ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ "ΓΙΑΓΙΑ-ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ" : "320 μίλια... "

Φίλες και Φίλοι μου,

πριν ξεψυχίσει ο τρελός Ιούλιος, σας παρουσιάζω ένα νέο βιβλίο που το ...στόλισα με δυο κλαδάκια ολόλευκα: Το χρώμα της άσπιλης ψυχής. 

Οι φωτογραφίες, δίνουν ολοκάθαρα την γεύση της ζωής που διαδραματίζεται περίπου το 1960 σε μια από τις πλέον κακόφημες συνοικίες του Πειραιά...

Η γνωστή σε όλους μας "Γιαγιά Αντιγόνη", με τις σύντομες -θεατρικά κινούμενες ιστορίες της- δημιούργησε δύο μυθιστορήματα. Καιρός ήταν!

Η γραφή της, με καθαρότητα έμπνευσης κι έκφρασης, ξεχωρίζει.

Σε τούτο το μυθιστόρημα, κινείται στο "πρώτο πρόσωπο", δίνοντας την οδυνηρή γεύση αυτοβιογραφίας...

Αν δεν ήξερα ότι η "Γιαγιά Αντιγόνη" είναι πολύ πιο νέα από την ηρωίδα της... θα έλεγα ότι αυτή η "εξομολόγηση" δεν χρειαζόταν... δεν προσφέρει τίποτα! 

Δεν είναι κάθαρση, ή άφεση αμαρτιών.... 

Ακόμη και η προσεχτικά φιλοσοφημένη αντιμετώπιση συναισθημάτων και γεγονότων

της συγγραφέως, με έκανε να τρίζω τα δόντια... όχι της σεμνοτυφίας... (αν και δεν "μιλάει ή και βρίζει" σαν μια πόρνη...) μα εκείνο το "Εγώ...", το  ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ της ΓΡΑΦΗΣ της, με ενοχλούσε... ειδικά τώρα που γνωρίζω την Αντιγόνη!

Άρχισα το βιβλίο της από το τέλος (μια παλιά μου συνήθεια...) Ενδιαφέρον, μετά, το άρχισα από την αρχή... 

Το εμπόρευμα της σάρκας, έχει πολλά πρόσωπα και αισχρά κέρδη. 

Ιστορίες ατέλειωτες. Θέμα βαθύ, σκοτοδίνης και αηδίας. 

Οι τελευταίες σελίδες  του (286-292) αγωνίζονται για την "επιστροφή της χαμένης Αθωότητας" σε δεχτό λογοτεχνικό επίπεδο. Αν παραλείψετε το..."Εγώ... της..." 

αξίζει το καλοκαιρινό του διάβασμα.

Πάντα με την Αγάπη μου,

θα τα λέμε.

Υιώτα