(Σύνθεση Υιώτας:"Ουκρανία: Τρόμος" , Μάρτης, 11, 2022.)
ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
(απόσπασμα, από την “Ελεγεία του Σελινούντα”) (Αντιγραφή από την "ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ", 12/17/2013)
Μάνα χελιδόνα η μνήμη,
σε λατρεμένους τόπους επιστρέφει.
Άδεια η φωλιά. Οι νεοσσοί, μάλλον σκόρπισαν. Χάθηκαν τα τιτιβίσματα -ήχοι καλόδεκτοι σε ημέρες εύκαρπες.
Ανακαλώ τους βρυχηθμούς
της ατίθασης θάλασσας,
το θανατερό παλιρροϊκό της κύμα,
τα ανεξήγητα μηνύματα
στις κορδέλες των φυκιών,
βυθίζομαι στου βυθού το εύρος,
στα χείλη των αιωνόβιων κογχυλιών...
Ριγώ στον ψίθυρο των ασημένιων φύλλων της ιτιάς, ρόδινη όψη στης αυγής το ξύπνημα.
Ζεσταίνομαι στο φιλί του ήλιου γέρνοντας στα αγρολούλουδα τής κοιλάδας, πέραν του αγαπημένου ποταμού, τινάζω από τα νυχτόχρωμα μαλλιά μου την γύρη των λεμονανθών στις πρώτες βρόχινες δροσοστάλες...
Ίδια, κάθε φορά
Στη νύχτα της ξαγρύπνιας, τα πλοία
πληγώνουν ωκεανούς των ονείρων.
Το κορμί, βαρύ. Η ομίχλη σφραγίζει τα βλέφαρα.
Το κλάμα ενός μωρού, νωρίς το ξημέρωμα, προσθέτει στην αγωνία του Αύριο.
Και το "Αύριο";
Εικόνες εφιαλτικές, ήχοι αφόρητοι,
κραυγές πνιγηρές,
κραυγές ξετρελαμένες,
κρυφά αγκομαχητά, αγκαλιές απελπισμένες,
κι οι τάφροι, βαθείς κι ευθυγραμισμένοι, χάσκουν,
σε κάθε άτυχο κορμί, όπου σε πλαστική σακούλα σαν ασήκωτο σκουπίδι, κυλάει στη γη την αχόρταγη, ανέτοιμο, αλιβάνιστο, δίχως δάκρυ, δίχος έλεος ...
Πνιγηρή σιωπή
κυβερνάει την νύχτα.
Μόνο η θύελλα συνεχίζει τους άγριους
οργασμούς της, στρώνοντας πυκνό το χιόνι στο "Μακρονήσι" που μας έλαχε.
============
Φίλες και Φίλοι μου, Αγαπημένοι όλοι.
Παντού οι δύσκολες ώρες... όταν είναι τριγύρω, πιότερο οδυνηρές...
Να είστε όλοι καλά. Με υγεία.
Γιορτές να έχετε πρώτα στη καρδιά.
Θα επανέλθω σύντομα.
Με την αγάπη μου,
Υιώτα
13 σχόλια:
Είσαι σαν ένας φάρος στο σκότος ενός πνιγηρού πελάγους.
Καλά που υπάρχεις και προβληματιζόμαστε για την λατρεία του φωτός.
Μας διδάσκεις: ηθική και άλλα τέτοια που συχνά αγνοούμε. Σε ευχαριστούμε που υπάρχεις!
Τα σέβη μου!
Α!Φίλε της καρδιάς-αδελφέ του νου!
Πάντα να κερνάς μέλι στη μοναξιά μου! Ευτυχώς, που ακόμη το μυαλό κινείται, όσο μπορεί... περιρέουσες καταστάσεις, ερημιά, αδιαφορία... κι άλλα που πονούν αν τα σκέπτομαι.
Δεν είμαι πλέον ο εαυτός μου.
Ευτυχώς που χαζο-χαζεύω με τις εικόνες που δημιουργώ με ασήμαντα υλικά ...
Για μένα, είναι μια πρόκληση
όπως και μια γραφή του κουρασμένου πλέον μυαλού μου.
Να είστε καλά,
Σας φιλώ με αγάπη.
Διαχρονικά τα γραφόμενά σου, Γιώτα μου!
Στριμώχτηκε τόσο η καρδιά, κάνει υπέρβαση για να ανταπεξέλθει.
Ο Θεός Βοηθός μας!
Ψυχραιμία (όσο γίνεται), φιλιά κι από μας!
Ειρήνη-φιλία-συνεργασία των ΛΑΩΝ.
Όχι στους ληστρικούς πολέμους.
Έξοχοι οι στίχοι, αγαπητή Αστοριανή.
Ευτυχώς
που καταφέρνεις να έχεις λίγο χρόνο να με επισκέπτεσαι,
Κυκλασμίνα μου.
Πάντα το εκτιμ'ω.
Σε ευχαριστώ θερμά.
Χαιρετισμούς σε όλους σας. Πάντα με Αγάπη.
Όχι στους ληστρικούς πολέμους. Ε.Ι.
ΟΧΙ
σε κάθε είδους πολέμους!!! Φιλε της Αστοριανής.
Χαρά, Τιμή, κι Εκτίμηση οι απόψεις σου.
Ευχές σε όλους σας,
κι όλους τους τους ξεχωριστούς φίλους της σημαντικής ιστοσελίδας σου!
Πάντα με την αγάπη μου.
FROM FACEBOOK
ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
(απόσπασμα, από την “Ελεγεία του Σελινούντα”)
(Αντιγραφή από την "ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ", 12/17/2013)
Μάνα χελιδόνα η μνήμη,
σε λατρεμένους τόπους επιστρέφει.
Άδεια η φωλιά. Οι νεοσσοί, μάλλον σκόρπισαν. Χάθηκαν τα τιτιβίσματα -ήχοι καλόδεκτοι σε ημέρες εύκαρπες.
Ανακαλώ τους βρυχηθμούς της ατίθασης θάλασσας,
το θανατερό παλιρροϊκό της κύμα,
τα ανεξήγητα μηνύματα στις κορδέλες των φυκιών,
βυθίζομαι στου βυθού το εύρος,
στα χείλη των αιωνόβιων κογχυλιών...
Ριγώ στον ψίθυρο των ασημένιων φύλλων της ιτιάς, ρόδινη όψη στης αυγής το ξύπνημα.
Ζεσταίνομαι στο φιλί του ήλιου γέρνοντας στα αγρολούλουδα τής κοιλάδας, πέραν του αγαπημένου ποταμού,
τινάζω από τα νυχτόχρωμα μαλλιά μου την γύρη των λεμονανθών στις πρώτες βρόχινες δροσοστάλες...
Ίδια, κάθε φορά πνίγεται η καρδιά στην λάβα προσφιλών αναμνήσεων.
Στη νύχτα της ξαγρύπνιας, τα πλοία πληγώνουν
τους ωκεανούς των ονείρων.
Η θλίψη δεν επουλώνεται.
Ο νους, προσγειώνεται ταραγμένος.
Το κορμί, βαρύ. Η ομίχλη σφραγίζει τα βλέφαρα.
Το κλάμα ενός μωρού, νωρίς το ξημέρωμα, προσθέτει στην αγωνία του Αύριο.
Και το "Αύριο";
Εικόνες εφιαλτικές, ήχοι αφόρητοι, κραυγές πνιγηρές,
κραυγές ξετρελαμένες,
κρυφά αγκομαχητά, αγκαλιές απελπισμένες,
κι οι τάφροι,
βαθείς κι ευθυγραμισμένοι, χάσκουν, σε κάθε άτυχο κορμί, όπου σε πλαστική σακούλα σαν ασήκωτο σκουπίδι, κυλάει στη γη την αχόρταγη, ανέτοιμο, αλιβάνιστο, δίχως δάκρυ, δίχος έλεος ...
Πνιγηρή σιωπή κυβερνάει την νύχτα.
Μόνο η θύελλα συνεχίζει τους άγριους οργασμούς της, στρώνοντας πυκνό το χιόνι στο "Μακρονήσι" που μας έλαχε.
============
Φίλες και Φίλοι μου, Αγαπημένοι όλοι.
Παντού οι δύσκολες ώρες... ιδίως όταν είναι τριγύρω, είναι πιότερο οδυνηρές... Να είστε όλοι καλά. Με υγεία.
Γιορτές να έχετε πρώτα στη καρδιά.
Θα επανέλθω σύντομα.
Με την αγάπη μου, Υιώτα (astoriani,blogspot.com) See less
Comments
Ελισάβετ Κυριακού
Παντα στην επικαιροτητα,περιμενουμε την επανοδο σου οπως μας ειπες...
Reply2d
Ελισάβετ Κυριακού
Reply2d
Anastasia Neroli
Σε αναμενουμε.. Αριστούργημα ‼️
Reply2d
Άρης Άλμπης
Παρά τις όμορφες εικόνες, όπως η «ρόδινη όψη στης αυγής το ξύπνημα», «η θλίψη δεν επουλώνεται».
Μας αποκαλύπτει το ωραίο λυρικό κείμενο τις δύο όψεις τής πραγματικότητας που ζούμε.
Σαν να γράφτηκε χτες.
Reply2d
Katerina Pitta
Μοναδική!!! Αριστούργημα!!! Στο ...επανιδείν! Άπειρα φιλιά με την αγάπη μου!!!❤❤❤❤
Reply2d
Lamprini Tisolmi
μπράβο Γιώτα,ελπίζω να λυθούν όλα τα προβλήματα...
Reply2d
Αχ! αγαπημένη Γιώτα, που σε ξύπνησα κιόλας, με την διαφορά της ώρας μας!
Σκόπευα να το γράψω εδώ περί "χρόνου", αλλά προτίμησα να τα πούμε προφορικά.
Είπαμε: Δεν είναι κόπος, ούτε θέμα χρόνου να γράψω ένα σχόλιο που να φαίνεται, ώστε να αποδείχνει (στους άλλους), το πόσο σε νοιάζομαι, σε σκέφτομαι, κι ανησυχώ για σένα!
Έχεις πάρει θέση αδελφής (άλλωστε ξενιτεμένες και πολύ μεγαλύτερές μου είναι κι αυτές), κατέκτησες θέση στην καρδιά μου, Ως Άνθρωπος πρώτα και μετά για τις Λογοτεχνικές σου αξίες!
Εκείνο που με νοιάζει είναι να είσαι ΚΑΛΑ, τούτες τις δύσκολες και στενάχωρες εποχές για όλους μας. Έχουμε τα γενικά λούκια της ζωής, αλλά και τα προσωπικά μας, κι εσύ ως "αδελφή", πια, τα ξέρεις!
Εμβαθύναμε τόσο πολύ τα προσωπικά μας τηλεφωνικά (και θα συνεχίσουμε), ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ, μη λες για χρόνο που διαθέτω ιντερνετικά (λες και σκάβω όλη μέρα!) και νομίζουν και οι άλλοι πως η σχέση μας δεν έχει γερές βάσεις και την πήρε ο αέρας, επειδή δεν "φαίνεται"!
Όπως είδες, απέχω απ' το Φεις, απομακρύνθηκα πάρα πολύ κι απ' τα μπλογκς (φάσεις και συγκυρίες είναι αυτές), κατέχεις όμως, σημαντική θέση, τόσο στην σκέψη μου, όσο και στην καρδιά μου, γι' αυτό και τηλεφωνώ κι αγωνιώ και για σένα.
Σ' αυτό δεν γίνονται παραγγελιές! Ή σου συμβαίνει ή όχι.
Αγάπαμε με τις "αλλαγές" μου και στάσεις ζωής αυτή την εποχή, κι ας ευχηθούμε να είναι ΚΑΛΑ όλος ο κόσμος, είτε επικοινωνούμε συχνά μαζί του, (κυρίως ιντερνετικά), είτε όχι!
Με ανακουφίζει να μιλάμε, χαίρομαι που εκτονώνεσαι και σε κρατάει όρθια η Καλλιτεχνική σου φλέβα, μη νομίζεις πως δεν σε "παρακολουθώ", αντιθέτως μάλιστα, απλά, συγκινούμαι και φεύγω, χωρίς ν' αφήνω "σημάδια".
Την ευαισθησία σου και την αξία σου την έχω αναδείξει χιλιάδες φορές. Χαίρομαι τώρα που την βλέπουν κι άλλοι. Ποτέ δεν είναι αργά. Η ζωή επιφυλάσσει τόσες εκπλήξεις, μακάρι να είναι ευχάριστες!
Υγ. Το έγραψα για να υπάρχει, αφού τηλεφωνικά είπαμε περισσότερα.
Ο χρόνος είναι μέσα μας, πόσο ευχόμαστε, σκεφτόμαστε και προσευχόμαστε για τον άλλον, όσον εξαρτάται από μας.
Όσο για τον άλλον χρόνο, είναι θέμα Θεού.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο για το Αύριο, κανενός μας, οπότε ΑΓΑΝΤΑ, κι ΕΛΠΙΔΑ, ότι θα πιάσουμε στεριά και πως θα ξαναβρούμε διάθεση και "χρόνο" για δημόσιες εμφανίσεις!
Εντάξει;
Γράψε μου μόνο πως μ' αγαπάς και πως δεν θα στεναχωριέσαι για ΤΙΠΟΤΑ!
Όλα για κάποιον Ανώτερο λόγο συμβαίνουν, έχει το ΝΟΥ ΤΟΥ Ο ΘΕΟΣ!
Σφιχτή αόρατη αγκαλιά διαρκείας.
Φίλη αγαπημένη κι αδελφή μικρότερη,
Κατερίνα μας,
λένε ότι όταν είναι πανσέληνος, χαρακτήρες ευαίσθητοι -όπως εσύ κι εγώ- γίνονται θύματα της ίδιας τους της ευαισθησίας. Και βέβαια τα λέμε -κι ας υπάρχει η διαφορά των ωρών... και για καλά, μάλιστα...
Όσο νοιάζεσαι εσύ, άλλο τόσο και περισσότερο εγώ. Δεν είναι εγωισμός να επαναλάβω πως εσύ έχεις διαθέσει πολλές ώρες για μένα, αφού εγώ ήμουν και είμαι λίγο τούβλο με τα κόλπα του κομπιούτερ...
Εσύ, είσαι δασκάλα για μένα... όποτε τα θαλάσσωνα, ήσουν εκεί, κι αυτό δεν ξεχνιέται, ούτε πληρώνεται !!!
Πολλές ήταν οι φορές που επέμενες, κι εγώ σε άφηνα να αναλαμβάνεις πρωτοβουλία σ' αυτό τον λαβύρινθο.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο για το Αύριο, κανενός μας, οπότε ΑΓΑΝΤΑ, κι ΕΛΠΙΔΑ μου γράφεις,
και συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχει όμως, φυσιολογικά και μια απόσταση ετών... καλή μου... Αν ήμουν νεότερη... θα είχα -υποθέτω-ελπίδα να δω καλύτερες μέρες...
Όμως,
ΤΟΥΤΗ την περίοδο ΔΕΝ έχω μεγάλες ελπίδες για ελπιδοφόρες καταστάσεις.
Ας βάλει ο Μεγαλοδύναμος μυαλό στους ιθύνοντες. ΔΕΝ υπάρχει εύκολη λύση. ΔΕΝ γίνεται να χύνεται αθώο αίμα και τα "τσακάλια" να ορμούν να το πιούν... δίχως ντροπή, δίχως έλεος.
Βασικά, Είμαι καλά. Όσο δουλεύει το μυαλό, ΕΙΜΑΙ καλά.
Τώρα, για "αξίες" κλπ. ΒΡΑΣΤΑ!
Δεν κοιτάζω πίσω, το παρελθόν έχει φύγει μακριά, κι ούτε που με νοιάζει. Απλά,
βάζω τον νου να δουλεύει...
ειδικά στα "ξενύχτια" μου, για να λιγοστεύω το σκοτάδι, και να μειώνω την απέραντη μοναξιά.
Όταν φύγει το ταίρι σου, φεύγει και η μισή σου ζωή.
Εύχομαι μαζί σου, να καταλαβαίνουν κι άλλοι που τυχόν διαβάσουν αυτές μου τις απόψεις.
Την Αγάπη και τον Σεβασμό, ακόμη αγωνίζομαι να διατηρώ για τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν. Κι είναι αρκετοί, και χαίρομαι γι' αυτό.
Ελάχιστοι έχουν κερδίσει την αγάπη και την εκτίμηση που επιθυμώ να είναι ως το τέλος της πρόσκαιρης αυτής ζωής.
Εσύ, μαζί και η οικογένειά σου, είστε περισσότερο από στενοί συγγενείς μου.
Μοιάζει σαν να αφήνω στερνές σκέψεις ...
Εκτός από τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου, ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν ριζώσει στην καρδιά μου.
Δεν είμαι παρά ένας μικρόκοσμος, που αγωνίζομαι να επιβιώνω με την υπομονή και την Αγάπη.
Όλα αυτά που μας έδωσαν την ευκαιρία
να μηδενίζεται η απόσταση, να αγνοεί στεριά κι ωκεανούς ... μπορεί σε μια δεδομένη στιγμή να εξαφανιστούν, να σβήσουν παντελώς...
Μέσα μας, όμως θα μείνει η αυτοπεποίθηση ότι υπήρξαν Ανθρωποι που μας αγάπησαν, και που τους Αγαπήσαμε με όση γνώση διαθέτουμε κι όση δύναμη μας έδωσε η μάν(ν)α φύση.
Με αυτή μου την διαβεβαίωση, σε σένα κι όλους όσους μας δένει αυτή η χρυσή κλωστή,
σας ευχαριστώ που συναντηθήκαμε, έστω κι αν ποτέ δεν ανταμωθήκαμε.
Ευχαριστώ τον Μεγαλοδύναμο που μου έδειξε ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ πράγματι Καλοί Άνθρωποι σε τούτο τον ατέλειωτο, τον περίεργο, τον ανόμοιο κόσμο.
Σταματώ, διότι με πήρε το παράπονο.
ΠΩΣ είναι δυνατόν, μετά από τόσες επιτεύξεις ανά τον κόσμο,
να γινόμαστε Ανθρωποφάγοι!!!!!!
Σε ξέρω νυχτοπούλι, κι ίσως να διαβάσεις όλα τούτα, πριν πάρεις το πρωϊνό σου...
Πάντα με την Αγάπη μου,
Καλή σου Μέρα.
Νυχτοπούλι απ' την άλλη όχθη, πάντα υπήρχαν ανθρωποφάγοι, απλά εμείς εστιάσαμε στην Τέχνη και προσγειωθήκαμε απότομα. Δε νομίζω ότι είμαστε μόνο εμείς.
Θα περάσει κι αυτό! Ότι ο Θεός επιτρέψει να γίνει, θα γίνει!
Ας Του έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, Εκείνος ξέρει καλύτερα!
Προσευχή και πάμε για ύπνο και οι δυό μας.
Οι συναντήσεις στα όνειρα είναι χωρίς αεροπλάνα, χωρίς ρολόγια και χωρίς πολλά κακά ανθρώπινα.
Φιλιά ζεστά, Καλό μας ξημέρωμα, τόσο σ' εμάς, καθώς και σε όλον τον κόσμο!
ΓιώΤΑ... χαίρομαι που μεταφέρεις τα σχόλια από το φεις εδώ...
υπέροχο το ποιημα...
αυτήν την περίοδο... η σιωπή... είναι αυτή που χαρακτηρίζει την γη
τι άλλο να πει η έρμη;...
δύσκολοι οι καιροί...
καλό βραδυ
υγεία χαρές... με το καλό... καλές γιορτές...
Λαμπρινή ...
Γεια σου Λαμπρίτσα μου,
χάρηκα που σε συναντώ εδώ
ή και στην σημαντική σου ιστοσελίδα "Περίπτερο ...ατο Ιντερνέτ"
Να είσαι καλά, κορίτσι μου, και να δημιουργείς
σε όλους του τομείς...
Φιλιά στην Μαμά σου,
πάντα με την εκτίμησή μου
"αστοριανή"
του...Λονγκ ΆΙλαντ
Δημοσίευση σχολίου