Το σημαδιακό πρόσωπο της Σελήνης
(Φωτ. Υιώτας. Τίτλος: Η οργή της Σελήνης. Γενάρης, 15, 2025)
Γέμισε το φεγγάρι. Η νύχτα παγερή, αμίλητη, συνοδεύει τη μοναξιά.
Με τα χείλη σφιγμένα να μη γεμίζει τα σωθικά ο παγωμένος βοριάς, βγήκα
να αποθανατίσω τη πρώτη πανσέληνο του Γενάρη.
Σημαδιακός τούτος ο μήνας. Από το 1970, στην Αθήνα, (Δουκίσσης
Πλακεντίας), εκεί, όπου δεθήκαμε, εκεί όπου
ένα « τρεμουλιάρικο γυφτάκι» επέμενε, μέρες των Χριστουγέννων, να αγοράσω μια
εικόνα που κρατούσε στο χέρι του – « πάρτε την, κυρία, είναι η Παναγίτσα… θα
είναι μαζί σας στο ταξίδι που θα κάνετε με το αεροπλάνο…»
Γέλασα. Ποτέ δεν πίστευα σε χαζο-προφητείες… Ήταν, όμως, πράγματι, μια μικρή, ασπρόμαυρη, οβάλ εικόνα, με το στωικό πρόσωπο της Παναγιάς. Του έδωσα, θυμάμαι, πέντε δραχμές, και την κρατούσα για αρκετή ώρα στη χούφτα μου…
Γενάρης και τώρα. Στο Γουέστμπερυ, στο Λονγκ Άϊλαντ της Νέας Υόρκης, ο παγωμένος αέρας, δεν άφηνε ούτε την πόρτα να κλείσει, πίσω μου.
Διάλεξα μιαν άκρη κοντά στην απογυμνωμένη λυγαριά, να «αποθανατίσω» τη συννεφιασμένη νύχτα που κρατούσε αγκαλιά μια χούφτα σύννεφα κι ένα μπρούντζινο φεγγάρι…
Νόμισα ότι τα μάτια μου έβλεπαν καρχαρίες, με στόμα ορθάνοιχτο,
έτοιμοι να καταπιούν ένα-δυο μωρουδίστικα κεφαλάκια… Μαγεμένη, άρχισα να βγάζω φωτογραφίες,
τη μία κοντά στην άλλη, για να μου αποδείξω αργότερα, ότι ο νους μου δεν είχε
φύγει μαζί με τον βοριά.
-Θα είναι φοβία, από τις πυρκαγιές που εξαφανίζουν τα πάντα εδώ και δέκα μέρες, σκέφτηκα.
«- Σταμάτα! Γύρισε
πίσω, μέσα!» Ψιθύρισα στον εαυτό μου… και άρχισα να εμφανίζω τους «εφιάλτες»
μου.
Ναι, τούτος ο μήνας είναι ασυγχώρητα παγωμένος, εφιαλτικά εκδικητικός, με την Φύση, με τους ανθρώπους, με τη γη που σε κρατά ασφυκτικά και μένω μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου