Άρθρο του ΝΑΝΟΥ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ|
Ο γιός μου σε τράνσιτ στην Φρανκφούρτη
( από τα: ΘΕΜΑΤΑ, στου Στρατή Παρέλη. (!!!)
Είδε ένα τίσερτ μ’ επιγραφή
I LOVE GERMANY
Και σκέφθηκε να μου το αγοράσει επειδή ήξερε πόσο αγαπώ τη Γερμανία και τους Γερμανούς.
Τελικά δεν το πήρε. Αλλά μου έδωσε αφορμή να εξηγήσω γιατί αγαπώ τόσο τους Γερμανούς, όχι όλους βέβαια, αλλά επιλεγμένους, άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο.
Τους αγαπώ επειδή το 1833 μας στείλανε τον Βαυαρό Όθωνα με σύμβουλο Ύπατο Αρμοστή τον Αρμανσμπέργκ, να μας οργανώσουν σε κράτος.
Μετά από λίγα θεατρικά φιλελληνισμού, ελληνικές φορεσιές εύζωνοι , ελληνικοί χοροί, χοροεσπερίδες κτλ. έχτισαν έξω απ’ το τότε χωριό των Αθηνών, την Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο και την Βιβλιοθήκη στα κλασσικά πρότυπα, δημοφιλή σε όλη τη Γερμανία.
Στη συνέχεια προσπάθησαν να εμφυσήσουν λίγη πειθαρχία στους ρέμπελους αγωνιστές τουΕικοσιένα.
Καταδίκασαν σε θάνατο τον Κολοκοτρώνη, φυλάκισαν τον Μακρυγιάννη και πολλούς άλλους τους βασάνισαν και πολιόρκησαν την κατοικία του Μακρυγιάννη όταν επιχείρησαν να επιβάλλουν στονΒασιλέα Σύνταγμα.
«Να δέσουμε τον Βασιλιά με νόμους», όπως γράφει τόσο χαρακτηριστικά ο Μακρυγιάννης.
Ότι τον διώξαμε χωρίς ευχαριστίες το 1862, το φέρνουν ακόμα βαρέως.
Αυτοί οι αχάριστοι ‘Έλληνες…
Κι αυτό είναι μόνο η αρχή των δώρων που μας επιφύλαξαν.
Στην ήττα του 1897, υποστήριξαν τους Τούρκους και μας επέβαλαν με άλλους Ευρωπαίους μεγάλες αποζημιώσεις, αναγκάζοντας μας να καταφύγουμε σε δάνειο με επαχθείς όρους.
Κατόπιν συμμάχησαν με τους Τούρκους που όπλισαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.. Και επίσης με τουςΒούλγαρους να μας μάθουν να φερόμαστε.
Δυστυχώς έχασαν τον πόλεμο και δεν απολαύσαμε την ευμενή τους κυριαρχία.
Αυτή ήρθε αργότερα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή τη φορά αγριεμένοι από τις αποτυχίες του παρελθόντος, μας έραναν με άφθονα δώρα. Πρώτα με βόμβες βούλιαξαν όσα πλοία βρήκανε στον Πειραιά και στηΘεσσαλονίκη και στα άλλα λιμάνια. Κατόπιν κατασχέσανε όλα τα τρόφιμα για το στρατό τους, προκαλώντας τονλιμό του 1942-3, όπου πέθαναν πολλοί άχρηστοι Έλληνες. Κατόπινκατέστρεψαν τις βιομηχανίες μας, αφού τις εκμεταλλεύτηκαν για να μην πληρώνει το κράτος μη αποδοτικές βιομηχανίες. Άδειασαν τα ταμεία του κράτους από περιττό χρυσό με ένα κατοχικό αναγκαστικό δάνειο, που ακόμα δεν ξεπληρώθηκε.
Ευτυχώς για μας, τί θα τα κάναμε τόσα λεφτά; Θα τα τρώγαμε στις ταβέρνες με αστακούς και γαρίδες. Και θ’ αρρωσταίναμε. Κατόπιν μας δήλωσαν ότι θα μας ξεφορτώσουν από τον Μέρτεν, τον δήμιο τον Εβραίων, να μην τον τρέφουμε στις φυλακές. Ως αντάλλαγμα μας υποσχέθηκαν δουλειά στην Γερμανίαγια τούς εργάτες μας και αγορά των καπνών μας, να μην αρρωστήσουμε καπνίζοντας. Όσο για τους εργάτες με τη δουλειά και πειθαρχία τους θα τούς έκαναν εύρωστους και αποδοτικούς.
Όλ’ αυτά αφού ξαλάφρωσαν τον πληθυσμό μας από περίπου 600.000 περιττούς Έλληνες κηφήνες και στόματα για διατροφή και μας απήλλαξαν χάρις στον Μέγα φιλάνθρωπο Μαξ Μέρτεν* (Περισσότερα για τηνΥπόθεση Μέρτεν που συγκλόνισε την Ελλάδα, τον Μάιο του 1957, στο άρθρο της Βικιπαίδεια) που ανέλαβε να θρέψει 60.000 Εβραίους στα στρατόπεδα αναμόρφωσης, αλλά δυστυχώς μόλις έμαθαν να μην τρώνε, πέθαναν. Ήταν όλοι αυτοί που κατοικούσαν στην Θεσσαλονίκη, και δεν ξαναγύρισαν, για ν’ αναπνεύσει λίγο η πόλις απ’ τον υπερπληθυσμό.
Κατόπιν έδιωξαν τους ενοχλητικούς Άγγλους, Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς που μας έτρωγαν το ψωμί από την Κρήτη. Και οι αχάριστοι Κρητικοί σκότωσαν εξακόσιους από αυτούς τους επίλεκτους αλεξιπτωτιστές. Κατόπιν απήλλαξαν την Κρήτη απ’ τους κατσικοκλέφτες με μαζικές σφαγές στα χωριά.
Απ’ την αχαριστία των Ελλήνων οι δυστυχείς οι ΓΕΡΜΑΝΟΊ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟΝ ΠΌΛΕΜΟ στη Ρωσία και πάθανε εξάντληση νευροπάθειες και ΧΊΛΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΚΑ απ ‘τα οποία υποφέρουν ακόμα και σήμερα.
Ευλογημένοι νάναι.
Και ούτε ένα ευχαριστώ δεν πήραν, παρά μόνο αντάρτες παντού και αναγκάστηκαν να κάψουν, παρά τη θέληση τους κι άλλες μερικές εκατοντάδες χωριά και να σφάξουν τούς ρέμπελους απόγονους των αγωνιστών του ‘21, κυρίως τους άοπλους και τα γυναικόπαιδα.
Για να γίνουμε και εμείς άνθρωποι σαν τους Γερμανούς.
Και πάλι ούτε ένα ευχαριστώ.
ΙΙ
Σύγχρονος γερμανικός ρατσισμός
Κι έτσι θα μας θυμίζουν ότι υπάρχουν ακόμα πιο παρωχημένοι λαοί από εμάς. Δεν έχω παρά ν’ ανοίξω την εφημερίδα και να δω τί λέει ένας νεαρός Γερμανός μυθιστοριογράφος σε μια συνέντευξη στηνΕλευθεροτυπία…
Το βιβλίο του ασχολείται κυρίως με απατεώνες, που είναι προσήκων για Γερμανούς που είναι οι ίδιοι απατεώνες και κατηγορούν όλους τους άλλους για το αξίωμα, με το αζημίωτο.
Η απάτη είναι στο αίμα τους όπως και ο πόλεμος. Το νεαρό συγγραφέα θαυμάζω ότι ασχολείται ακόμα με την αλήθεια, σε αντιδιαστολή με την ψευδαίσθηση και θεωρεί ότι και η λογοτεχνία είναι ένα μεγάλο ψέμα. Παράξενο πόσο παρωχημένη είναι αυτή η ιδέα, όταν έχουν σχολιαστεί τόσα για την ικανότητα της γραφής ιδιαίτερα και της τέχνης γενικότερα, να δημιουργεί κόσμους. Το πρόβλημα της αλήθειας ή όχι της τέχνης είναι τόσο παλιό όσο και ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Μήπως ανακάλυψαν πρόσφατα οι νέοι Γερμανοί λογοτέχνες την πυρίτιδα και συζητάνε ακόμα όπως οι φιλόσοφοι τους για την αλήθεια της ιδεολογίας (Μαρξ) ή ακόμα και ο Χίτλερ, που προτιμούσε τον Φίχτεαπ’ τον Σοπενάουερ, γιατί ήταν άνθρωπος της δράσης. Μάλιστα ο Χίτλερ ήταν διαβασμένος έστω και αν χυδαιοποιούσε τον Νίτσε ή άλλους με τον εθνικοσοσιαλισμό του και την ιδεολογία του λαού ή της φυλής, με την ιδεολογία του Volk που τα συνδύαζε όλα σ’ έναν υπερεθνικό παραληρηματικό ολοκληρωτισμό που μάγευε ακόμα και τον Χάιντεγκερ.
Τελικά, εκεί που πιάνεις τον Γερμανό είναι από την αχίλλειο πτέρνατου, τον ρατσισμό. Αυτός ο υποτιθέμενος φιλοσοφικότατος νέος μυθιστοριογράφος, ξαφνικά, στους υψηλούς απατεώνες, παρουσιάζει έναν Έλληνα σοφέρ, μικροαπατεώνα και προσβλητικά λαλίστατο κουτοπόνηρο, αναιδή και φωνακλά. Γιατί Έλληνας και μάλιστα με ρωσικό όνομα Κνούτ, που σημαίνει μαστίγιο. Στερεότυπος ακόμα και από την πλευρά των Ρώσων, χωρίς να έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα έχουμε αντιληφθεί ότι οι Γερμανοί δεν μας θέλουν εδώ. Θεωρούν ότι δεν αξίζουμε αυτή τη χώρα κι ας είμαστε μια εθνότητα που ακόμα μιλάει και γράφει και σκέπτεται ελληνικά για 4000 χρόνια, πράγμα γι’ αυτούς σκανδαλώδες. Γι’ αυτό άλλωστε μας στερούν τιςαποζημιώσεις πολέμου και αγοράζουν ότι βρούνε, σπίτια, χωράφια, επιχειρήσεις από τους πτωχευμένους Έλληνες.
Με τον Έλληνα σοφέρ στο μυθιστόρημά του ο νεαρός Ντάνιελ Κέλμαν (τον τύπωσε ο Καστανιώτης , φαντάζομαι για εμπορικούς λόγους, κι ας έχει μια καρικατούρα ενός Έλληνα σοφέρ). Και μιας και μιλάμε για σοφέρ οι Έλληνες σοφέρ, μου έχουν πει ότι οι μόνοι ξένοι που καταφέρονται εναντίον των Ελλήνωνκαι της Ελλάδας είναι οι Γερμανοί τουρίστες. Το μυθιστόρημα φαίνεται πουλήθηκε ένα εκατομμύριο αντίτυπα φαντάζομαι μέσα στη Γερμανία, γιατί ποιός ενδιαφέρεται σήμερα αν μερικοί Γερμανοί είναι απατεώνες ή έχουν ψευδαισθήσεις… Το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, δίπλα στον ρατσισμό τους και τον ιμπεριαλισμό τους και την αλαζονεία τους απέναντι στους άλλους λαούς της Ευρώπης, που διαφαίνεται από την βιβλιοθήκη του Χίτλερ.
Όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι είναι ανάξιοι παρηκμασμένοι σε διάλυση και περιμένουν τους Άρειους Γερμανούς, να αναγεννήσουν την ημιθανή Ευρώπη, αφού την γερμανοποιήσουν.
Και χειρότεροι απ’ όλους αυτοί οι ψευτοέλληνες που κατοικούν την Ελλάδα που την εποφθαλμιούν πώς και πώς, οι ίδιοι εκείνοι, οι Γερμανοί ως γνήσιοι κληρονόμοι των αρχαίων Ελλήνων, όπως ο αφελής αυτός Γερμανός μας το ξεφούρνισε στη συνέντευξή του, λέγοντας ότι γνωρίζει μόνον την αρχαία Ελλάδα. Τη σύγχρονη με την Επανάσταση του Εικοσιένα που οι ρομαντικοί τους πρόγονοι ήθελαν να βοηθήσουν να απελευθερωθεί, δεν την διδάσκουν στα σχολεία τους, παρά μόνον παρεμπιπτόντως, γιατί αυτοί οι αχάριστοι Έλληνες τους έβαλαν τρικλοποδιά με την αντίστασή τους στον άξονα και έχασαν έτσι τον πόλεμο στη Ρωσία.
AND THEY ALL LIVED HAPPILY EVER AFTER
αλλά
ONCE UPON A TIME
Όσοι οικονομολόγοι όπως οι Ράινχαρτ και Ρόγκοφ προβλέπουν ότι θα χρειαστούν οι Έλληνες 15 -30 χρόνια για να φτάσουν στα προ του 2007 επίπεδα κάνουν μεγάλο σφάλμα γιατί ξεχνάνε τονΑΣΤΡΑΠΟΓΙΑΝΝΟ της οικονομίας που ήταν οι Έλληνες κάτω απ’ τους Οθωμανούς.
Τα «θαύματα» των Ελλήνων της διασποράς
Αστραπιαία μέσα σε λίγα χρόνια απ’ την κατάκτηση απέκτησαν μεγάλο εμπορικό στόλο, πήραν στα χέρια τους το 90% του εμπορίου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σχημάτισαν ειρηνικά πλούσια πολιτιστικά κέντρα όπως στο Πήλιο, στηΣπάρτη, στα Νησιά, στη Σμύρνη,στην Κρήτη, στα Επτάνησα, σταΙωάννινα κάτω από τη ζοφερή σκιά του Αλή Πασά και ξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπηαπό την Πετρούπολη ως τηΣκωτία, με κοινότητες παντού σχολεία και τυπογραφία. ΣτοΒουκουρέστι, στη Βιέννη, στηΡώμη, στην Τεργέστη, στη Βενετία στη Φλωρεντία, στο Παρίσι, στην Λειψία , στην Οδησσό, στην άμμο, στη θάλασσα και στον ουρανό έγραψαν τ’ όνομά τους, και βγήκαν αντάρτες στα βουνά, να πολεμήσουν τους τυρράνους. Από κατεστραμμένη η οικονομία τους άνθισε παντού.
Το ποσό των δανείων που αποπλήρωσαν, ξεπερνάει κάθε φαντασία. Πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια από το 1994 έως το 2010.
Απάντηση στους απατεώνες και παραχαράκτες της ιστορίας της Bild και του Focus, γράφει ο Γιώργος Αδαλής.
«Μόνο άμα γίναμε ανεξάρτητη χώρα και επιχειρήσαμε να οικοδομήσουμε κράτος, αντί όμως για κράτος σκάψαμε μια σκουλικομερμηγκότρυπα, όπου μέσα της παγιδευτήκαμε σαν να ήταν γκέτο, ενώ βρισκόμαστε μέσα σε μια θαυμάσια χώρα. ΕΊΠΑΜΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΑΣ ΚΙ ΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΉΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΟ που μας την έδωσε, μετά από τόσες θυσίες. Μια ψευδαίσθηση ασφάλειας μας έκανε να ζούμε αμέριμνον βίον, σαν να μας τον όφειλαν οι θεοί, μετά από τόσους αιώνες δουλείας και υποταγής σε αρπαχτικά καθεστώτα, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Φράγκους και Τούρκους.»
Κι έτσι μισήσαμε το δικό μας κράτος που το ταυτίσαμε με τα προηγούμενα τα ξένα, κι ας εξελίχθηκε τοΒυζάντιο σε ελληνόφωνο Ορθόδοξο.
Η φοροδιαφυγή για τους Έλληνες σημαίνει αντίσταση στην όποια εξουσία
Η κεντρική εξουσία αντιμετωπίζονταν ως επαχθής. Οι φόροι των Αυτοκρατόρων δεν ήταν λιγότερο φορτικοί. Τούς διαδέχθηκαν εκείνοι του Σουλτάνου. Συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε την εξουσία ως εχθρό. Η φοροδιαφυγή έγινε αντίσταση στην όποια εξουσία. Για τον πληθυσμό ο φορατζής ήταν ο τύραννος που μόλις χτες ήταν ακόμα ξένος. Κατόπιν με κάθε δάνειο πάλι οι ξένοι μας τους έπαιρναν ως επιτόκια. Και μάλιστα κερδοσκοπικά. Δημιουργήθηκε μια νοοτροπία μηδενιστική και αντιπατριωτική, εφόσον μας εκμεταλλεύονταν πια οι δικοί μας. Ο Αστραπόγιαννος καθηλωμένος από τους φόρους έπνεε τα λοίσθια. Ο επιχειρηματικός ζήλος μαράθηκε. Την παραγωγή αντικατέστησε η εμπορία. Πως να κλέψεις και να επωφεληθείς από τον γείτονα σου.
Ο μηδενισμός ως κυρίαρχο ρεύμα της ελληνικής ποίησης
Μάταια οι έξοχοι ποιητές προσπαθούσαν να καθαρίσουν αυτό το τοπίο από τα μιάσματα. Ποιός τους άκουγε… Αυτοί ζουν στα σύννεφα, εμείς στον αληθινό κόσμο της αλληλοφαγίας.
Και δώστου νέα δάνεια και χρεωκοπίες. Η εύκολη λύση. Όλα προσωρινά τίποτα δεν διαρκεί εκτός από την επανάληψη της ίδιας κατάστασης.
Οι ποιητές μας βρέθηκαν κι αυτοί σπρωγμένοι στα όρια τουμηδενισμού. Ο Καρυωτάκης και η σχολή του, ο Σεφέρης με τη θρηνωδία του για κάποιον χαμένο τρόπο ύπαρξης, ο σκοτεινόςΣαχτούρης, ο ειρωνικός Καβάφης και ο Εγγονόπουλος με το σαρκαστικό του χιούμορ, πότε λευκό, πότε μαύρο…. Ο δηκτικόςΤαχτσής ,ο σατανιστής Παύλος Μάτεσις. Ο εφιαλτικά παιγνιώδηςΑλέξανδρος Σχινάς και η Μαντώ Αραβαντινού περιφερόμενη σε άδειους δρόμους πόλης φανταστικής. Ο απαισιόδοξος Γιώργος Μακρής, ο απονενοημένος Ρικάκης. Και αναφέρομαι στους καλύτερους. Ο Καχτίτσης με το υφολογικό του χιούμορ.
Το προφίλ της νεοελληνικής γραφής διόλου ανυψωτικό… αλλά αρκετά κοφτερό. Η ανατρεπτική τριλογία του Βασιλικού. Με προγόνους τον Ροΐδη, τον Πιτσιπιό, τονΠαύλο Καλλιγά του Θάνου Βλέκα… Τον Βιζυηνό, τον Μητσάκη.
Δεν είναι τόσο τα θέματα όσο ο τόνος και το κλίμα της γραφής.
Η πατριωτική ποίηση του 19ου με τον Κάλβο, τον Σολωμό, τον Βαλαωρίτη έπεσε στο βαθύ πηγάδι τουσικελιανικού ερμητισμού που έψαχνε να βρει το πνεύμα των παλιών θεών που στοιχειώνουν ακόμα το περιβάλλον. Έλαβε πολλές κριτικές για τον ατομισμό του, που θεωρήθηκε ναρκισσιστικός, παρόλο το ξεκίνημα της αρχαίας τραγωδίας στους Δελφούς.
Σπρωγμένοι από τους Ευρωπαίους στο ακρωτήρι της τελευταίας ελπίδας, η Ελληνική χερσόνησοςγίνεται τόπος αυτοκτονίας από την Σαπφώ στον Λευκάτα έως τον Περικλή Γιαννόπουλο. Η ένταση του κλίματος φέρνει τον ίλιγγο. Το ερωτικομεταφυσικό κλίμα επωμίστηκαν σοβαρά δυο ποιητές εξίσου ικανοί, ο Εμπειρίκος και ο Ελύτης. Είναι οι εξαιρέσεις στον βαρύ κλίμα που επικρατεί ακόμα και στα λαϊκά ρεμπέτικα. Αλλά και στην γενική νοοτροπία. Ο Ελύτης πάλι λόγο της προσήλωσής του στη γλώσσα, είναι πιο κοντά στο παιχνίδι και το εφαρμόζει με επιτυχία στα ελαφρά του ποιήματα και σε πολλά από τα πρώτα…
Το παιχνίδι και η σάτιρα στην ελληνική ποίηση
Στην ελληνική ποίηση όμως γενικά απουσιάζει το παιχνίδι κι όταν εμφανίζεται είναι αρκετά βαρύ. Παίρνει σατιρικό χαρακτήρα επιθετικό και σκωπτικό. Μια παράδοση από τον Σολωμό, η πλάκα εις βάρος κάποιου κυριαρχεί, ο Άβλιχος με τον συμπατριώτη του Ανδρέα Λασκαράτοκατέχονται μάλλον από αριστοφανικό πνεύμα συλλογικής σάτιρας που ακολούθησαν ο Παλαμάς, ο Ρίτσος, ο Βάρναλης, κυρίως κοινωνικής φύσεως.
Τα νησιά μας τα τόσο δραματικά στη φύση τους γίνονται νεκροταφεία ιδεολογιών ή πολιτικών αντιπάλων τόποι εξορίας.
Απ’ όλους τους πεζογράφους με παιγνιώδη χιούμορ, μετά του Ροίδη την«Πάπισσα Ιωάννα», είναι ο Κοσμάς Πολίτης στην «Ερόικα», παρόλο το δραματικό της τέλος. Σε όλο το διάστημα της αφήγησης έχει σάτιρα για την αστική οικογένεια, τους ξένους διπλωμάτες, τα παιδιά έχουν ένα σχολικό χιούμορ, τα κορίτσια επίσης διαφορετικό απ’ τ’ αγόρια. Τα ονόματά τους είναι άκρως ευρηματικά ιδίως τα οικογενειακά επίθετα. Παίζει συνεχώς με τις εκφράσεις και τις λέξεις ώστε να δημιουργεί ένα σύμπαν λεκτικό στο οποίο ο αναγνώστης μπαίνει εύκολα σαν να είναι μέρος του.
Αυτό συνδυασμένο με έναν υπαινικτικό τρόπο γραφής προκαλεί τον αναγνώστη να λύσει τα διλήμματα, κι αυτό μέρος του παιχνιδιού. Ο συγγραφεύς μοιάζει να συμμετέχει κι αυτός στο παιγνιώδες σύμπαν του. Συχνά αποτείνεται με το “εμείς” σαν κάποιος να αφηγείται την ιστορία ομαδικά.
Είναι ό,τι καλύτερο κατάφερε η λογοτεχνία του Τριάντα να παρουσιάσει. Το ίδιο και ο σατανισμός του“Παλαιού των Ημερών”.
Είναι μοναδικός στο έργο του Παύλου Μάτεσι, όπως μοναδική είναι η «Ερόικα» του Κοσμά Πολίτη με εξαίρεση ένα-δύο διηγήματα του που μοιάζουν σαν προδρομικά του αινιγματικού στυλ του.
Συγγραφείς του ενός μυθιστορήματος είναι και ο Ταχτσής και ο Ροίδης.
Στη Γαλλία ο Ουισμάνς και ο Οκτάβ Μιρμπώ, είναι συγγραφείς ενός σατανικού μυθιστορήματος. Αν και το είδος είναι πιο διαδεδομένο στην Γαλλία.
Ιστορία και Πυρηνική Φυσική
Είναι πολύ αμφίβολο αν οι χρόνοι μας ταιριάζουν, δηλαδή αν δεν υπάρχει διαρκής ετεροχρονία ακόμα και στην ωρολογιακή μας περιοχή με συντονισμένα ρολόγια, είναι πολύ αμφίβολο αν ο χρόνος μας είναι ενιαίος, όπως δεν είναι ο χρόνος ενιαίος στα στοιχειώδη σωματίδια της Πυρηνικής Φυσικής που είναι ικανά να πάνε πίσω στον χρόνο ή εμπρός, ενώ χάριν στο πελώριο διάστημα, ενιαίος χρόνος δεν υπάρχει λόγω των αποστάσεων.
Τότε άμα λέμε ότι το σύμπαν είναι 13 δις έτη φωτός για ποιο σύμπαν μιλάμε και για ποιό μέρος του; ΗΦυσική μας τα βλέπει όλα ενιαία, ενώ απ’ ότι βλέπουμε, λίγα μπορεί να υπάρχουν ακόμα που να είναι ορατά σε μας απ’ το τεράστιο χάος του σύμπαντος, που μπορεί να εκτείνεται επ’ άπειρον, αλλιώς θα είχε εκλείψει προ πολλού. Οι χρόνοι μας ως άτομα επίσης μπορεί να διαφέρουν, εφόσον στον καθένα είναι ένα σύμπαν δικό του. Π.χ. τη Σαλαμίνα και τα Δερβενάκια τα χωρίζουν μόλις 2200 χρόνια, που για μια μεγα-ιστορία δεν θα ξεχώριζαν καθόλου, όπως δυο άστρα που φαίνονται ένα με γυμνό μάτι, ξεχωρίζουν μόνο με τηλεσκόπιο. Σε μια υπερ-μεγα-ιστορία, η ιστορία της Ελλάδας θα ήταν μόνο μερικά δευτερόλεπτα συμπαντικού χρόνου, όπου θα συμπιέζονταν όλα τα γεγονότα, όπως συμπιέζουμε ένα κείμενο για να το αποθηκεύσουμε στον υπολογιστή. Το άνοιγμα της ιστορίας θα ήταν πιο λεπτή δουλειά από το άνοιγμα ενός παπύρου, με κίνδυνο να γίνει θρύψαλα.
Ο Σόιμπλε και ο Θεμιστοκλής θα ήταν αδιάκριτοι μόνο σ’ ένα υπερ-αναλυτικό, ιστορικό μικροσκόπιο. Και οι δύο ειλικρινείς φίλοι της Ελλάδας, μιας Ελλάδας που κινδύνευε απ’ τον όποιο Ξέρξη.
Γερμανία, Ελλάδα, Ρωσία, Αμερική, Πορτογαλία, Βραζιλία δεν θα ξεχώριζαν, παρά θα έσμιγαν στον απολιθωμένο χρόνο σαν ένα και μόνο πετραδάκι. Η συμπιεσμένη ιστορία της γης θα περιέχονταν σε ένα ελάχιστο γήινο θραύσμα, που θα περιφέρονταν στο διάστημα και θα μπορούσε να αναλυθεί με λέιζερ και ολογραφικά.
Ο ολογραφικός χρόνος και ο χρόνος των φράκταλς, μόνο θα ξεχωρίζουν οντότητες, ή αφηγήματα.
Η συρρικνωμένη Γερμανία χωράει στην τσέπη μου σε ολογραφική εικόνα τεσσάρων διαστάσεων, χωρόχρονος. Τώρα υποφέρουν από συνωστισμό, πληθωρισμό και ασφυξία πρέπει να τους βοηθήσουμε να βγούνε απ’ το ευρώ την Ε.Ε. και την κακιά τους Ιστορία.
Τους λυπόμαστε ειλικρινώς και δεν ξεχνάμε τα καλά που μας έκαναν για τα οποία τους ευγνωμονούμε εκ βάθους καρδίας.
Νάνος Βαλαωρίτης
21 Φεβρ. 2014
*(
info@bookbar.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου