ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - εφημερίδα Νέας Υόρκης

                                                                    ( Με το ταίρι μου)

Σ’αγαπώ!

(…όταν η 2^η «επέτειος» της 4ης Σεπτεμβρίου, πλησιάζει)

Έσφιξα στην υγρή παλάμη όλα τα φωνήεντα

του γόου, ελπίζοντας να λιγοστέψει ο πρόσφατος οδυρμός.

Απεγνωσμένα σύριζαν οι λέξεις για την απρόσμενη στέρηση.

Τραντάχτηκε η γη συθέμελα κάνοντάς με έρμαιο

στα απόκρυφα παιγνίδια της Μοίρας.

Σύντομος, όπως κι ο χρόνος της δικής σου κατάρρευσης. Αδιάφορος. Αδυσώπητος.

Υποσχέθηκες να είσαι πλάι μου, κυπαρίσσι αδάμαστο, δροσιά αναγκαία στους αχάριστους καύσωνες.

Σχεδιάζαμε να λουστούμε στης Αρχαίας Ελίκης

τον απάτητο κόλπο - επιθυμία παιδιάστικη- αφού

η ασημό-χρυση άμμος της, δεν σταθεροποιείται 

με την φαντασία!

-Οι κολπίσκοι της Σύρας, είναι πιο φιλόξενοι … είπες

και με ταξίδεψες σε απόκρυφα λιμανάκια που κάποτε αντέγραφαν το σχήμα του γυμνού κορμιού σου, δίχως αιδώ και προφυλάξεις.

Σίγουρα, η μάνα-Φύση, αγέρωχη, αγαλλίαζε, πανηγυρίζοντας τις αδέσμευτες σμίξεις!

Ακούμπησα  

τα φωνήεντα του γόου στο μέρος της καρδιάς, 

μήπως στεγνώσουν την υγρή αρμύρα των ματιών 

από το παλιρροϊκό κύμα που καταβροχθίζει τις ανάσες μου.

Μήνυμα, ακόμη δεν μου έδωσες. 

Αδηφάγος η Γη, απομυζά ό,τι μου ανήκε, αδιάντροπη.

Κυρίαρχη. Ανίκητη!

Μίλησα με τις πελώριες βελανιδιές που σκιάζουν την μόνιμη κλίνη σου, να αντιγράφουν την σκιά μου και 

με το απόκοσμο τραγούδι τους να σου την διοχετεύουν 

με δέος. Με τις έρπουσες ρίζες τους να αγκαλιάζουν ότι ήταν φάρος ζωής για μένα, 

να ακολουθούν το περίγραμμα των καλογραμμένων χειλιών σου, απομυζώντας όση αγάπη σου μπόλιασα, 

για να ειρηνεύσει η Πλάση.

Τους υποσχέθηκα να μελώνω τις θύελλες 

που υπερίπτανται, με το τραγούδι της καρδιάς μου 

για να μη φοβάσαι την ανεπίστρεπτη μοναξιά.

Προστατεύω με τα φωνήεντα της χαράς 

τα παρακλάδια σου για να διατηρείται 

μια ειρηνευτική ατμόσφαιρα, τόσο αναγκαία 

στους μεταλλαγμένους καιρούς μας.

Ταίρι μου! Κινούμαι, φαίνομαι ολόκληρη, 

μα είμαι δίπλα σου, κι εσύ, ζεις μαζί με κάθε μου κίνηση.

Στην ώρα της μεγάλης συνάντησης, 

μη τσαλακώσεις 

την ολόλευκη φορεσιά μου.

Το τελικό μας αγκάλιασμα θα  είναι μόνο με μια ανάσα:

Όταν σου αχνο-ψιθυρίσω «Σ΄αγαπώ»

πριν, πλάι σου, για πάντα φτερουγίσω.