14 Δεκ 2008

Όσο για το «Όνειρο»


Τ' ΟΝΕΙΡΟ!

Πώς να γεννιέται τ' όνειρο;

Χιλιετίες τώρα
δεν επαρκεί διάχυτο κατ' απ' το φως του Ήλιου;
Ή προκαλεί
τα τρυφερά στόματα να διαλαλήσουν:

-Διάτρητο τ' όνειρο
οδεύει προς τη δύση!
Σώστε, μαζί μας τ' όνειρο!

Φίλες και Φίλοι μου,

διάβαζα το ποίημα του Langston Hughes,
προμετωπίδα στο θεατρικό της Lorraine Hansberry
«A RAISIN IN THE SUN»,
μία μεγάλη επιτυχία του 1988.

Μεταφράζοντάς το, σας το μεταφέρω στην "Αστοριανή" :

«Τί να συμβαίνει σ' ένα όνειρο που αντιτίθεται;
Άραγε να ξηραίνεται,
όπως σταφίδα στον ήλιο;
ή εμπυάζει φλογισμένο
έως ότου να τρέξει;
Άραγε βρωμάει
σαν κρέας σαπισμένο;
Ή σκληραίνει και μελώνει
σαν γλυκό σιροπιασμένο;

Μπορεί, απλά, να γέρνει
όπως φορτίο υπέρβαρο.

Ή μήπως να εκρήγνυται;»

Και καταθέτω, ταπεινά, κάποιες δικές μου σκέψεις:

ΟΝΕΙΡΟ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ

Πού κατοικεί το όνειρο σαν άξεστοι το σκότωσαν;
Μήπως σημαία, στοργική, τυλίγεται στο σώμα
ονειροπόλου π' έχασε το δρόμο στο λαβύρινθο
κι έτσι αγκαλιά κι οι δυο στη γη,
ως που να επανέλθει
κι ένα να γίνει με το Φως
που δεν αντέχεται;

Με την ευχή για ηρεμία του νου και της καρδιάς,

Υιώτα

40 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Είμαι ένας άνθρωπος φτιαγμένος από το «υλικό των ονείρων»!
Οπότε... ονειρεύομαι!
Εξάλλου το να ονειρεύεσαι είναι λιγότερο επώδυνο από τόσα άλλα… που ζούμε...
Τα όνειρά μου, αν δεν υλοποιηθούν, μένουν και κατοικούν στην καρδιά και στο νου μου. Που αλλού να τα βάλω;
Να φανταστείς πως, είναι φορές, που παρακαλώ: μη με ξυπνάτε, αφήστε με να ονειρεύομαι… να ταξιδεύω!

Αστοριανή είπε...

Στράτο μας,
Φίλε μου καλέ κι ευαίσθητε,
αν δεν ήσουν αυτός που είσαι, δεν θα είχες αυτή τη θαυμάσια οικογένεια, δεν θα είχες όλους αυτούς που σ' έχουν αγαπήσει κι εκτιμήσει, κι ακόμη τους αμέτρητους που τώρα σ' αγαπούν...
Ο άνθρωπος του ονείρου δεν είναι ο...ονειροπαρμένος, είναι εκείνος που οραματίζεται το καλύτερο κι ελπίζει να πραγματοποιηθεί όσο το δυνατόν.
Τώρα με το ...ταξίδι σου,
κλείσε τα μάτια πιο κοντά στους ουρανούς, ίσως δεις και τη Σελήνη πιο όμορφη, και όταν...ξυπνήσεις και κατασταλάξεις πιο κοντά μας, στείλε τις γιορτάσιμες ευχές, θα χαρούμε τα μέγιστα.
Καλοτάξιδοι,
από μια εξ ίσου "ονειροπαρμένη" πρώην "Αστοριανή"
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα, καλοτάξιδο το μπλογκ σου. Το έχω επισκεφθεί ξανά και μου άρεσε η τρυφερή του αύρα. Όπως και η σημερινή σου ανάρτηση. Το να ονειρεύεται κανείς σημαίνει πως είναι ΖΩΝΤΑΝΟΣ. Πως κρύβει μέσα του αισθήματα και άσβεστη την φλόγα της ελπίδας.
Ακόμα και όταν έρχεται "The day after" μετά την καταιγίδα. Τότε που τα κουρελιασμένα όνειρα μοιάζουν σαν σχισμένα πανιά από τα κατάρτια ενός πλοίου καταμεσής στο πέλαγο..Ακόμα και τότε παίρνεις μια μακρόπνοη ανάσα μέσα στον πόνο, ρουφάς βαθειά τα δάκρυά σου και λες: Τουλάχιστον..ΕΖΗΣΑ.
Να είσαι πάντα καλά,
Βάνα.

Αστοριανή είπε...

Γλυκιά μου Βάνα,
καλώς ήλθες στη "θύρα του νου και της καρδιάς".
Ραίνω με χρυσοπέταλα ηλίανθου τη δική σου πνευματική ροή.
Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ανθρώπους των γραμμάτων στη Νέα Υόρκη όπου ως γυναικείο ελληνικό φυτώριο δείχνει τη δύναμη και την ανθοφορία του.
Ανοίξαμε ένα δύσκολο δρόμο της γραφής και της σκέψης σ΄ένα τομέα που συνήθως διαφεντεύουν οι άνδρες.
Αυτό κι αν ήταν ΄Οραμα.
Για μας, για την οικογένειά μας και για εκείνες που ακολουθούν.
Είναι σπουδαίο για μια γυναίκα να συμπλέει και ν'αποδεικνύεται "καλός καπετάνιος".
Αν και θα μιλήσουμε πάλι,
Καλές Γιορτές σε όλους σας,
φίλησέ μας τον Ανδρέα, α!
και το μωρό!!!
Γιώτα

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα
σπουδαία ποίηση.Μπράβο
Έχει μέσα της γέννα απορία και παρασυρμό στο θάνατο,όχι όμως του ονείρου.Αυτό ζει και μετά το θάνατο-Αυτό κατάλαβα εγώ στον ποιητικό επίλογό σου
Όμως ,ρωτάω ,είναι "εχθρική" η σχέση του ονείρου με το φως ?
Κι'αν είναι γιατί ?
Επειδή μπαίνει ,κυρίως,εκεί που δεν μπαίνει ή που έχει ελάχιστο φως ?
Ίσως ,γιατί η αλήθεια είναι ότι το φως είναι "ανελέητο"εκεί που κυριαρχεί.Μόνο μέσα του θέλει να γεννάς
Που υπάρχει όμως άπλετο φως ?
Και πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς όνειρο ?
Αλλωστε,το όνειρο του καθ'ενός είναι η δυνατότητα που δεν έφτασε.
Εδω γενιόνται όμως άλλα ερωτήματα Μήπως στερήσαμε την δυνατότητα γιά χάρη του ονείρου ?
Και πόση επιρροή μπορεί,ή πρέπει, να έχει το όνειρο πάνω στην πραγματικότητα που το θέριεψε η αδυναμία της ?
Γιώτα,εσύ,παρ'όλα τα δικά μου αναρωτήματα ,έδωσες οντότητα στο όνειρο .Και έτσι πρέπει να είναι.Γιατί το όνειρο ειναι η κορύφωση της σκέψης που δεν πεθαίνει ποτέ.

pylaros είπε...

Μα αν δεν υπήρχε όνειρο δεν θα υπήρχε ζωή.
Τουλάχιστον τα όνειρα είναι και στερνή συντροφιά της μοναξιάς μας.Αυτής που οι άλλοι κάνουν ότι δεν την βλέπουν και είνα μοναδικά δικά μας...
Μερικά από τα όνειρα μας ταξιδεύουν μακριά από την πραγματικότητα, οπότε χαιρόμαστε, ξυπνάς το πρωί και λες μωρέ είδα ένα όνειρο θαύμα, ε! αυτό σου φτιάχνει όλο το κέφι.
Όλα αυτά είναι όνειρα του ύπνου, αλλά υπάρχουν και τα όνειρα της δημιουργίας, τα όνειρα της επιτυχίας και γιατί όχι εκτός από τη ρομαντική επιτυχία και της υλιστικής επιτυχίας.
Μια φορά μικρός ονειρευόμουνα κάποτε στη ζωή μου ν' αποκτήσω αυτοκίνητο, ένα όνειρο που δεν με άφηνε ήσυχο.
Ε! λοιπόν πέρασαν 30 χρόνια πριν μετατρέψω το όνειρό μου σε πραγματικότητα. Μετα είχα κι άλλα ονείρα πολλά, πάρα πολλά, ένα, ένα τα μετέτρεψα σε πραγματικότητα, έστω κι αργά.
Τώρα ονειρεύομαι μόνο τα του ύπνου, δυστυχία μου, τι άλλο μπορώ να κάνω; Α! ξέχασα κι αυτά που μου εμπναίουν τα βιβλία, που μου κρατούν συντροφιά, πριν με πάρη στην αγκαλιά του ο Μωρφέας...
Πάντως όλα τα όνειρα έχουν μια ημερομηνία λήξης, εκτός από τα όνειρα του ύπνου, ε αυτά τα παίρνεις μαζί σου.
Αστοριανή νάσαι καλά...
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

"Το φως που δεν αντέχεται"
Σπύρο μου,
είναι εκείνο που διαλύει, που καταστρέφει το Όνειρο.
Εκείνο το φώς, κατ' εμέ, είναι το εσώτερο φως το οποίον πρέπει έστω και βασανιστικά, έστω και σερνόμενος, έστω και με κομμένη ανάσα, να το εντοπίσεις στο βαθύτερο είναι σου. Εκεί που δεν μπορεί ή δεν επιτρέπεις άλλον να μπει να το μοιραστείς. Το φως της αυτοδυναμίας, της αυτοεξέτασης, το φως της συγγνώμης, το φως που θα το μετατρέψεις -αν μπορείς- σε άγγιγμα αγάπης, σε σεβασμό, σε αυτοσυγκέντρωση, σε δυνατή δημιουργία ως που να το μετατρέψεις σε Όνειρο, σε ΄Οραμα!
(Βλέπεις, τα τελευταία χρόνια, η λέξη "όραμα" πήρε μια διαφοροποιημένη έννοια απ' ότι είχε, "μειώνοντας κάπως το "όνειρο"...) μα Όνειρο και Όραμα όταν στοχεύεις για κάτι Υψηλό είναι ταυτόσημες έννοιες.
Και για να δωθεί το Όνειρο να γίνει Πιστεύω πρέπει να ανακαλυφθεί η κάθε δυνατή ακτίνα φωτός που υπάρχει στο είναι μας.
Σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις,
και Καλοτάξιδος για τα Βουνά...
Υγ.: Πήγαινε, σε παρακαλώ, και στο καφενείο, να δεις τις ευχές που σου έστειλα.
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

...Τα όνειρα του ύπνου, ναι, τελειώνουν μαζί με το στερνό φωτάκι της ζωής μας, αγαπητέ μου φίλε Γαβρίλη.
Τα υπόλοιπα, είναι οι δυνατές επιθυμίες και εκείνα τα μεγαλεπίβολα σχέδια, που τα λέμε συχνά "όνειρα"...
Τα μεγάλα όνειρα, που συχνά πλέον τα λέμε "Οράματα" -κι εξήγησα στο Σπύρο γι' αυτό- είναι εκείνα που μας ωθούν πέρα και πάνω των δυνάμεών μας, εκείνα όπου αφού γίνουν "πιστεύω μας" έχουν την ικανότητα να ξυπνήσουν, να ξεπηδήσουν λάβα και εσώτερο φως και σε άλλους για μια μεγάλη μεταμόρφωση ή και για μια συνταρακτική αλλαγή.
Όμως, θα πεις, έκαστος και τα...όπλα=όνειρά του.
Εδώ πρέπει -τουλάχιστον εμείς οι βαθύτερα σκεπτόμενοι- να μην αφήνουμε τα Όνειρα να ψυχορραγούν.
Εδώ, σ' αυτή τη ζήση, πρέπει ν' ανακαλύπτουμε και να τροφοδοτούμε το Όνειρο. Με όλες του τις απαιτήσεις και όλη μας την αυταπάρνηση.
Δεν ανήκει μόνο σε μας. Είναι για τη συνέχειά μας ως Ανθρωποι.
Καλή νύχτα, φίλε μου,
Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Σου έγραψα, Υιώτα, και εννοούσα πως σε αρκετούς ανθρώπους μας αρέσει να ονειρευόμαστε. Και φυσικά, τα όνειρα είναι καλύτερα από τα συμβάντα, μέχρι να πιστέψουμε ότι δεν θα συμβούν. Άλλο ονειροπόληση και άλλο όνειρο.
Και ονειρεύομαι γιατί χωρίς όνειρα πώς να κρατήσεις τη ζωή σου, όταν έχεις μάθει να ζεις μ’ αυτά;

Τώρα στα καθ’ ημάς. Δεν ξέρω, αλλά θεωρώ πως είναι υπερβολές όλα αυτά τα υπέροχα που γράφεις για μένα. Απλά προσπαθώ να είμαι όσο πιο σωστός μπορώ σαν άνθρωπος κι ελπίζω αυτή η προσπάθεια να με ανταμείβει πάντα με τα καλά λόγια σας, αν και προέχει το να αισθάνομαι εγώ ότι κάνω το σωστό.
Ναι, χτες ταξιδέψαμε πιο κοντά στους ουρανούς και όντως ήταν όλα πιο όμορφα! Κι ακόμα πιο όμορφα όταν ανοίξαμε τα μάτια μας και συναντήσαμε το γιο μας που μας έχει κάνει περήφανους.
Από μια συννεφιασμένη μα όχι ψυχρή Βοστόνη στέλνω, τις ολόθερμες ευχές μου ελπίζοντας πως τις γιορτινές, έχουμε χρόνο ακόμη, θα τις ανταλλάξουμε προσεχώς. «Ονειροπαρμένη» πρώην Αστοριανή.

Ελπίδα είπε...

αστοριανή μου, με όνειρα και μουσικές ωραίες, με χαλάρωσε το μπλογκ σου και ήμουνα στην "τσίτα"!
Την ξέρεις αυτή την έκφραση;

Ή σκληραίνει και μελώνει
σαν γλυκό σιροπιασμένο;

Κατά δω, γέρνω...
Είμαι άνθρωπος που κάνω όνειρα, πολλά τα φτάνω με πολύ κόπο, αλλά τα άτιμα... δεν είναι ποτέ όπως εγώ τα ονειρεύτηκα!
Κάτι σαν το σιρόπι που ζαχαρώνει και δεν σ' αρέσει πια...
Χαίρομαι που γνώρισα άλλη μια ΚΑΛΗ ποιήτρια!
Τα λέμε! Φιλάκια!
Πρέπει να ξαναμπώ στην μπρίζα...
Τελείωσε κι η μουσική σου!

Ανώνυμος είπε...

"Το φως που δεν αντέχεται"
Γιώτα,αυτός που το επιζητεί το αντέχει,πόσοι είναι όμως αυτοί ?
Οι πιό πολλοί από μας κοιταζόμαστε σε θολούς καθρέφτες γιά να μην βλέπουμε τα μειονεκτήματά μας.Πόσο μάλλον το "φως που δεν αντέχεται"
Τσορουφρίζονται και τα υγειινά κύτταρα του μυαλου από α άρρωστα που καίγονται στην δυναμική διαύγεια του εσωτερικού φωτός.

Μου άρεσε η ιδανικότητα των συλλογισμών σου,ειναι για πολλούς που καταλαβαίνουν ,γιά λίγους που κατανοούν και για ελάχιστους που αντέχουν .

Γύρισα γρήγορα από τα "καπνίζοντα βουνά" Έβρεχε μέρα και νύχτα.
Μου αρέσει η βροχή,όχι όμως όταν είναι αδιάλειπτη.

Αστοριανή είπε...

Κατερίνα μου,
ευχαριστώ που..."τσίτωσες" το χρόνο σου να μου πεις ένα "γεια σου"
Ελληνικότατο το... χιούμορ σου, που όμως κι εγώ μερικές φορές το... χρησιμοποιώ αυθόρμητα και βρίσκω και το... μπελά μου!!!
Εδώ,σ' αυτή την ιστοσελίδα, το "κοινό" είναι νοήμον και λόγω του ότι κατάγομαι από τη γη του Ομαγηρίου Διος όπου οι...προεστοί ήταν και ειρηνοποιοί της τότε Ελλάδος...
πάντα θα βρεις μια θύρα ανοιχτή να σε καλοδέχεται και να ραίνει τα βήματά σου με ηλιανθούς.
Θα σου επιστρέψω την επίσκεψη, σύντομα.
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Sτράτο μου,
Καλώς ήλθατε, λοιπόν, στα δικά μας χώματα και άχρωμα -λόγω καιρού-τοπεία!
Η Αλεξάνδρα σας, πιστεύω θα είναι τρισευτυχισμένη για το παλικάρι σας. Άσε πια έσύ!

Τώρα, τα όσα καλά λόγια
σου γράφουν οι άλλοι, κάποια ώρα θα σου πουν εκείνοι τις απόψεις τους.
Εγώ, πέραν από την εκτίμηση που είχα αποκομήσει πριν και το καλοκαίρι του 2005, κατά τη βράβευση του Βάιου στην Αθήνα από την Πνευματική Εστία, όπου είχαμε την προσωπική γνωριμία, από τότε έχω μια ξεχωριστή θέση για σένα... Άλλωστε, πώς να το κάνουμε, υπερέχεις λόγω...ύψους!
Μετά, όμως, ο καιρός που ακολούθησε ενδυνάμωσε την εκτίμηση, αποκορύφωμα της οποίας είναι τούτη η κουκκίδα στο Ιντερνέτ.
Αν δεν με παρώτρυνες εσύ στο ν' αποφασίσω να μπω στα... επικίνδυνα νερά...
εντάξει, παιδί της επικίνδυνης
-λόγω σεισμών- ακρογιαλιάς είμαι, γνωρίζω να κολυμπώ και να "ρισκάρω"
μα αλλιώς είναι να έχεις ένα "φύλακα άγγελο", έναν φίλο που είναι και ο "Μέντωρ" μου ταυτόχρονα.
Τα βλέπεις πολλά? Ακόμη στην...αρχή είμαι. Εύχομαι να είμαστε καλά, φίλε μου, και ας τα λέμε έτσι, κάπου-κάπου. Είναι επιτακτική ανάγκη να μη ξεχνούμε...
και να ονειρευόμαστε υψηλά.
Καλές μέρες με το γιόκα σας,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Σπύρο της περισυλλογής
και της βαθυστόχαστης σκέψης,
μα για κείνους που αντέχουν το Φως είμαστε.

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ

Για κείνους
π' ακολουθούν κοιτάζοντας
το βάθος των πελμάτων μας
στο χώμα,
όπου αμίλητο μας δέχεται
μα όχι αμέτοχο,

για κείνους
όπου τη ζέστα του κορμιού διαιστανόμαστε
κύματα-κύματα να μας τυλίγει
κι ας ανέγγιχτη
τούτη η ανέπαφη αφή να μας μιλάει
με όποια γλώσσα των καιρών
και των σημάτων,

για κείνους
όπου η σκια
σηματοδότης γίνετ΄απλησίαστος
-κι ας προσπαθούνε να τη σβήσουν επιτήδειοι,
μια μονοκονδυλιά
το σάλιο τους δε φτάνει-

για κείνους
που τη καρδιά κορμού ελιάς ψηλάφισαν
κι έγιναν κτήμα τους
αιώνες σελασφόροι,

για κείνους
που την μπουκιά ψωμιού
μοιράστηκαν,
που τύλιξαν
λιβανωτά απ'της μάθησης
την κλίνη
κι άνοιξαν τη παλάμη
χλυκοχάραμα
σπαρτά να δρέψουν,
θεριστάδες
σοδιάς νέας
στ' αλώνι της θυσίας,

εκείνοι ξέρουν
πώς να κοιτούν το φως κατάματα,
εκείνοι ξέρουν
ότι το φως Αγάπη είναι...

Χαιρετισμούς από μια βροχερή
Νέα Υόρκη,
Υιώτα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Οι ποιητικές γεύσεις και σκέψεις που παρατίθενται στο τραπέζι σου Γιώτα μου είναι μοναδικές και σπάνιες. Όσο για τα όνειρα, το θέμα είναι να μπορούμε να κάνουμε όνειρα ώστε να έχει νόημα και περιεχόμενο η ζωή μας. Το μέγα πρόβλημα για τον άνθρωπο αρχίζει όταν δεν μπορεί πια να κάνει όνειρα. Τότε έχει πια καεί...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Οι ποιητικές γεύσεις και σκέψεις που παρατίθενται στο τραπέζι σου Γιώτα μου είναι μοναδικές και σπάνιες. Όσο για τα όνειρα, το θέμα είναι να μπορούμε να κάνουμε όνειρα ώστε να έχει νόημα και περιεχόμενο η ζωή μας. Το μέγα πρόβλημα για τον άνθρωπο αρχίζει όταν δεν μπορεί πια να κάνει όνειρα. Τότε έχει πια καεί...

Αστοριανή είπε...

Φαίδωνά μου,
τα λόγια σου, τόσο γλυκά και καλόδεκτα,
μου θύμησαν "γλυκειά κολοκυθόπιττα"...(ψάχνω από χτες να βρω συνταγή!!!... αυτό είναι το μικρό "όνειρο"!
Όσο για το μεγάλο? ακόμη καίει για να το πλησιάσω...)
ΥΓ.Ρώτησε την κ. Θεοφίλου, αν ξέρει, (έστω και με τυρί) κάνε την "ε-μαιλ" ή κι εδώ, να τη δουν οι φίλοι μας...
Σίγουρα θα τα πούμε τα "Χρόνια Πολλά", έχουμε λίγο καιρό!
Ήδη έχω αργήσει,
με την Καληνύχτα μου,
Υιώτα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανή
Χαίρομαι που οι απόψεις μου για την ποίηση και τα όνειρα, δημιουργούν και τερψιλαρύγγιες προσδοκίες!!!! Πρέπει να σου πω όμως Γιώτα μου πως η Έφη είναι τόσο απησχολημένη με τους δικούς δημιουργικούς τομείς, που δεν έχει και ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τη μαγειρική. Η γιαγιά Μαριάνθη ήξερε τη συνταγή της γλυκιάς κολοκυθόπιτας, καθ' ότι Ιέρεια της κουζίνας, αλλά θα ήταν μέγα θαύμα αν την είχαμε ακόμα εν ζωή..

Αστοριανή είπε...

Tούτη η απάντηση... είναι από μνήμης, Φαίδωνα. Δεν ξέρω γιατί "χάθηκε"!
Έγραφα, λοιπόν, ότι

σε κέρασα ροδοζάχαρι-γλυκό, από τον τόπο μας για να γλυκάνουμε λίγο την ατ(ι)μόσφαιρα λόγω των ημερών όπου λίγο-πολύ, ποιητές, συνθέτες και λοιποί, αγωνίζονται να δώσουν το παρών και να μη μείνει έξω η άποψή τους (...μαζί κι εγώ, το ξέρω)
για να μπούμε στην εορταστική ατ(ι)μόσφαιρα, άλλα κι εκεί...

Η γιαγιά-Μαριάνθη, δεν ξέρει πλέον τίποτα!
Η κ. Έφη, όμως, ξέρει να ΤΡΩΕΙ, δίχως να βασανίζεται με ταψιά και φούρνους!
Θα τη βρω, όμως, πού θα μου πάει. Αλλοιώς, τα υλικά τα 'εχω, θα την κάνω αλά-Υιώτα, κι η γεύση θ' ακολουθήσει!
Θα πάω κι από κεί, στο δικό σου, κάτι ενδιαφέρον πρέπει να έχεις!
Χαιρετισμούς,
από μια κατασπρη Νέα Υόρκη,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

(Μιας και ο
Αλέξανδρος-Ιγνάτιος Δουκάκης θα πρέπει να είναι φτιαγμένος... από το "υλικό των ονείρων"
-όπως έγραψε στο πρώτο σχόλιο ο ευτυχισμένος πατέρας του,
Στράτος,
ΘΑ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΏΣΩ ΤΟ ΠΟΊΗΜΑ ΑΠΌ το θεατρικό έργο μου
"Ο ΕΚΤΟΣ ΚΎΚΛΟΣ"
(ο κύκλος των νεανικών οραμάτων.)
*
'Ανοιξε τις φτερούγες σου,
γλυκό πουλί της νιότης,
να σ' αγκαλιάσει ο ουρανός,
να σε χρυσώνει ο ήλιος.
Άπλωσε τα οράματα σ'όλη την Οικουμένη,
αθάνατα ιδανικά να μεταλαμπαδεύσουν.
Στο πάνθεο των νικητών, ανύψωσε τους θρύλους, όλων όσων αρίστευσαν
στο διάβα των αιώνων.
Ολυμπιονίκη άξιε, εξαίσιου μεγαλείου, πανάξιε συνεχιστή
του πανελλήνιου σθένους,
σβήσε της γης τα σύνορα ν' αγαλλιάσει η Φύση.
Δέσε στο βάθος τ' ουρανού
της θάλασσας το χρώμα.

Γίνε στον κόσμο των παιδιών
Αρχάγγελος Ειρήνης
να δοξαστεί στα μάτια τους
των εκλεκτών το γένος.
Άγιασε με τ'΄Ολύμπιο φως
ψυχή, καρδιά και σώμα.
Σφίξε το χέρι του Θεού
στ' όνομα της Ελλάδος.

Σφίγγω το χέρι της Αλεξάνδρας και του Στράτου και με μια περήφανη εναγκάλιση στον Αλέξανδρο,
Φίλοι σας,
Υιώτα και Δημήτρης

Aνεμος είπε...

Διάτρητο τ' όνειρο
οδεύει προς τη δύση!
Σώστε, μαζί μας τ' όνειρο!

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Δύσκολες εποχές για όνειρα...

Δύσκολες οι γιορτινές μέρες,
μα δεν το βάζουμε κάτω...

Ναι Ανεμε,όλοι μαζί
να δώσουμε τα χέρια
όλοι μια αγκαλιά
"να μπερδευτούν τα όνειρά μας"

Ολοι να σώσουμε το όνειρο...

Αστοριανή μου,άλλο ένα ξεχωριστό ταξίδι στο γαλάζιο σου...
Να πετώ και να γεύομαι
αυθεντικές στιγμές ποίησης και ομορφιάς...
Σκέψεις βαθιά ανθρώπινες και ουσιαστικές...
Τα έχετε πει όλα με τόσο ιδιαίτερο τρόπο και λόγο ο καθένας σας...

Ας μου επιτραπεί να σταθώ σε τρία διαλεχτά για μένα σημεία.

Στάθηκα στα δικά σου λόγια
τρυφερή μου εσύ Γιώτα,
να χαρώ την ανατολή,
αφού για όνειρα μιλάς
και απ' αυτά
ανατέλλει η ζωή μας...

Στάθηκα πιο πέρα
να ψηλαφίσω την κραυγή του Άνεμου,
να ζήσω την ωρίμανση
και την έκρηξη,
αφού το ηφαίστειο
αποταμιεύοντας για χρόνια ενέργεια
έκανε το θαύμα του...
Γιατί θα το σώσουμε Άνεμε
το όνειρο...

Στάθηκα τέλος,
στα λόγια του Σπύρου,
να θαυμάσω και να ρεμβάσω την δύση,
αφού εκεί ένιωσα πως ολοκληρώνεται
ο λόγος...
Εχω την αίσθηση πως για να μείνω όσο πιο κοντά γίνεται στις σκέψεις σου φίλε μου,πρέπει να σιωπήσω...

Ενα μικρό μου μόνο ποίημα
σφραγίδα αγάπης και εκτίμησης
για σας...
Ένα μικρό ευχαριστώ για όλους σας..

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

"δελτίο καιρού"

Στάχτες φυσάει συμβάσεων,
άγραφων καταργημένων νόμων.
Φθόγγους φυσάει
του μη...του όχι...δεν...
Κατάργηση
του θέλω...ναι...μπορώ...ζω.

Μετέωρη η υπηρεσία του είναι
ανακοινώνει...τι;
Και το δελτίο
παντελώς κενού καιρού...τι;

Αχ...μη λυγίσεις γόνατο,
Όνειρα φούσκωσε πανιά,
ιδέες...στίχους...τέντωσε σχοινιά.
Ήλιος τιμόνι.
Κατάρτι γη.
Και στον ασύρματο
σήματα SOS τ'αστέρια
SOS...θέλω κι εγώ να σωθώ...
Θέλω να ζω...
Κι ας μεσοπέλαγα,
καταμεσής κατάμεστης ζωής
πνιγώ...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ ΜΠΑΡΚΑ

Μηθυμναίος είπε...

Αγαπητοί μου, Υιώτα και Δημήτρη,

Θέλω να σας ευχαριστήσω και να σας πω ότι αυτό το »σφίξιμο» του χεριού και η εναγκάλιση» καθώς και το θαυμάσιο ποίημα μάς συγκίνησαν και θέρμαναν τις καρδιές μας. Θαλπωρή που χρειαζόμαστε σε μια παγωμένη Βοστόνη.
Ξεχωριστές ευχαριστίες από τον Αλέξανδρο που ενθουσιάστηκε με το ποίημα!!!

Να ‘σαι καλά, βρε Υιώτα!

mareld είπε...

Γιώτα! Στράτο! Βάνα! Σπύρο! Γαβριήλ! Κατερίνα! Φαίδωνα!
Άλκη! Ιππολύτη!
Ονειρεμένοι μου Φίλοι!

Ας μπορούσα να ερχόμουν στα σκαλοπάτια σας.. ν΄ αφήσω λίγα ψωμάκια σταφιδένια με μέλι, λάδι και κρασί απ΄τα χεράκια μου φτιαγμένα..να σας αφήσω λίγη χαρά..λίγη..πολύ δεν υπάρχει..αλλά και αυτή που έμεινε αλάβωτη.. ευλογία να τη μοιράζεσαι, να την απλώνεις στη παγωνιά του κόσμου να μπαίνει μέσα στις τρυφερές καρδιές, να γλυτώσει από τα βόλια του βοριά που πολλά μας έριξε πριν ακόμη γευτούμε τη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και ονειρευτούμε.. είχαμε αρχίσει να στολίζουμε το σπίτι. Το στολίζουμε νωρίς γιατί νωρίς έρχεται και μας αρπάζει το σκοτάδι. Κεράκια, κηροπήγια, ξύλινα , υφαντά, κρύσταλλα κόκκινα, αγγελάκια, τόσα κεντητά χριστουγεννιάτικα μοτίβα, και αγιοβασιλάκια..όλα έμειναν εκεί σκόρπια..όπως σκόρπισε και το μυαλό μου και μεγάλο μέρος της ψυχής μου. Ήρθα εδώ στη ονειρεμένη σου γωνιά Ηλιανθάκι μου ένα πρωί και μετά αποφάσισα να βγω, να πάω έξω να αγοράσω λίγες ονειρεμένες σοκολάτες..ξέρω φτιάχνουν τη διάθεση..αλλά δεν έφτιαξε..άρχισα πάλι να στολίζω αλλά μάταια ..στη μέση έμειναν πάλι τα στολίδια..και πλησιάζει η γέννηση ..
"Τέσσερις μέρες μένουν
και τέσσερις νυχτιές,
Ω, όνειρα, αφήστε τις πόρτες ανοιχτές¨..
ναι.. να μπει η χαρά να φύγει η θλίψη ..
"Μια ανάσα ένα σύννεφο
Ένα όνειρο μια λάμψη
Σκοτάδι που το φώτισε
Για μια στιγμή η αστραπή" έξω απ΄τη πόλη μέσα στο δάσος βαθιά μέσα στο δάσος με τους σκίουρους και τα ελαφάκια..στο ξύλινο μπαλκόνι μου που κάθεται συχνά ένας κότσυφας και με κοιτάει με απορία..πριν από λίγο, έστησα δυο φωτάκια.. ξανάρχονται τα όνειρα..

Καλά Χριστούγεννα και χαρούμενο 2009

Justine's Blog είπε...

Πόσο τρυφερή και δυσεξήγητη η μαγεία του ονείρου! Κι όμως τη χώρεσες στα λόγια του Χιούτζ και στα δικά σου.
Νάσαι καλά και πάντα με αυτό τον εφηβικό παλμό σου που με αναζωογονεί μακρόθεν.
Χαίρομαι που σας γνώρισα με τον υπέροχο Δημήτρη σου.
Ιουστίνη

Αστοριανή είπε...

Να'ναι οι μέρες των Γιορτών...

ή το σκληρό το χιόνι
γυαλί σπασμένο στη καρδιά
και την ματώνει;

Στο παραθύρι του βοριά
βλέπω των δέντρων τα κλαδιά
να έχουν γύρει
από το βάρος της σιωπής
-νάν΄της παγκόσμιας ντροπής
το πανηγύρι;-

Μα τούτ' η αγύρτισα καρδιά,
λέει, δεν βλέπει τα κλαδιά,
τ'ασήκωτο φορτίο πάγου,
μόνο σαν άμαθο παιδί
συχνο-κοιτάζει μήπως δει
καλούδια
απ' το έλκυθρο του Μάγου

Καλά, κι ο Άγιος κακός!
που μας γελάει διαρκώς
αφού εκείνα που ποθούμε
δεν μας δίνει...

Δείξε, Άγιέ μου, αδειανό
το σάκκο σου!
θα σε κερνώ
νέκταρ,
αν γράψεις σε πανό:
ΜΟΝΟ ΕΙΡΗΝΗ!

Μόνο ειρήνη,
Φίλες και Φίλοι μου, ακριβοί.
'Ολα τ' άλλα, υγεία, ανέχεια, κακοβουλία, ακόμη και αχαριστία,
κάπως θα τα καταφέρουμε. Τότε μπορεί να είναι ο ένας για τον άλλο.
Μόνο ειρήνη!

Με την αγάπη μου

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ

ΥΙΩΤΑ
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

105 μέρες πέρασαν
από την ημέρα που πρωτοεμφανίστηκε αυτή η ιστοσελίδα με έμβλημα
τον ΗΛΙΑΝΘΟ,
το γνωστό σας ηλιοτρόπιο.
Τα πόσα μεσολάβησαν στην κοντινή μα και παγκόσμια κοινωνία είναι εκπληκτικά, αρκετά απ' αυτά ίσως για το βιβλίο "Γκίνες"...
Μετρημένες οι μέρες για το γιόρτασμα της Γέννησης, και πολύ κοντά οι της γέννησης του
Νέου Χρόνου.
Τι να ευχηθώ σε όλους σας,
Φίλες και Φίλοι μου
που να μη περιλαμβάνει και ολόκληρο τον κόσμο;

Αυτή τη χρονιά
έχω να σας πω ότι η αντοχή μου δοκιμάστηκε στο έπακρον
μα δεν είμαι η μόνη.
Άλλοι, αλλού, είχαν ίσως δυσκολότερες μέρες.

ΕΥΧΟΜΑΙ
πρώτα η εσώτερη δύναμη να μας κρατάει στο ύψος oπου η ζωή
μας έχει καταχωρήσει.
Στο ανθρώπινο Ύψος.
Για να μπορεί η επομένη γενιά
να στηρίζεται και να δημιουργεί.
Καλές Γιορτές,
όσο παίρνει!

Πάντα ευγνώμων για τη Φιλία σας, την αγάπη
και την επικοινωνίας σας,
μαζί και τις χρυσόφυλλες εκρήξεις του νου και τις καρδιάς σας.
Υιώτα,
Νέα Υόρκη

Αστοριανή είπε...

...Κάποιος Φίλος απ' την Τρίκκη έστειλε το κάτωθι:

"Καλημέρα αγαπητά μου φιλαράκια,
"δασκάλα μου" και Δημητράκη.
...Παίρνω τα μηνύματά σου, σε βλέπω και στο μπλόγκ σου και χαίρομαι για την πνευματική σου δραστηριότητα που αναπτύσσεις. Μπράβο σου
και μπράβο στο κουράγιο σου.
... έχω τάξει αρνί στη σούβλα στον εγγονό μας, κι ότι καιρό να κάνει, έχω το χώρο σκεπαστό, κι ας τον να ρίξει αρβύλες!!! (Βέβαια θα ...προτιμούσα να σούβλιζα κάτι άλλο από αρνί, αλλά ΠΟΥ να τους πιάσεις!...)
Έτσι περιορίζομαι σε...ομαλά πλαίσια κι ας πάει και η χοληστερίνη στον αγύριστο.
Ευχόμαστε να έχετε Καλές Γιορτές.
Εμείς, θα πιούμε ένα κρασάκι στην υγειά σας επειδή πάντα σας σκεφτόμαστε και σας αγαπάμε.
Πολλά φιλιά με Καλή Χρονιά,
Βάϊος, Μαρία.
ΥΓ.:
Όσο για τα..."κάλαντα" είναι μια ευκαιρία να ευχηθώ σ' όλους εκεί τους Φίλους σου (κάποιοι είναι και δικοί μου) Χρόνια Πολλά.
ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
Καλή σας μέρα φίλοι μου,
χρονιά καινούρια φτάνει.
Πίσω αφήνει την παλιά,
τους πόνους μας να γιάνει.
Να τα φορτώσουμε στο Χτες,
γιομάτο απ' αμαρτία και
όλες τις μπαγαποντιές
που φέραν δυστυχία.
Ευχές να πούμε όλοι μας
για μια ά-βαρη εποχή
κι όλων μαζί οι Πόθοι μας
να γίνουν προσευχή.

Γι' αυτό σας κράζω, Άνθρωποι,
σταλιά αφουγκραστείτε.
Μη θέλτε νάστε άπονοι,
σκληροί... λογικευτείτε.
Χαμόγελο ν' αφήσετε
στα χείλη σας ν' ανθίσει
και η Χρονιά, σαν το χιονιά,
τα βάρη της θ' αφήσει.

Η Άνοιξη που έρχεται,
στα χέρια την κρατούμε,
και σαν παιδιά, απ' την καρδιά
σαν Μάνα ν' ασπαστούμε.
Για να μπορέσουμε ξανά
τα κάλαντα να πούμε:
Καλή Χρονιά σας, Φίλοι μου!
Ας την καλοδεχτούμε!

Τρίκαλα, 21 Δεκεμβρίου, 2008
Βάϊος Φασούλας "

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σας
Βάϊε, Μαρία, Βασίλω, Χριστίνα, Κρις, Χρόνια Πολλά "φασουλάκι" πανέμορφε γόη της οικογένειας...
Υιώτα, Δημήτρης

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Δασκάλα
Ευχαριστώ θερμά που μου έδωσες την ευκαιρία να στείλω τις ευχές μου μέσα από το πλούσιο σε πνευματική ύλη μπλοκ σου
στις αγαπητές φίλες και φίλους που γενναιόδωρα φιλοξενείς.
Διαβάζω συχνά τα αναρτημένα διάφορα σχόλια που αμή τι άλλο αποτελούν ένα πολύ ενδιαφέρον πνευματικό μωσαϊκό άξιο κάθε επαίνου και ειλικρινά το καταχειροκροτώ.
Εύχομαι ο Νέος Χρόνος να φέρει στον καθένα σας ότι ποθεί η καρδιά του
Βάιος Φασούλας
Τρίκαλα 23.12.2008

mareld είπε...

Αγαπημένο μας Ηλιανθάκι!

..Βάνεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αγκάλη..

"Χριστουγεννα , πρωτουγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου,
Για εβγάτε ,διέτε ,μάθετε που ο Χριστός γεννάται
Γεννιέται κι ανασταίνεται στο μέλι και στο γάλα ,
Τα μέλι τρων οι άρχοντες, το γάλα οι αφεντάδες
Και το μελισσοβότανο το λουζοντ' οι κυράδες.

Κυρά ψηλή ,κυρά λιγνή, κυρά καμαροφρύδα
Κυρά μου όταν στολίζεσαι και πας στην εκκλησιά σου
Βάνεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αγκάλη
Και τον καθάριο αυγερινό τον βάζεις δακτυλίδι.

Εμείς εδώ δεν ήρθαμε να φάμε και να πιούμε
παρά σας αγαπούσαμε κι ήρθαμε να σας δούμε.
Εδώ που τραγουδήσαμε πέτρα να μην ραγίσει
Και ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνους πολλούς να ζήσει.

Δώστε μας και τον κόκορα δώστε μας και την κότα
δώστε μας και πέντ' έξι αυγά να πάμε σ' άλλη πόρτα".

Καλά Χριστούγεννα!
Merry Christmas!
God Jul!

Πολλά φιλάκια!

δεσποιναριον είπε...

Αγαπημενη Υιωτα. Περνωντας να αφησω τις ευχες μου για τα Χριστουγεννα επεσα πανω στο ονειρο και με παρεσυρε. Γιατι το ονειρο δεν ξεφτιζει, δε μαραινεται, μονο εμεις ειμαστε ευαλωτοι. Εχει μια δυναμη να θεριευει τη στιγμη ακριβως που το χρειαζομαστε. Τα ονειρα μου λεω να τα αφησω διαθηκη στα παιδια μου.
Ειναι πολυ ομορφα εδω στο λογοτεχνθκο σου σαλονι και παντα μας κανει να στεκομαστε και να σκεφτομαστε.
Καλα Χριστουγεννα σε σενα, στην οικογενεια σου και σε ολους τους επισκεπτες σου που κεντανε με τις λεξεις.
Επιτρεψε μου να σε φιλησω σταυρωτα γλυκεια γειτονισσα.

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...

Γιώτα μου, σου εύχομαι "Χαρούμενα Χριστούγεννα"!
Με αγάπη!

Αστοριανή είπε...

Φίλες και Φίλοι,
...Ε! Λοιπόν, η ... αντιγραφή τιμωρείται.
(Μα είναι δυνατόν να με τιμωρήσει η αγαπημένη Ιουστίνη, που κάθησε και προσκάλεσε ΟΛΟΥΣ τους αγαπημένους της φίλους στο ζεστό της σπιτικό!)

Χιόνι, πάγος,
κι ότι άλλο,
ναι, το ...άχτι μου θα βγάλω
κι ας μου πει η Ιουστίνη
-μέσα στων γιορτών τη δίνη-
"-δεύτερη και...ιδρωμένη,
φίλη μου αγαπημένη!
Το να ...γράφεις "ιστορίες",
θέλεις και ...φωτογραφίες...
Τί νομίζεις πως θα 'ρθούμε
τόσο δρόμο να σε δούμε,
δίχως σχέδιο και χάρτη
σαν τις ...μυγδαλιές στον Μάρτη..."

-Στάσου, φίλη!
Απαιτήσεις
δεν μπορείς να ...αποκτήσεις.
Είπα το κι αλλού, δεν ξέρω
"πίκτσερς" να τις μεταφέρω,
μα...
μιας και ήρθε τούτ΄ η σκέψη:
Φίλος μας, θα... μαγειρέψε!
Έχει αρνάκι παραγγείλει,
Μπάρμπεκιού!, λιώνει στα χείλη!
Η αυλή του, σκεπασμένη,
όλους θα μας περιμένει...
κρασί έχει στην κανάτα,
φούρνου "λεμονέ" πατάτα,
κέφι που θα ...ξεχειλίζει,
Α! και όποιος... συνδαυλίζει
τη φωτιά, διπλό κομμάτι!)
(Φίλη, να σου... βγάζει μάτι!
μέσα του, θα λέει ο Φίλος...)
- όχι! όνομα δεν είπα,
είναι μακριά των ΗΠΑ!
κι ας καλώ, εγώ, για κείνον,
-Κέρνα, Βάιε!!!, τον...οίνον,
κι έστω από μακριά σου,
πίνουμ' όλοι στην υγειά σου!

Ω! ...να μη το μεγαλώσω
άλλο, και παρατραβάει...
είπα, να σας ...προσκαλέσω!
μα... τ' αφήνω για το Μάη!!!

Μαρέλντ, Κατερίνα,Δεσποινα ριον, Ιουστίνη,Τεντ, Βάνα,Ανδρέα, Σπύρο,Σοφία, Γαβρίλη,Ορτανσία, Φαίδωνα,Έφη, Άνεμε-Άλκη, Ιππολύτη, Χριστίνα Α., Γιάννη Κ., Χριστίνα Τ., Στέλλα Ζ-Φ, Στράτο, Αλεξάνδρα,
οι τρεις Αλέξανδροι, και...
ΟΛΟΙ εκείνοι που
"αντέχουν το Φως που δεν αντέχεται"

πάλλευκες, ζεστές αγκαλιές
(κι από το Δημήτρη, φυσικά)
Υιώτα,
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΕΥΧΕΣ

Στον αγαπητό σε όλους μας
ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΡΙΔΑ
τον Βετεράνο Αρχιτέκτονα
της 12ετούς Ιστο-Χώρας των Θεών:
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

Με αγάπη,
Υιώτα και Δημήτρης Στρατής
Νέα Υόρκη

Αστοριανή είπε...

Να κι ένα όμορφο δώρο
απ' τον Αη-Βασίλη της Τρίκκης!!!
Όχι σε μένα,
(εγώ είμαι για να μεταφέρω το χαρούμενο μήνυμα ότι οι...Ελλαδίτες
μας ανακαλύπτουν, σιγά-σιγά)...
Βάιε,
θέλω να σε πειράζω...
Ήταν πολύ επίκαιρο και πράγματι
Αη-Βασιλιάτικο δώρο να κάνεις μια κριτική-παρουσίαση στο τελευταίο βιβλίο της Βάνας και να παρουσιάσεις με αληθινό οίστρο τις εντυπώσεις σου.
Η Βάνα, όπως κι άλλοι ελληνο-αμερικανοί λογοτέχνες, πρέπει να τυγχάνουν του ενδιαφέροντος των εν Ελλάδι συναδέλφων τους...
Μένουμε και δημιουργούμε τη ζωή μας σε μια δεύτερη πατρίδα και τιμάμε την γενέτειρα και με τα θέματα και με την μητρική μας
γλώσσα. Ταυτόχρονα, διατηρούμε την Ελληνική Γλώσσα ανάμεσα στην οικογένεια, στην ομογένεια και στο ευρύτερο κοινό, άσχετα αν οι Έλληνες δεν έχουν μάθει να διαβάζουν...
Είδα ότι πράγματι μελέτησες το καλογραμμένο βιβλίο της Βάνας και οι απόψεις σου συμφωνούν με τις ενωρίτερα δικές μας.
'Ετσι, λοιπόν, κύριε Πρόεδρε της ΕΕΛΣΠΗ, να αναπτερώνεις τα Μέλη της Εταιρίας!
Άσε που τώρα και με το Πρωτοχρονιάτικο σουβλιστό αρνάκι (ή ...γουρουνάκι αυτή τη φορά?) θα ...γαρδαμώσεις και θάχεις περισσότερη όρεξη για αναλύσεις.
Για να δούμε, κυρ-Αη-Βασίλη μας...
έχεις τίποτε άλλο στη σειρά;

Βάνα μου,
συγχαρητήρια και πάλι,
με Καλή Χρονιά,
κι εσύ,
Βάιε,
να είσαι πάντα δημιουργικός.
Χαιρετισμούς κι ευχές σε όλους,
Υιώτα Και Δημήτρης.

kostasst είπε...

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το 2009Χάρηκα πραγματικά την πρώτη μου επίσκεψη στο blog σας. Απο εδώ και πέρα πιστεύω πως θα επικοινωνούμε πιο συχνά...

Αστοριανή είπε...

Κρύα η νύχτα, έτοιμη
ωσάν γυαλί να σπάσει
κάτω απ' την άχνα
της νιόβγαλτης σελήνης...
Λαμπερός ο αντικρινός Αποσπερίτης
παίζει κρυφτό με τις ζαλισμένες κορυφές των πεύκων.
Στο βορεινό παράθυρό μου ο άνεμος καταφέρνει να ξεγλυστράει και να παγώνει το μισό μου κορμί. Και η σελήνη, ήρεμη, σαν βλέφαρο μικρού παιδιού, μοιάζει να ονειρεύεται το πιο όμορφο όνειρο...
Πώς να σταματήσεις σκέψεις σαν κι αυτές, όταν στο βάθος των ματιών μας έχουν τυπωθεί τόσες εικόνες φρίκης κι επισκιάζουν κάθε στιγμή ηρεμίας;

Ο πατέρας ενός καλού φίλου "έφυγε" απόψε! -Καλύτερα, είπα μέσα μου, να μην υποφέρει πλέον από τους πόνους του σώματος...
Μα κι εμείς;
Πότε θα σταματήσει να λιώνει η ψυχή μ' όλα αυτά που συμβαίνουν; πώς θα δικαιολογούμε στα παιδιά
καταστάσεις που δεν εξηγούνται με κανένα λογικό τρόπο;
Ο μικρός-Μεγάλος Θεός, ας βάλει το χεράκι Του!
Επί τέλους.
Ας πάψουμε να μιλάμε για ΕΛΠΙΔΑ, δεν έρχεται μόνη της να τα σβύσει!
Εμείς είμαστε η Ελπίδα.
Εμείς πρέπει να βρούμε τη Λύση!
Μα πώς;

Και... όχι τίποτ' άλλο... Θέλω να ονειρεύομαι, το Μέγα όνειρο της Ειρήνης και της Υγείας.
Θέλω από δω και πέρα να πω στα παιδιά "Χρόνια Πολλά και Καλά"
και να το εννοώ.
Η ζωή, είναι πολύτιμη. Αν ήρθαμε για ένα σκοπό, τότε ποιος είναι ο αληθινός προορισμός μας;
Όμως,
δεν έχω τι άλλο, παρά να σας πω:
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΑ,
σε όλο τον κόσμο!
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

"Η Ζωή ειναι πολυτιμη.Αν ηρθαμε γιά ενα σκοπό τότε ποιός είναι ο αληθινός προορισμός μας ? Ας πάψουμε να μιλάμε γιά ελπίδα,εμεις είμαστε η ελπίδα δεν έρχεται μονη της να τα σβήσει "

Γιώτα Στρατή με αυτά τα λόγια σου
περιέγραψες ενα δράμα που παιζεται αιώνες τώρα,οι πρωταγωνιστες πεθαίνουν γιά νά ρθουν άλλοι που θα πεθάνουν κι αυτοί χωρις ποτέ να μάθουν τις αιτιες του δράματος.
Με συγκλονισες σε αυτο το τελευταιο σχόλιο,ειδα την ποιητρια και τον άνθρωπο μαζί.Και μου αρεσε,γιατί το ενα πρεπει να βγαινει μεσα από το αλλο.

Αστοριανή είπε...

Καλό κι ευτυχισμένο το 2009,
για σένα, για όσους Αγαπάς και σκέπτεσαι μ' αγάπη και φροντίδα,
για όλον τον κόσμο,
Σπύρο μου.
Κάπου θολώνει το μυαλό.
Αν η φωνή μας είναι τόσο αδύνατη και δεν την ακούει κανένας άλλος παρά ο αντίλαλος
στον κοντινό τοίχο,
αν η φωνή μας είναι μόνο για το στενό μας κύκλο που μας περιβάλλει, τον κύκλο ίσως που εμείς δημιουργήσαμε και διατηρούμε,
τον κύκλο που εκμεταλλεύονται οι "δυνατοί" που "δίνουν και δίνονται", αυτόν τον εκδικητικό εν κατακλείδι Κύκλο...
τότε ΠΟΥ πάμε;
Τί στόχους και ποια ασφάλεια κληροδοτούμε στην επομένη γενιά;
Μήπως η απάντηση είναι εκείνη που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε:
ότι το σαρκίον μας είναι πολύ περισσότερο σημαντικό για μας απ' ο,τιδήποτε άλλο;
Πες μου, φίλε διανοητή, και σεις, που με διαβάζετε, ΤΙ μένει, τελικά απ' όλες μας τις προσπάθειες στο να δημιουργήσουμε, να ξεχωρήσουμε, να διακριθούμε...
Κάθε μέρα, σχεδόν γευόμαστε το άδικο αίμα που λερώνει τη γη!
Γυρίζουμε το "κουμπί" και αλλάζουμε εικόνες που δεν σφάζουν,
εικόνες που μας ναρκώνουν...

ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΓΙΑ ΤΟ 2009!
Το χρωστάμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας. Η γη της επαγγελίας έχει γίνει βάλτος. Πώς συνηθίσαμε την οσμή;

Πρωτομηνιά
...κι είναι τόσο παγωμένη η γη αυτές τις μέρες...
τα μυτερά νύχια της, κατευθείαν στη καρδιά!

Καλή νύχτα, γι' απόψε,
Υιώτα,
ΝΥ