάβουν! 

Να χτίζουν με ιδανικά, έναν ωραίο κόσμο!

Κι όμως! Αγρίεψε η ζωή. 

Θρήνος αντί τραγούδι. 

Το φτεροκόπι των πουλιών, ψυχές των σκοτωμένων 

σε όσες χαράδρες έμειναν 

πτώματα να γεμίζουν.

Δίχως σταυρούς. Δίχως ψαλμούς.

Η θύμιση; Εφιάλτες.

Κι ενώ το Πνεύμα, άταφο, αντανακλά 
την φρίκη όπου βυθίζεται η ψυχή, 

ασφυκτιά στον τρόμο!

Κι η Γη; 

ΠΟΥ πήγε η μνήμη της; 

Πώς καταπίνει αίμα; 

Δεν γέμισαν τα σπλάχνα της 

στο διάβα των αιώνων;

Αν είναι ο κόσμος κόλαση, 

η Ομορφιά πού είναι;

Κλείστε τα αυτάκια των παιδιών 

στους ήχους του θανάτου! 

Κλείστε τα αθώα μάτια τους 

στην όψη του πολέμου!

Δέστε με συρματόσκοινο 

τα τρυφερά τους χέρια, 

πριν να μας σφίξουν στο λαιμό!

Σφραγίστε τους το στόμα, 
πριν ξεπηδήσει

-Γίγαντας- 
η ερώτηση στα χείλη:

Πώς κατακρεουργήσατε, 

Κύριοι, 

την Ειρήνη;

(σχέδιο Υιώτας. 2018)

**********************************************
...δίχως ηλεκτρισμό μας άφησε για μέρες ο ..."Ησαϊας..."
...έχουμε μάθει να χορεύουμε..., όπως και να είναι...!

Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα