ΕΙΜΑΙ ΠΟΤΑΜΙ Π' ΑΓΡΟΙΚΩ
(απόσπασμα: Από την ελεγεία του Σελινούντα)
(Βιβλίο μου:"Οι Φωτιές του Ήλιου", Εκδ. Απανεμιά, Αθήνα-ΝΥ, 1991)
Είμαι ποτάμι π' αγροικώ της Γης τα καρδιοκτύπια.
Το πρώτο μου ψιθύρισμα βουνοκορφές υψώσαν
άσπιλο ύμνο στο Θεό και το χαμόγελό του
ροβόλησα στον κάμπο μου σημάδι ευφορίας.
Στη νιότη, βεργολυγερό, ανάμεσα σ' ελάτια,
έσμιξα με τ' ατίθασα πουλιά, και τις φλογέρες
στον Ανοιξιάτικο χορό των κοριτσιών της ήβης
όπου στα πέρατα έφταναν τη φήμη της Ελίκης.
Πότε τρελό ερίφιο, πότε σκληρό αγρίμι,
παίζω, πηδώ, γκρεμίζομαι, λιμνάζω, αργορέω,
μα δε στεργιώνω πουθενά.
Ο δρόμος μου είναι κύκλος.
Μπορεί, οργισμένο, να κυλώ λίθους στο πέρασμά μου,
συχνά, μπορεί να μη χωρώ σε προσχεδιασμένους
υδροκοιτώνες, κι η βοσκή, η σοδιά, κι οι ανθρώποι
να πνίγονται στο άτυχο, θρασύ ξεχείλισμά μου,
η γη να μη με δέχεται, κι ουρανός να κλαίει ...
Όμως, κανείς δε σκέφτηκε πως το θολό μου δάκρυ
βάφει μ' ανθούς της Άνοιξη, χρυσό το Καλοκαίρι,
δίνει πανιά στις θάλασσες, ήλιο στις αλκυώνες ...
ΕΙΜΑΙ ποτάμι, κι αγροικώ της Γης τα καρδιοχτύπια .. ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου