11 Δεκ 2011

...είναι ο...Κυναίγειρος;;; κι αν "ναι", πού είναι η...ψυχή του!!!;;;

Φίλες και Φίλοι,
όπως σας υποσχέθηκα στο προηγούμενο,
αναρτίζω το δισέλιδο νοητό διήγημα που υπέβαλα στο Δήμο Σαλαμίνας, σύμφωνα με τους όρους του Διαγωνισμού:
Υπεβλήθη με το ψευδώνυμο: «Θαλασσένια» )

ΤΟ ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΥ
«…Φίλτατε αδελφέ, Αισχύλε,
Αυτήν την ώρα τολμώ να ασεβήσω στην αγάπη που σου έχω και στον θαυμασμό που με κατέχει για το θεϊκό σου πνεύμα με το να ψάχνω για λέξεις σωστές που να μη βαραίνουν σαν άψυχα κορμιά στο βάθος της θάλασσας που περιβάλλει την αγαπημένη μας Σαλαμίνα.
Με βασανίζει που δεν είχαμε χρόνο να υμνήσω την ανδρεία σου, όταν πολεμούσες σαν λιοντάρι τους Πέρσες, ούτε για τον τρόμο που πήρα σαν έπεσες κατάχαμα, πληγωμένος… Στ' αντίκρυσμα της πτώσης σου, τόση ήταν η οργή που με κυρίευσε που ξέσπασα σ’ έναν βαριαρματωμένο, μακρυμάλλη τοξότη, του πέταξα την περικεφαλαία και τον ξάπλωσα αιμόφυρτο, μόνο με δυο χτυπήματα! Ακόμη κι όταν τα μάτια του είχαν βασιλέψει, τα πόδια μου, ενεργώντας σαν να είχαν δικό τους νου, τον κλότσαγαν μέχρι που να γυρίσει μπρούμυτα να μη βλέπω το μισητό πρόσωπό του!
Τέτοια αγριάδα δεν είχα φανταστεί ποτέ μου ότι κατοικούσε εντός μου, αγαπητέ μου αδελφέ, μα εκείνο το ρηθέν του «Μεγάλου Βασιλιά τους» ότι μας ζήτησε «γην και ύδωρ» για να μή μας επιτεθούν, είχε καρφωθεί μέσα μου κι έτρωγε νυχθημερόν τα σωθικά μου.
Δεν ζητούσε «γην και ύδωρ» αδελφέ μου! Ζητούσε την πατρίδα μας και την θάλασσά μας! Όταν έκαναν «γέφυρα» τα πλοία τους για να περάσουν στην πολύτιμη γη μας, Αυτό εννοούσαν! Όταν ειρωνικά φοβέριζαν ότι τα βέλη τους θα σκοτεινιάσουν τον ήλιο μας, Αυτό εννοούσαν! Οι εντολές τους, ήταν νόμος κι οι στρατηγοί τους αδίστακτοι!
Η ψυχή μου και το αίμα μου βράζουν στην όψη της αδικίας

κι όταν ο βρασμός είναι για την πατρίδα, τίποτα δεν τον μετριάζει!
Αδελφέ μου, εσύ, αναμειγνύεσαι με τα κοινά και τους νομοθέτες। Η ιστορία θα μνημονεύσει τα ονόματα και τα κατορθώματά τους. Μα η γη θέλει αίμα για να ποτιστεί, για να φυτρώσουν ήρωες! Η γη μας, θέλει τον ήλιο της καθαρό για να λάμψει, κι η θάλασσά μας θέλει τραγούδια των γλάρων πάνω από τα κατάρτια των πλοίων της για να μπορεί, ανοίγοντας δρόμους, να μοιράζεται το χρώμα και τα χαμόγελα του ουρανού.
Αδελφέ μου, αν δώσω το αίμα μου για την πατρίδα, Ιερή η αιμοδοσία!

Αν γκρεμίσω ένα εχθρικό πλοίο στην κοιλιά της θάλασσας, δεν θα είμαι μόνος μου!
Θα έχω την θεά Αθηνά και τον παμμέγιστο Δία να μ’ επιβλέπουν και να με καθοδηγούν…

Αδελφέ μου Αισχύλε, εύχομαι να μπορέσω να σου δώσω τούτη την έκρηξη της ψυχής μου που με πνίγει.
Ανέκαθεν μ’ εντυπωσίαζε η λαμπρότητα του μυαλού σου μα και με δείλιαζε! Βάζω αυτήν την επιστολή κάτω από την ασπίδα, στο μέρος της καρδιάς και προσεύχομαι πρώτα για την Πατρίδα, μετά για τον πατέρα μας τον Ευφορίωνα και μετά για σένα. Εύχομαι οι θεοί να μου δωρίσουν έναν τιμημένο θάνατο...»

.................................................................................
…κι έτσι έγινε! Οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί και η παράκληση του Κυναίγειρου εισακούσθηκε!
Φιλόπατρις, ήλιος φλεγόμενος, κυνήγησε με άλλους Αθηναίους τους Πέρσες στρατιώτες που πάσχιζαν να μπουν στα αραγμένα πλοία τους για να διαφύγουν και να σωθούν από το κύμα της δίκης που τίποτα δεν το πισωγύριζε!


Ο μύθος «λέει» πως ο Κυναίγειρος πρόσεξε ότι το κοντινό του πλοίο ανήκε στον στρατηγό Δάτι , κι ότι το μυαλό του θόλωσε! Τα μάτια του έγιναν πελώρια, το κορμί του ατσαλώθηκε, ίδιο κοφτερό διαμάντι πάνω σε γυαλί…
΄Απλωσε το στιβαρό του χέρι να κρατήσει το πλοίο όπου απεγνωσμένα προσπαθούσε να ξεφύγει από τον θανατερό κλοιό… κι ένας βάρβαρος, αλλόθρησκος, από ψηλά, του το έκοψε μ’ ένα τσεκούρι!
Τότε,

τ' αρπάζει το άλλο του χέρι, ο Κυναίγειρος, η ίδια τύχη τον περίμενε!
Μόνον τ' αστραφτερά, γερά του δόντια τού έμεναν να καθυστερήσει το εχθρικό πλοίο ώστε να καταστραφεί…
Έτσι, ο χαλκέντερος, ο παθιασμένος φιλόπατρις Κυναίγειρος, ο Σαλαμίνιος, ακέφαλος πλέον, σπαρτάριζε στην αγκαλιά της θάλασσας, έχοντας το γράμμα, που δεν αξιώθηκε να δώσει στον αδελφό του, ματωμένο να μοιρολογεί δίπλα του…
ΤΕΛΟΣ


Ευχαριστώ σας που με διαβάζετε, Υιώτα





16 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Ευχομαι η ψυχή του να "αναστηθεί" και να έρθει στην πάλη- πόλεμο που γίνεται τούτες τις ώρες στην Πατρίδα μας..
"Γην και ύδωρ" μας ζητούν...
και το παραδίδουμε αμαχητί!
Ζητούνε την Πατρίδα μας ..τη θάλασσα μας,, τον λαμπρό ήλιο που κάτω του σκοτώθηκαν πολλοί για να είναι το φως δυνατό και η πατρίδα ελεύθερη!

Εύχομαι να αναστηθεί στις καρδιές όλων όσων επιμένουν να μη παραδοθούμε αμαχητί!

Στο διήγημα σου βρήκα το "σήμερα"...

Πόσες φορές θα υποβάλω τον σεβασμό μου στην πένα σου!
Στην αγάπη σου για την ιστορία αυτού του τόπου που μας παρακινεί να μη ξεχνάμε μέρες "Δόξης λαμπρές"!

Γιώτα μου αυτό το βραβείο σου άξιζε!

Δώσε τους χαιρετισμούς μου στον Δημήτρη!

Εσένα σε κρατώ στην καρδιά μου!!

kariatida62 είπε...

Η ιστορία του Κυναίγειρου, (που την είχα ξεχάσει), δοσμένη τόσο όμορφα απο την πένα σου, με ανθρώπινη διάσταση για το κατόρθωμα και την φιλοπατρία ενός μυθικού σχεδόν ήρωα!
Ευχαριστούμε Γιώτα!
Το απόσπασμα του διηγήματος που μας έδειξες δηλώνει ότι άξια κέρδισες το βραβείο του Δήμου!

pylaros είπε...

Το διάβασα, βρήκα την Ελλάδα, αισθάνθηκα περήφανος όμως ανακάλυψα αυτό που μας λείπει σήμερα,
Η Φιλοπατρία....



Τώρα το ποιος φταίει;

Δεν ξέρω από που να αρχίσω διότι δεν έχει αρχή, αλλά μόνο ελπίδα ότι ίσως κάποια μέρα αλλάξουμε και γίνουμε πάλι Έλληνες...
Τώρα πόσοι το βλέπουν αυτό;
ιδού το δίλημμα...

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Frezia είπε...

Αγαπητή φίλη...Τρέφω απεριόριστο
θαυμασμό και εκτίμηση για το έργο
σου!
Τα θεατρικά σου κείμενα,τα ποιήματα,
και τώρα αυτό το βραβευμένο Ιστορικό
διήγημα,όλα με συνεπέρνουν.
Εύχομαι να είσαι καλά,να συνεχίζεις να γράφεις και να ξεχωρίζεις με επι πλέον επιτυχίες!!!
Με πολύ αγάπη...

Ελπίδα Νόημα είπε...

Γιώτα μου, το "Εύγε" το έγραψα σε άλλη ανάρτηση. Βαρύς ο μύθος για βράδυ, όπως ήταν και νωρίτερα...
Πούναι η ψυχή του; Έτσι κι αλλιώς... όλες αόρατες είναι!
Καληνύχτα από απελευθερωμένη πια, Κατερίνα! Τα λέμε...
Σου βγάζω το καπέλο και στο πως στρίμωξες τόσες λίγες λέξεις, σε τόσο ΜΥΘΟ!Είσαι απίστευτη!(καρβουνίτσα!)

Αστοριανή είπε...

Αντιγόνη μου!
...και νάθελε κάποιος να πει κάτι πιο ...αυστηρό...
θα βρει δυσκολία, μετά από αυτά τα φλογερά συναισθήματα που σου προξένησε το κείμενό μου!!!..
...μια χουφτίτσα "γη" κι ένα μπουκαλάκι, σαν αγιασμού, "ύδωρ" πήρα μαζί μου, κάποτε... και το έρριξα στον Ήστ Ρίβερ της ΝΥ που εκβάλλει στον Ατλαντικό...
...σκέφτηκα: όπου γη και τάφος!

Κι εδώ ο ήλιος λαμπρός...
μα της πατρίδας, λαμπρότερος!

Ο Δημήτρης λέει ότι με "κακομαθαίνεις"... λόγω του ότι είσαι ...Πειραιώτισσα!
Σε φιλούμε,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Κάρυ μου!
Με τιμάει η γνώμη σου!
Σ' ευχαριστώ πολύ,
Φιλάκια,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
τούτες οι σκέψεις σου,
από σένα, ένα άνθρωπο που έφυγε στα καράβια από μικρός, που δεν άφησε τη γλώσσα μας να παραμεριστεί, που κάτω από το δυνατό σου χέρι οδήγησε την Ορτανσία μάθει ελληνικά και τις κόρες σου να πρωτεύουν ελληνιστί, στα ξένα σχολεία
είναι ένας μεγάλος έπαινος!
Ευχαριστώ, Φίλε μας Έλληνα!
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Φρέζια μου!!!
θάθελα τόσο να ήμουν εκεί, στη Σαλαμίνα, την ημέρα του Διαγωνισμού!

Υπήρχε ο ...περιορισμός ότι ο/η διαγωνιζόμενος/η θα έπρεπε να είναι παρών/σα
για να παραλάβει το βραβείο...(χρηματικό, μάλιστα!)

Όμως ο μεγαλύτερος έπαινος είναι εκείνος αυτής της σελίδας, όπου νιώθω την αγάπη και την εκτίμησή σας εις το έπακρον!
Χάρηκα που σε συνάντησα στα...μισά του δρόμου!
Ευχαριστώ,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Κατερίνα μου!
Χαίρομαι που "ξεκαθάρισες" τόσους "υ-ιούς"!
Όμως,
εγώ που έβαλα το επώνυμό σου λανθασμένο, στην προηγούμενη ανάρτηση!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
τί λες, να το ξανα-γράψω σωστά, εδώ;

ΔΕΝ πιστεύω στο ...μάτι, μα που και που το σκέπτομαι!

Ας είναι! Όταν, ΟΤΑΝ λέω, σε συναντήσω, θα σε γεμίσω τόσα "ευχαριστώ" που δεν θα τα χωράει η αγκαλιά σου!
Την αγάπη μου/μας
την ξέρεις!
Ότι το καλύτερο, Κατερίνα μου,
ιδίως στα παιδιά σου, αυτό μας συγκινεί περισσότερο.
Καλή σου νύχτα,
Υιώτα

gitsanas είπε...

Υποκλίνομαι!!!
Υποκλίνομαι στην πένα σας!!!

Πού είναι ο σημερινός Κυναίγειρος;
Πού είναι οι σημερινοί φιλοπάτριδες;
Πού είναι αυτοί που θα ξαναπούν: «Η ψυχή μου και το αίμα μου βράζουν στην όψη της αδικίας
κι όταν ο βρασμός είναι για την πατρίδα, τίποτα δεν τον μετριάζει!»

Με απεριόριστο θαυμασμό.

Αστοριανή είπε...

Ρόδο της ελπίδας!
Αγρίνιο,

...η φόρτιση των ημερών
και των γεγονότων
βοήθησε
σ'αυτή την έμπνευση!
Η ιστορία μας επιμένει
να μας δείχνει την τροχια του Τοξότη
μόνο που εμείς κοιτάμε ...χαμηλά:
το... στομαχι μας...
και την προσωρινή μας ύπαρξη!
Ευχαριστώ, λεβεντιά μου!
Να έχεις Καλές Εορτές, όσο γίνεται!
Πάντα με αγάπη, από την άλλη άκρη του ωκεανού,
Υιώτα

Ελπίδα Νόημα είπε...

Καλά! Για ανεπείδωτα γράμματα, πολλά ήθελα να γράψω, μα τώρα προέκυψε δουλειά! Είναι να σε θέλει, η ζωή, παιδί μου!
Γιώτα μου, να σε κλέψω ήρθα, αν και καθυστερημένα! Δεν πειράζει!
Εγώ ήμουνα η Παπαθεοδωροπούλου; Μια χαρά! Βάλε παιδί μου, γράμματα! Τζάμπα είναι! Στο πρώτο απόσπασμα της μάννας που εκδόθηκε κάπου το '94; σ' ένα Βολιώτικο βιβλίο με είχαν ονομάσει Καραθεοδώρου! Δε βαριέσαι! Έγινα κι εγώ, ΝΟΗΜΑ, αφού αλλού είναι το νόημα!
Γιώτα, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Τίποτ' άλλο! Έχω πληρώσει ακριβά το θέμα ίντερνετ, μα κάποιους φίλους που γνώρισα μέσα σ' αυτό, τους θεωρώ οικογένεια!
Φιλάκια! Το βιντεάκι σου με τα βιβλία τώρα λειτουργεί, οπότε, παραμένει!

Ελπίδα Νόημα είπε...

Αγάπα με, μόνο, Γιώτα! Άσε τα "ευχαριστώ"! Δεν μου λένε τίποτα! Την αγάπη όμως, την έχω ανάγκη!
Φιλάκια! Τι λέξη! Βαρετή κατάντησε! Κάτι σαν υπογραφή!
Αμοιβαία τα αισθήματα, Γιώτα! Έφυγα!

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ (Αντώνης Κρασάκης) είπε...

Ό,τι κι αν πω θα είναι λίγο, η ικανότητα σου στο γράψιμο, η πένα σου είναι χαρακτηριστική αγαπημένη μου Υιώτα! Πολλά συγχαρητήρια και πάλι!
Να είσαι πάντα καλά, να μας κάνεις να αισθανόμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες!
Αντώνης

Αστοριανή είπε...

ANTWNH MOU!!!!!!

TWRA SE....EIDA!
PANTA KALODEKTO OTI MOU ...KATAXWREIS!
xronia polla, filoi mou,
panta me thnn Agaph mou,
YIWTA