ΘΕΑΝΩ ΜΑΡΓΑΡΗ, 24 χρόνια πέρασαν...

Καλή εβδομάδα, Φίλες και Φίλοι μου! 
Ψάχνοντας σε συρτάρια και κιβώτια... θεέ μου τί ανακάλυψα!
Είμαι πολύ συγκινημένη με τις ανανεωμένες θύμησες... που θα μου επιτρέψετε να τις βάλω σε μεγένθυση ώστε να τις διαβάσετε δίχως να επαναλαμβάνομαι...:

*Δημοσιεύθηκε στον Εθνικό Κήρυκα Νέας

 Υόρκης (Σάββατο-Κυριακή 

2-3  Νοεμβρίου 1991, σελίδα 8, πλαισιωμένο

 με το κείμενο-επικήδειο του Δρος ΦΩΤΙΟΥ

 Κ. ΛΙΤΣΑ, Καθηγητή Πανεπιστημίου,

ΣΙΚΑΓΟ. Έγραφε για την Θεανώ που

 γνώριζε πολύ κλειστά: «Σεμνή, 

παραδομένη 

μέσα στον κόσμο του μετανάστη και 

 της ξενητιάς του Σικάγου που και η ίδια 

έζησε,

 η Θεανώ Μάργαρη ήταν ίσως η καλύτερη

 επωδός του δράματος και του μεγαλείου

 του ξεριζωμού. Τραγούδησε με το λόγο της

 τον πόνο, το διχασμό και την έξαρση που

 νιώθει κάθε Έλληνας στα

 ξένα»… 

 Προσωπικά, δεν γνώρισα την Θεανώ

 Μάργαρη. Τελευταία μιλούσαμε στο

 τηλέφωνο, με την άνεση και την

 αυτοπεποίθηση της τεράστιας πείρας της: 

«-...έχω γράψει κι εγώ θεατρικά, χρόνια πριν

 ανεβάσαμε ένα, τίποτα, χαμένος κόπος…

 Ποίηση, δεν έγραψα…» κ.α. μου έλεγε...

 Θησαυρός μου:

 από τα ελάχιστα του πρώτου βιβλίου της

 «Η Ευτυχία και άλλα διηγήματα»,1939,

 όπου κιβώτια γεμάτα έμεναν αζήτητα, «- τα

 πέταξα στο φούρνο, να μη τα βλέπω…

 ελάχιστα βρέθηκαν ξεχασμένα στο

 πατάρι…σου στέλνω ένα, να με θυμάσαι. 

Και… να γράφεις,

                    για σένα, άσε τους άλλους…

 αυτή θα είναι η

 δική σου ευτυχία».

Δυο χρόνια μετά, στο

 διαγωνισμό διηγήματος "Τέχνης και 

Λόγου" 

 Σικάγου,

 στην μνήμη της Θεανώς Μάργαρη, κέρδισα

 £1,000.00, άνευ συναγωνισμού, με

 πρόσκληση στο Σικάγο. 

Τίτλος: "Ο Αη-Βασίλης της Αγάπης", που 

το 

παρουσίασα 

 μετέπειτα και

 θεατρικό.

Η μεγαλύτερή μου συγκίνηση ήταν όταν στο κείμενο που της αφιέρωσε ο καθηγητής 
κ. Φώτης Λίτσας, που ποτέ δεν γνώρισα ( μετά από την Θεανώ, ΕΦΥΓΕ κι ο κ. Λίτσας)
ήταν κι ένα δικό μου ποίημα, στην Μνήμη της!
Στην συχνή αλληλογραφία που είχε με τον Δημοσιογράφο Γιώργο Αγγελίδη, (κι αυτός θα τα "λέει" μαζί τους, εκεί ψηλά...) μου διάβασε ο Γιώργος: "... μακάρι να είχαμε κι άλλους σαν την Γιώτα... "     Θυμάμαι, δεν πρόφτασα να την ευχαριστήσω και γιαυτά της τα λόγια που -ελπίζω- κάποια μέρα, όταν συνατηθούμε, να της τα πω από κοντά...
Το ποίημά μου, ξεχωριστά, για σας.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ (στην Θεανώ Παπάζογλου-Μάργαρη, 2-3/11/1991)*

Ελεύθερη, σαν τον άνεμο, η ψυχή σου θα φτερουγίζει.

Τώρα δεν θα φοβάσαι το εκτυφλωτικό φως, το πηχτό σκοτάδι, τις αποστάσεις ανάμεσα στους χώρους και τους ανθρώπους που αγάπησες. 

Οι φωτιές της Σμύρνης, τα γκρεμισμένα αγάλματα, η αλλοφροσύνη του ξεριζωμού 

δεν θα πονούν πια τα μάτια σου.

Το πνεύμα σου θα επισκεφθεί με αγάπη ό,τι γήινο γνώρισες κι όσα καλέσματα θα σου κάνουν 

αυτοί που σε γνώρισαν. 

Ανεξίκακη θα αιωρείσαι, όσες χαρές κι αν σου στέρησαν. 

Στη μεταβατική εποχή τού Φθινοπώρου, με τις αλκυονίδες μέρες και τα ινδικά καλοκαίρια

 -όπου της Άνοιξης τα λούλουδα θαρρείς ανέβηκαν στα δέντρα τα φύλλα βάφοντας 

σε χρωματικό πανηγύρι- 

η ψυχή σου θα ευφραίνεται.

Με ένα κόκκινο μαντήλι δεμένο σε γραφίδα ευαίσθητη, θα γράφεις στην ποίηση που δεν έγραψες 

και θα ανεμίζεις ευχές σε όσους μέστωσαν 

την ζήση σου, σε όσους γέμισαν τις ώρες 

της περισυλλογής σου.

Στο αιθέριο ταξίδι σου, να αγγίξεις τα σύννεφα.

Στο λευκό και πιο ανάλαφρο 

θα σε περιμένει η σκέψη μας

για το «Καλό Κατευόδιο».

Υιώτα