ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Στου κύκλου, ήμουν, το χορό
σαν μ' έβαλαν να σύρω.
Λευκό μαντήλι ύψωσα,
φλόγες φωτιάς στα πόδια,
θαλασσοπούλια στη καρδιά,
δυο πέρδικες στο στήθος,
κι είπα:
"Ας γίνω αστραπή στα βήματα του Κόσμου"

Σε δυο μέρες, όλοι θα θυμηθούν και την ημέρα της φρίκης,

στη καρδιά του Μανχάταν.
Τότε όπου ανύποπτα, αθώοι διαμελίζονταν και σκορπίζονταν,

λες και χαρτομάντηλα στον αέρα,

από τους Δίδυμους ουρανοξύστες του World Trade Center.
Ο κόσμος, έχει τόσες πληγές όπου μάτι και νους,

πλέον, δεν τους καταχωρεί.
Έχει, όμως, και τόσες μικρές ευτυχίες,

όπου πολλές φορές περνούν απαρατήρητες.
Ας δώσουμε λίγο φως, έστω και στον ελάχιστο χρόνο της αστραπής.

Τί άλλο μας μένει;

Αυτά, στο ξεκίνημα της Αστραπής.

ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ
(έστω κι αν, τώρα, δεν είμαι...)