ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - εφημερίδα Νέας Υόρκης

                     (Φωτο-σύνθεση Υιώτας : Τίτλος: " Η πρώτη νύχτα στη ΝΥ"  04-09-70)
 

 Ακριβώς 55 χρόνια. Ένας Ουρανός, δυο θάλασσες.

Έφερα την Άνοιξη. Συνοδεύω τον Χειμώνα. 

Μόνη ήρθα, ΜΟΝΗ έμεινα! 

Ζυγίζω τη Μάνα. Βαρύτερη η Μητριά. 

Ακαταχώρητη η μια Αγάπη. Απερίγραπτη η Άλλη.

Έζησα την Ελπίδα. Ζω την Αλήθεια. 

Ζαλισμένος ο νους. Πληγωμένη η καρδιά. 

Κι η Ζωή? Ένας Ουρανός. Δυο θάλασσες, αχώριστες. "Γολγοθάς" απροσδιόριστος. 

Ο ωκεανός προσφιλής, αλλοπρόσαλλος, 

συχνά μισητός, πάντοτε Αγαπημένος. 

Ας είναι τουλάχιστον, το τέλος ανώδυνο.

********************

Κι έγραφα, τότε, στο κιτρινισμένο τετράδιο, 

πριν ο "Ερωδιός της καρδιάς" εμφανιστεί και δημιουργήσει το "ταίρι" του μετά από το "ανάλαφρο φτερούγισμά του στο χώρο του τεράστιου ερωτηματικού !"

 (Υ.Γ. αντιγραφή από την ιστοσελίδα μου: "αστοριανή" 2014)

Ονειρευόταν

το ροδόχρωμο ρόδο τις νύχτες 

της πέτρινης ενοχής.

Αυτός, ανήκε αλλού.

Το ρόδο, ήταν ξεσκλίδι του άκαρδου βοριά. 

Ταίριασμα ανέφικτο. Οξύμωρο.

Κι όμως, αυτός, είχε μέσα του μια τρυφεράδα, μια αλέκιαστη αγάπη,για κείνο το ρόδο. Ανείπωτη στους περαστικούς, 

απροσδιόριστη στους περίεργους.

Αναρωτιέμαι, αν έχετε ακούσει 

τα ανεπαίσθητα τριξίματα στις ώρες των πάγων 

όταν οι δυο τους έψαχναν να βρουν την θέση τους.

Αυτός να σκαρφαλώνει για το ιερό αγκάλιασμα,

το ρόδο να προσπαθεί να σκεπάσει την γύμνια του 

με τα ανοιξιάτικα οδοντωτά του φύλλα.

Σκέπτομαι αν έχετε δει τα κρυστάλινα δάκρυά τους 

που τρέχουν στις ρίζες της γης.

Τις καυτές τους ανάσες που πυρπολούν την άπειρη χλόη...

Βέβαια "ΟΧΙ"!

Αυτός, 

είναι μόνο μια μικρή, ασήμαντη πέτρα

που θάμπωσε την στιγμή με το σχήμα της.

Το ρόδο,

μετά βίας συγκρατεί την ομορφιά του

πνιγμένη στην άκρη του στενού μονοπατιού.

Κι όμως, εύνομα βρέθηκαν

να δημιουργήσουν μια οικεία, ξεχωριστή, μοναδικά παράξενη Ανοιξιάτικη σχέση.