31 Μαρ 2021

 

                ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ !!!


( Αντιγραφή από την παρουσίαση στο "ΦΕϊς-Μπουκ" της Αμαλίας Δράτσα-Ντάγκαλη, 03/31/21)

(Ο Βίκτωρ Ουγκώ, το 1828 συνέθεσε το ποίημα. Η μετάφραση του Κωστή Παλαμά):

                        Το Ελληνόπουλο

Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.

Η Χίο, τ’ όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,

με τα κρασιά, με τα δεντρά τ’ αρχοντονήσι, 

που βουνά και σπίτια και λαγκάδια

και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια

καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά. Ερμιά παντού. 

Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,

στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο

κάθεται, σκύβει θλιβερά 

το κεφαλάκι στήριγμα και σκέπη του απομένει

μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη

μεσ’ την αφάνταστη φθορά.


Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες

για να μην κλαις λυπητερά, τ’ ήθελες τάχα να ‘χες

για να τα ιδώ τα θαλασσά

ματάκια σου ν’ αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι

και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι

με τα μαλλάκια τα χρυσά;


Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω

για να τα πλέξης ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω

ριχτά στους ώμους σου πλατιά

-μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη

και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη

και σαν την κλαίουσα την ιτιά;


Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;

Μήπως το κρίνο απ` το Ιράν, που του ματιού σου μοιάζει;

Μην ο καρπός απ’ το δεντρί

που μεσ’ στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,

κ’ έν’ άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, Δεν σώνει μεσ’ απ’ τον ίσκιο του να βγει;

Μη το πουλί που κελαηδάει 

στο δάσος νύκτα μέρα

και με τη γλύκα του περνάει 

και ντέφι και φλογέρα;

Τι θες κι απ’ όλα τα αγαθά τούτα; 

Πες. Τ` άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;


-Διαβάτη,

μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:


Βόλια, μπαρούτι θέλω. 

Να.! =================================== 

Η παρούσα φωτο-σύνθεση:  Υιώτα Στρατή

"Θαλασσοταραχή. 25 Μαρτίου, 2021"

Ευχαριστώ, Αιμιλία!

 


14 σχόλια:

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Kαλημέρα και καλό μήνα γλυκιά μοΥ!
Σγχαρητήρια για το έργο σου! Παντα μα παντα, η γραφή σου, οι στίχοι σου, συγκλονιστικοί!
Σε ευχαριστω πολυ και για το σχολιο που μου αφησες! Με συγκινησες βαθια!
Φιλια πολλα!

Αστοριανή είπε...

Thank you sweetheart.
Be well ang happy.
Yiwta

akrat είπε...

Καλησπέρα φιλενάδα. Τι ωραίο. Πέρασαν 200 χρόνια. Τόσο νέα η ιστορία.
Το έργο στου όπως πάντα σωστό

Αστοριανή είπε...

Hi, my Friend.. I am not at home, excuse my non-Hellenic language ...
I am O.K.
Just "babysitting", Two avenues and two streets away...

The terrible year of closed schools... and "closed" minds..
I salute you.
Thank you

Κυκλαμίνα είπε...

To Ελληνόπουλο του 2021, Γιώτα μου, δυστυχώς, θα ζήταγε κινητό τελευταίας τεχνολογίας!
Ευτυχώς, δεν ζει ο ποιητής, για να μας φτύσει!(Και ο μεταφραστής - ποιητής)
Φιλιά, κι άιντε να δούμε, που θα μας βγάλει αυτή η εξέλιξη.

Αστοριανή είπε...

......μου φάνηκε λίγο διαφορετικό...
ΑΝ το έχεις, παρακαλώ να μου το στείλεις... Το ξαναβάζω !!! με επεξ'ηγηση!!!
Σε φιλώ

Κυκλαμίνα είπε...

«Το Ελληνόπουλο»

Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.

Η Χίο, τα’ όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ’ αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά.

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ’ την αφάνταστη φθορά.

Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τ’ ήθελες τάχα να ‘χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν’ αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;

Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να τα πλέξης ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;

Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ` το Ιράν, που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ’ το δεντρί
που μεσ’ στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κ’ έν’ άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, Δεν σώνει
μεσ’ απ’ τον ίσκιο του να βγει;

Μη το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύκτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ’ όλα τα αγαθά
τούτα; Πες. Τα` άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
-Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να.

Βίκτωρ Ουγκώ

(Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς)

Κυκλαμίνα είπε...

Βίκτωρ Ουγκώ: Το Ελληνόπουλο – L’enfant

Απόδοση στα ελληνικά: Κωστής Παλαμάς

Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ’όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ’αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά.

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ’την αφάνταστη φθορά.

Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τι ΄θελες τάχα να ‘χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν’αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;

Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να τα πλέξεις ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;

Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ’ το Ιράν που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ’το δεντρί
που μεσ’ στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κι έν’ άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, δε σώνει
μεσ’απ’ τον ίσκιο του να βγει;

Μην το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύχτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ΄όλα τούτα τ’ αγαθά;
Πες. Τ’ άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να.

Κυκλαμίνα είπε...

L'Enfant

Les turcs ont passé là. Tout est ruine et deuil.
Chio, l'île des vins, n'est plus qu'un sombre écueil,
Chio, qu'ombrageaient les charmilles,
Chio, qui dans les flots reflétait ses grands bois,
Ses coteaux, ses palais, et le soir quelquefois
Un chœur dansant de jeunes filles.

Tout est désert. Mais non ; seul près des murs noircis,
Un enfant aux yeux bleus, un enfant grec, assis,
Courbait sa tête humiliée ;
Il avait pour asile, il avait pour appui
Une blanche aubépine, une fleur, comme lui
Dans le grand ravage oubliée.

Ah ! pauvre enfant, pieds nus sur les rocs anguleux !
Hélas ! pour essuyer les pleurs de tes yeux bleus
Comme le ciel et comme l'onde,
Pour que dans leur azur, de larmes orageux,
Passe le vif éclair de la joie et des jeux,
Pour relever ta tête blonde,

Que veux-tu ? Bel enfant, que te faut-il donner
Pour rattacher gaîment et gaîment ramener
En boucles sur ta blanche épaule
Ces cheveux, qui du fer n'ont pas subi l'affront,
Et qui pleurent épars autour de ton beau front,
Comme les feuilles sur le saule ?

Qui pourrait dissiper tes chagrins nébuleux ?
Est-ce d'avoir ce lys, bleu comme tes yeux bleus,
Qui d'Iran borde le puits sombre ?
Ou le fruit du tuba, de cet arbre si grand,
Qu'un cheval au galop met, toujours en courant,
Cent ans à sortir de son ombre ?

Veux-tu, pour me sourire, un bel oiseau des bois,
Qui chante avec un chant plus doux que le hautbois,
Plus éclatant que les cymbales ?
Que veux-tu ? fleur, beau fruit, ou l'oiseau merveilleux ?
- Ami, dit l'enfant grec, dit l'enfant aux yeux bleus,
Je veux de la poudre et des balles.

8-10 juillet 1828

Victor Hugo - Les Orientales

Κυκλαμίνα είπε...

...Τα λελούδια τα είδες, στο Τιμής;

Κυκλαμίνα είπε...

Βρες εσύ, αν υπάρχουν διαφορές. Στο έφερα από 3 διαφορετικές πηγές. Γαλλικά ξέρεις;

Αστοριανή είπε...

Πόσο κουράστηκες να τα περάσεις όλα αυτά,
καλή μου, δεν μετριέται εδώ!

Γαλλικά, δεν μπορώ να πω ότι ξέρω, απλές προτάσεις που χρειαζόμουν όταν εργαζόμουν στο γνωστό ΙΟΝΙΑΝ ΤΡΑΒΕΛ, στην στοά Σωκράτους, στην Ομόνοια (Αθήνα)... 'οπως μετρημένα κι από άλλες Ευρωπαϊκές γλώσσες, εκτός της Αγγλικής που σπούδαζα για Εκπαιδευτικούς λόγους... (Τι μου θύμησες...)
Όμως, ο Κωστής Παλαμάς, πέρασε στην Ιστορία και με την μετάφρασή του ως και με την ελεύθερη απόδοσή του, για να πλησιάσει την ελληνική καρδιά.
Σημασία έχει οτι ο Β. Ουγκώ έγραψε κάτι ξεχωριστό, υπέροχο στην σύλληψη,
κι αυτό ΕΜΕΙΝΕ για τις επόμενες γενεές, 'αν δεν το "ακυρώσει" ο επερχόμενος "μοντερνισμός"

Σε ευχαριστώ ακόμη μία φορά που με "βάπτισες" στα ελληνικά νερά της πατρίδας....
Να είσαι υγιής
Πάντα με την αγάπη

Κυκλαμίνα είπε...

Το κόπυ δεν είναι κουραστικό, Γιώτα μου!
Το "γράφειν", είναι!
Κι εγώ σε φιλώ!
Να σε προσέχεις!

Αστοριανή είπε...

Thank you!!!!!!!!!!!!!!