24 Οκτ 2017

Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις, και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ


ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 
Της Κατοχής 
(Αφιερωμένο στους Δημήτρηδες της Κατοχής
κι όλους όσους γιορτάζουν τούτη τη Πέμπτη!)

Περπατούσε 
το ψηλόλιγνο αγόρι με κουρασμένα βήματα κοιτάζοντας στις μύτες των παπουτσιών του μήπως και τύχει κάνα πετραδάκι, να το κλοτσήσει να βγάλει κάμποσο από το κρυφό του άχτι. 
 «...Έτσι θα κυλάει ο καιρός, Παναγίτσα μου; 
Ούτε σχολείο, ούτε δουλειά…»

Το Λιμάνι γουργούριζε σαν στομάχι πεινασμένο. Ήταν γεμάτο με πλοία κι εργατιά, μα τούτα ανήκαν στον κατακτητή με τις βαριές στολές και τα κρύα πρόσωπα.

Δεν πρόσεξε σε ποια πύλη του λιμανιού ήταν. Φωνή βραχνή και άγρια τον τίναξε και σταμάτησε απότομα.

«-Κόμε-ίαρ!!!» 
Κάπως έτσι θυμάται τα λόγια που βρόντηξαν σαν κανονιά στα αφτιά του. 
Ο στρατιώτης, ένας μεσόκοπος ψηλός άνδρας, απότομος, που του θύμιζε τον πατέρα του στα νεύρα του, άφηνε το φυλάκιο κι ερχόταν προς το μέρος του.

Τάχυνε το βήμα, δήθεν άφοβος, -το μπόι των δέκα χρόνων δεν του «επέτρεπε» να δείξει φοβισμένος, ήταν ήδη ολόκληρος άνδρας να «προστατεύει» την οικογένεια.

Όταν πλησίασε, ο στρατιώτης-φύλακας σήκωσε το πόδι και του έδωσε μια κλωτσιά που ταράχτηκε όλη η μέση του…
«… φύ(γ)ε-γρήγορα» του είπε με σπασμένη προφορά, και μετά αλλάζοντας προφανώς γνώμη, τον άρπαξε από τον ώμο, τον έστριψε προς το φυλάκιο,
«- μέσα!» του είπε άγρια. «…κάτσεδώ!» και τον ανάγκασε να καθίσει σε μια ψάθινη καρέκλα.

Τα γκριζο-πράσινα μάτια του αγοριού γέμισαν δάκρυα. 
«…Παναγίτσα μου, όχι τώρα, όχι εδώ! Δεν θέλω να με δει αυτός έτσι…»
Ο στρατιώτης πέταξε μπροστά του ένα ζευγάρι μαύρες μπότες με όλα τα απαραίτητα.

«-Βάψε καλά» του είπε κι έστριψε για να πάει έξω.
-Τί να βάψω; Αφού είναι καλογυαλισμένες… σκέφτηκε.
Πήρε το μάλλινο κουρέλι κι άρχισε να τις τρίβει με όλη του τη δύναμη…

Μετά από λίγη ώρα, ο φρουρός επέστρεψε. Ούτε κουβέντα. Προχώρησε στο βάθος και μετά από λίγο του έφερε μια πιατέλα με μαρμελάδα και δυο μεγάλες φέτες ψωμί

«-Φάε!» του είπε και βγήκε πάλι έξω στη σκοπιά του.

Τα κρυμμένα δάκρια δεν κρατιόντουσαν πλέον πίσω από τα μάτια. Ο λάρυγγας είχε στενέψει. Το στομάχι είχε σφίξει. 
Τα χέρια έτρεμαν.

«-Φάε γρήγορα!» τον άκουσε πάνω από το κεφάλι του.

Το πότε άδειασε η πιατέλα, ούτε που το κατάλαβε. Το μόνο που ήθελε ήταν να βγει έξω, να  κόψει δεξιά στο δρόμο που έβγαζε στο «Μαγαζί Υποδημάτων» και να τα πει με το αφεντικό του!!!

 «-Σήκω-πάνω! Βγάλε το ζακέτο σου» του είπε ο στρατιώτης.

Στα χέρια του κρατούσε δυο μεγάλες παραμάνες. Κάρφωσε τη μια στην άκρη του μανικού, «-χέρι-μέσα» πρόσταξε το παιδί, κάρφωσε την άλλη και στο άλλο μανίκι, βοηθώντας τον να φορέσει την μάλλινη χειρό-πλεκτη ζακέτα από τη γιαγιά του Λένη.

Ο στρατιώτης, έχωσε βιαστικά μια τζάρα μαρμελάδα στο ένα μανίκι, μια καραβάνα στο άλλο, και δίνοντάς του άλλη μια κλοτσιά στα πισινά,

«Τονομάσου;»

 «-Δημτράκης!» φώναξε το λιγνό παιδί με το κορμί ορθωμένο.

 «-Σπίτι γρήγορα!» ακολούθησε η διαταγή!

Καλπάζοντας έφυγε ο Δημητράκης, ο αγαπημένος της γειτονιάς.
-Να ήταν καλός, μέσα του; Να είχε κι αυτός ένα παιδί στο σπίτι τους; …
 Οι σκέψεις και τα ερωτήματα έτρεχαν γρηγορότερα από τα αδύνατα πόδια του… Άρχισε να λαχανιάζει. 
Λίγο ακόμη και θα έφτανε στο σπίτι τους. Ήταν τότε γωνία Παπαστράτου, αριθμός 109, απέναντι στο εργοστάσιο 
«ΚΟΠΗ-ΡΑΦΗ».

Η τριανταφυλλιά τους, θα τον καλησπέριζε με τρία κόκκινα τριαντάφυλλα κι η γαριφαλιά, με τον αέρα στη βιάση του, θα κουνούσε τα λουλούδια της γελαστή, φθινοπωριάτικη.

Ήταν αργά το απόγευμα, 10 του Οκτώβρη, 1944.

Σε δυο μέρες, η Αθήνα κόχλαζε από ιαχές απελευθέρωσης. 
Του παιδιού τα γκριζοπράσινα μάτια ξέπλεναν με ασταμάτητα δάκρυα την ασχήμια του πολέμου, βάφοντας το μέλλον με χρώματα λευκά, θαλασσιά, ρόδινα…

ΥΓ.: Βασισμένο σε πραγματικό γεγονός από την παιδική ζωή του Δημήτρη μου, στον Πειραιά.


(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 10-10-17)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
στις Δημητρούλες, 
και στους Δημήτρηδες.

Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα.


Υγ: Αμέτρητα "Ευχαριστώ"
και για τη δική σας Αγάπη
όλο το ...δίμηνο που έλειψα!


23 σχόλια:

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...




Χρόνια πολλά στους Δημήτρηδές σου λοιπόν, να τους χαίρεσαι και να τους καμαρώνεις! Ελπίζω όλα να είναι καλά!

Τα χνάρια είπε...

Χρόνια Πολλά κι ευτυχισμένα στον μεγάλο Δημήτρη σου, που αν δεν γκρίνιαζε τόσο με το ίντερνετ, θα του είχες γράψει τόμους, πες του!
Γραφή και ιστορία, άκρως συγκινητική! Εύγε! (Και οι φώτος!)
Χρόνια Πολλά κι ευτυχισμένα και στον μικρούλη Δημητράκη σας!
Να τους χαίρεστε! Φιλιά πολλά, ΚΑΛΑ να περνάτε!

Άρης Άλμπης είπε...

Η αγριότητα και η καλοσύνη στο ίδιο πρόσωπο! Σαν ένας Ιανός.
Ντοκουμέντο – αδρό λογοτεχνικό κείμενο, που δεν σ’ αφήνει να το …αφήσεις.
Η τριανταφυλλιά και η γαριφαλιά μαζί με τα γκριζοπράσινα μάτια σε βγάζουν στο τέλος από «την ασχήμια τού πολέμου»…
Χρόνια πολλά! Κι όσο περνούν τα χρόνια, να σκεπάζονται με τριαντάφυλλα οι βαριές αναμνήσεις.
Καλή συνέχεια, φιλτάτη Υιώτα!

Frezia είπε...

Υπέροχη ανάμνηση,να θυμόμαστε την ανέχεια
εκείνων των χρόνων και να μην βαρυγκωμάμε!
Χρόνια πολλά για τη γιορτή του μεγάλου και
του μικρού Δημήτρη,καλή πρόοδο να έχει!
Φιλιά πολλά...

Paraskevi Lamprini M. είπε...

xρόνια πολλά!!! με υγεία!!!

Το κείμενο γεμάτο αλήθειες... Αυτή η κατοχή

νάστε καλά, να τον χαίρεστε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

χαιρετίσματα πολλά!! ΜΕ υγεία!

nikol είπε...

Μου άρεσε η αληθινή μαρτυρία του Δημήτρη σου φίλη μου !!!
Χρόνια πολλά , να τον χαίρεστε , όπως και όλους τους μικρούς Δημητρά-κηδες της οικογένειας !!
Χαίρομαι που είσαι πάλι εδώ !! Την αγάπη μου

pylaros είπε...

Το κείμενο, το δημοσίευμα, το λογοτεχνικό αυτό αριστούργημα επισκιάζει τις χαιρετουρες...
Τι άλλο να πω!!!!!!!!!

Χρόνια πολλά στον Δημητρημα μα για κάτσε συγχαρητήρια, πολλά, πολλά γιαυτό σου το αριστούργημα!!!!!!!!!!


με αγάπη
Γαβριήλ

Mary είπε...

Χρόνια πολλά, με υγεία και όλα τα καλά στους Δημήτρηδες της καρδιάς σου γλυκιά μου!
Πολύ συγκινητική η μαρτυρία και ο τρόπος που την κατέθεσες εξαιρετικός.


Φιλιά κι αγάπη σου στέλνω!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Χρόνια πολλά και καλά.
Πολύτιμες οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες ζωής, συνιστούν την αληθινή βαθιά γνώση για τον άνθρωπο!

Mia είπε...

Χρόνια πολλά, Υιώτα μου. Να τους χαίρεσαι. Υπέροχο κείμενο, φίλη μου. Με ταξίδεψε. Πολλά φιλιά!

Αστοριανή είπε...

Ολα καλά, Στρατή μου. Ευχαριστώ πολύ!
Υιώτα-Δημήτρης

Αστοριανή είπε...

που αν δεν γκρίνιαζε τόσο με το ίντερνετ, θα του είχες γράψει τόμους, πες του! από τα ΄χνάρια της Κατ.

...άλλοι "ζηλεύουν" με τα ...ζωντανά

κι άλλοι με τα ηλεκτρονικά...

Ευχαριστώ κι αντεύχομαι, Φίλη μου καλή. Να τον χαίρεστε κι εσείς.

Φιλιά

Αστοριανή είπε...

Άρη μου,
Ευχαριστώ για τις ευχές και για το αφήγημα.
Η γνώση και η εκπαιδευτική σου πείρα, με τιμά.

Φιλί και στην αξιόλογη σύζυγο,
Υιώτα-Δημήτρης

Αστοριανή είπε...

Φρέζια μου αγαπημένη,

Ζεστές οι ευχές, 'οπως και η αγάπη σου.
Φιλιά
σε όλους σας,
Υιώτα-Δημήτρης

Αστοριανή είπε...

Λαμπρινή-λαμπρίτσα μου,

Ευχαριστώ!!!

Φιλιά και στη Μαμα,
Υιώτα-Δημητρης

Αστοριανή είπε...

Νικόλ μου, Ευχαριστώ.

Χαθήκαμε, μπλεγμένη στα ιντερνετικά ...
Αυτό το "Γ-10"

μου βγήκε δυσκολο.....

Φιλιά,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου!
Χάρηκα τόσο που το συζητούσα και με τον Δημήτρη!!!
¨... 'ετσι είμαι, για να σου δίνω έμπνευση..." μου έλεγε, κι ο Γαβρίλης με αγαπάει...

Ευχαριστώ,
και το δικό σου ¨Πύλαρος" συχνά μας κάνει παρέα.

Φιλιά σε όλους σας,
Υιώτα-Δημήτρης

Αστοριανή είπε...

Μαίρη μου,

Ευχαριστώ!

Σε επισκεύτηκα αμέσως,
μα δεν άφησα κάτι σημαντικό
λόγω του ότι σε... ανακάλυπτα λίγο-λίγο... θα 'ελθω πάλι βέβαια...
Χαιρετισμούς
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Πολύτιμες οι αναμνήσεις ...

Ευρυτάνα μου,

Ευχαριστώ!
Μα και στο δικό σου, Φίλε μου, διαβάζω και... αντιγράφω τόσα ιδίως για τον εγγονό μου!

Να είσαι πάντα με το νου και την καρδιά,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Μία μου,
Χάρηκα που σε ταξιδεψε...
Πίστεψέ με όταν το ξανα διάβασα στο Δημήτρη,
βούρκωσαν τα μάτια μας...

Ευχαριστώ, θα τα πούμε σύντομα

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ευχαριστούμε για τις ευχές και ..κάθε τέτοια ανάμνηση με κάνει να συγκινούμαι, σκέπτομαι τον πατέρα μου και τη μητέρα μου που με κάθε ευκαιρία μου έλεγαν τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες.Να είσαι καλά γλυκιά μου όπου είσαι.ΑΧΤΙΔΑ

Αστοριανή είπε...

...ήρθα στο σπίτι σου, ... να χαίρεστε κι εσείς το Δημήτριο.. Φιλία παλαιά κι αξέχαστη,

Υιώτα-Δημήτρης

Αστοριανή είπε...

...κάπου. στα μισά της αφήγησης... ΠΡΕΠΕΙ να διορθωθεί η λέξη "καραβάνα" και να μπει "ΚΟΥΡΑΜΑΝΑ" ...

Κουραμάνα

είναι η σωστή λέξη...

ΥΙΩΤΑ