29 Μαΐ 2021

΄Ένα καθυστερημένο Γράμμα...

 




Ένα καθυστερημένο Γράμμα  ...



(Χριστίνα,   Δημήτρης,   Γιάννης)

Στον  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΣΤΡΑΤΗ, τον Μίμη μας!   Απρίλης 2021.

 Δημήτρη μου,                                                             

 Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα του θρήνου... Με κουράγιο, ελπίδα και υπομονή,  μετά έρχεται η Ανάσταση!!! 

Σου στέλνω αυτά τα λόγια καρδιάς, να τα δεις στη γειτονιά των αστεριών όπου κατοικείς τώρα. Δεν άντεξε άλλο η επιδιορθωμένη καρδούλα σου Μίμη μου! Όπως και του άντρα της αδελφής μου, στην Μαδρίτη... Ίδιο καιρό! Δεν ήμουν στην τελετή της αναχώρησής σου, Μίμη μας, με την Επιδημία δεν ήμουν στην Αθήνα... και με πνίγουν όλα αυτά που ζήσαμε όλοι μαζί, τα σαράντα χρόνια που γνωριζόμαστε. 

Για μένα δεν έφυγες. Τηλεφωνώ στο σπίτι σας για να ακούσω τον χτύπο του τηλεφώνου και μετά λέω, -Δεν είναι κανείς στο σπίτι. Κάπου πήγανε, Και ησυχάζω. Δεν μπόρεσα να είμαι κοντά στην υπέροχη, ξεχωριστή και γενναιόδωρη φίλη μου, Γιώτα και τα κορίτσια σας... και υποφέρω. (Τώρα, τα λέμε, όμως τηλεφωνηκώς!!!! )

Δημήτρη μου, τι να πρωτοθυμηθώ για όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε; Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα μας; Στην Αίγινα; στο Αίγιο; Στις ακρογιαλιές της Αθήνας μας; στις ωραίες ψησταριές της Φωκίωνος Νέγρη; Οι ανθισμένες νεραντζιές της Αγίου Μελετίου, που έκοβες κλαράκια, μοσχοβολιά  για το δρόμο, σε πεθύμησαν... Τα δροσερά βράδυα στα προάστια της Αθήνας μας... ; Τι να πρωτοθυμηθώ;

Αυτό, όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι την πρώτη φορά που ήρθα στη Νέα Υόρκη, στους 46 Δρόμους, στην Αστόρια, κοντά στα ΚΑΟΥΦΜΑΝ ΣΤΟΥΝΤΙΟ. Σας τηλεφώ-νησα χωρίς να σας γνωρίζω, ότι φέρνω το Πρώτο Βραβείο Ποίησης που κέρδισε η κυρία Στρατή, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, (όπου ακόμη είμαι στο Διοικητικό Συμβούλιο). Το διήγημά της ήταν: "Ο Μίστερ Αίημος" ...

Όταν ήρθα στο υπέροχο, αρχοντικό σπίτι σας, εκεί στην Ελληνοκρατούμενη Αστόρια, με υποδέχτηκε με ευγένεια μια ψηλή μελαχροινή με υπέροχα μάτια και μου συστήθηκε, -είμαι η κυρία Στρατή, περάστε. Τα κοριτσάκια της ήταν στο σχολείο... Καθήσαμε και μιλήσαμε για την Ελλάδα. Εγώ, με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου και με τη χαρά που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και σε ένα φιλικό αρχοντικό σπίτι, ήμουν λαλίστατη. Μετά από αρκετή ώρα, σηκώθηκα να φύγω, γιατί με περίμεναν οι συγγενείς μου.Η κυρία Γιώτα, με παρότρυνε να μείνω για να με δεις κι εσύ.  Σε λίγο, ήλθες εσύ, κουβαλητής φορτωμένος με αγαθά για το σπίτι,

 Εγώ, μόλις σε είδα, σε αγκάλιασα και στράφηκα προς την Γιώτα. -Κυρία Στρατή, δεν μου είπατε ότι έχετε τόσο γοητευτικό σύζυγο, και σε φίλησα. Με κοίταξες ερευνητικά χωρίς να πεις λέξη. Γυρνώντας προς την Γιώτα, της είπες, “-Γιώτα, περιποιήθηκες την κυρία που σου έφερε το βραβείο και μάλιστα το Πρώτο από την Ελλάδα μας; Είδα την Γιώτα να δακρύζει και να λέει, “Βεβαίως Δημήτρη μου, είναι δυνατόν; Λέω μάλιστα, να την κρατήσουμε στο σπίτι μας, όσες μέρες θέλει... θα χαρούν και τα παιδιά...

 Αυτό ήταν!!!! Με βάλατε στην οικογένειά σας.

Το πρωί που ρώτησα τη Γιώτα γιατί έκλαψε, μου είπε “-Χριστίνα μου, ο Δημήτρης είναι πολύ δύσκολος στις παρέες μας πόσο μάλλον να μείνει κάποιος στο σπίτι μας,” Και της λέω, -αφού είχαμε μιλήσει αρκετά για τις ζωές μας, - Είναι δυνατόν Γιώτα μου, ένας τόσο έξυπνος, όμορφος, λεβέντης -δύο μέτρα άνδρας, χορτασμένος από τη ζωή και μάλιστα ναυτικός, να μη καταλάβει αμέσως ποιά είμαι; Άλλωστε, θυμάσαι; σου είπε το άλλο πρωί, “ -να μείνει η Χριστίνα όσο θέλει εδώ, είναι ντόμπρα, από καλό σπίτι και μου αρέσει επειδή είναι αυθόρμητη, ξεκάθαρη ...”

Και μετά με ξεναγήσατε στη Νέα Υόρκη... Και που δε με πήγατε! Στο Metropolitan, στο Broadway, στο Plaza Ηοτέλ που μου άρεσε να πίνω τον καφέ μου και εσύ συχνά με κορόιδευες ¨βλάχα-αριστοκράτισσα"; ή,  Στο άπλετο εστιατόριο στο Ατλάντικ Σίτυ έξω από την πόλη της Νέας Υόρκης, που ήτανε κυριολεκτικά μέσα στη θάλασα και τρώγαμε τις τεράστιες γαρίδες .. και έλεγα στη Γιώτα, “-καθάρισέ μου τες. Εγώ δεν είμαι από θάλασσα, αλλά από τον κάμπο, στην Θεσσαλία”.   Από τότε δεν χωρίσαμε. Σχεδόν κάθε χρόνο, Χρισστούγεννα, ερχόμουν στη Νέα Υόρκη και εσείς, τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Καλεσμένη η Υιώτα σε εκδηλώσεις της ΠΕΛ, στην Αθήνα, στους Δελφούς, στην Πάτρα... Σας πήγα και στον "βαμβακιένιο" γενέθλιο τόπο μου... και πού δεν έχουμε πάει. Ο Γιάννης μου; Σαν μεγάλος αδελφός του!

Το κυριότερο! Σας ευχαριστώ για ότι κάνατε για μένα ηθικά και οικονομικά και με τις συμβουλές σου Δημήτρη, τις αυστηρές και τις δίκαιες. Είμαι σίγουρη ότι μας βλέπεις από την γειτονιά των αγγέλων και των αστεριών και μας στέλνεις την Αγάπη σου. Στέλνω κι εγώ στην Γιώτα και την οικογένειά της, κάτι από την καρδιά μου: Να του το διαβάσετε, όταν τον επισκευτείτε στο κοιμητήριο που τον αγκάλιασε.

          Ο Όλυμπος ράγισε

          και ο κάμπος θρηνεί

          για τον ξεχωριαστό φίλο μου

          που ξεψύχησε με το φευγιό της νύχτας.

          Οι πασχαλιές δεν άνθισαν,

          οι παπαρούνες μαυροφορέθηκαν,

          οι καμπάνες των Μετεώρων και της Ερμούπολης

          χτύπησαν θλιμμένα.

          Ένας αετός τον σκέπασε με τα γιγάντια φτερά του

          και το ολόγιομο φεγγάρι στο ξεκίνημα του Σεπτέμβρη

          θα φέρνει τη βροχή των ματιών που σε λάτρεψαν .....


Πάντα με την θύμησή σου, Δημήτρη μας.

Γιάννης και Χριστίνα Αγρογιάννη – Κανελλοπούλου

(Μέλος του Δ.Σ. Της Πανελλήνιας  Ένωσης Λογοτεχνών, Αθήνα)


=========

Φίλες και Φίλοι μου,

ο Θάνατος δεν αντέχεται. Ο εσώτερος φόβος δεν ξεπερνιέται.

Είθε να είναι ανώδυνος, όσο γίνεται, και σύντομος σαν την αστραπή.

Η θύμηση, αυτό το Σαββατο-Κύριακο, και πάντα, ανάβει το κεράκι στην αξεπέραστη έλλειψη. Με τρεμάμενη φλόγα στο βλέμα και πληγωμένη καρδιά, σας φιλώ. Γιώτα.


ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΗ
Δημήτρη μου,
Αθήνα, 24-5-2021
Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα του θρήνου...αλλά μετά έρχεται
το Πάσχα, η Ανάσταση!!! Θέλω να σου στείλω αυτά τα λόγια καρδιάς,
στη γειτονιά των αστεριών όπου κατοικείς τώρα.
Δεν ήμουν στην τελετή της αναχώρησής σου, και με πνίγουν όλα αυτά που ζήσαμε
όλοι μαζί, τα σαράντα χρόνια που γνωριζόμαστε.
Για μένα δεν έφυγες. Τηλεφωνώ στο σπίτι σας για να ακούσω τον χτύπο του
τηλεφώνου και μετά λέω, δεν είναι κανείς στο σπίτι. Κάπου πήγανε, Και ησυχάζω.
Δεν μπορώ να είμαι κοντά στην υπέροχη, ξεχωριστή και γενναιόδωρη φίλη μου,
Γιώτα και υποφέρω. Τα λέμε, όμως τηλεφωνικώς................!!!!
Δημήτρη μου, τι να πρωτοθυμηθώ για όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε;
Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα μας; Στην Αίγινα; στο Αίγιο; Στις ακρογιαλιές της
Αθήνας μας; στις ωραίες ψησταριές της Φωκίωνος Νέγρη;
Τα δροσερά βράδυα στα προάστια της Αθήνας μας;
Τι να πρωτοθυμηθώ;
Αυτό, όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι την πρώτη φορά που ήρθα στη Νέα Υόρκη
και σας τηλεφώνησα χωρίς να σας γνωρίζω, ότι φέρνω το πρώτο βραβείο ποίησης
που κέρδισε η κυρία Στρατή, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, (που εγώ
είμαι χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο).
Όταν ήρθα στο υπέροχο, αρχοντικό σπίτι σας στην Αστόρια, με υποδέχτηκε με
ευγένεια μια ψηλή μελαχροινή με υπέροχα μάτια και μου συστήθηκε, είμαι η κυρία
Στρατή, περάστε.
Καθήσαμε και μιλήσαμε για την Ελλάδα. Εγώ, με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου και
ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΗ
Δημήτρη μου,
Αθήνα, 24-5-2021
Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα του θρήνου...αλλά μετά έρχεται
το Πάσχα, η Ανάσταση!!! Θέλω να σου στείλω αυτά τα λόγια καρδιάς,
στη γειτονιά των αστεριών όπου κατοικείς τώρα.
Δεν ήμουν στην τελετή της αναχώρησής σου, και με πνίγουν όλα αυτά που ζήσαμε
όλοι μαζί, τα σαράντα χρόνια που γνωριζόμαστε.
Για μένα δεν έφυγες. Τηλεφωνώ στο σπίτι σας για να ακούσω τον χτύπο του
τηλεφώνου και μετά λέω, δεν είναι κανείς στο σπίτι. Κάπου πήγανε, Και ησυχάζω.
Δεν μπορώ να είμαι κοντά στην υπέροχη, ξεχωριστή και γενναιόδωρη φίλη μου,
Γιώτα και υποφέρω. Τα λέμε, όμως τηλεφωνικώς................!!!!
Δημήτρη μου, τι να πρωτοθυμηθώ για όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε;
Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα μας; Στην Αίγινα; στο Αίγιο; Στις ακρογιαλιές της
Αθήνας μας; στις ωραίες ψησταριές της Φωκίωνος Νέγρη;
Τα δροσερά βράδυα στα προάστια της Αθήνας μας;
Τι να πρωτοθυμηθώ;
Αυτό, όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι την πρώτη φορά που ήρθα στη Νέα Υόρκη
και σας τηλεφώνησα χωρίς να σας γνωρίζω, ότι φέρνω το πρώτο βραβείο ποίησης
που κέρδισε η κυρία Στρατή, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, (που εγώ
είμαι χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο).
Όταν ήρθα στο υπέροχο, αρχοντικό σπίτι σας στην Αστόρια, με υποδέχτηκε με
ευγένεια μια ψηλή μελαχροινή με υπέροχα μάτια και μου συστήθηκε, είμαι η κυρία
Στρατή, περάστε.
Καθήσαμε και μιλήσαμε για την Ελλάδα. Εγώ, με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου και
με τη χαρά που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και σε ένα αρχοντικό σπίτι που βρέθηκα,
ήμουνα λαλίστατη.
Μετά από αρκετή ώρα, σηκώθηκα να φύγω, γιατί με περίμεναν οι συγγενείς μου.
Σε λίγο ήλθες εσύ, φορτωμένος με αγαθά για το σπίτι,
Εγώ, μόλις σε είδα, σε αγκάλιασα και στράφηκα προς την Γιώτα.
Κυρία Στρατή, δεν μου είπατε ότι έχετε τόσο γοητευτικό σύζυγο, και σε φίλησα.
Με κοίταξες ερευνητικά χωρίς να πεις λέξη.
Και γυρνώντας προς την Γιώτα, της είπες, “Γιώτα, περιποιήθηκες την κυρία που σου
έφερε το βραβείο και μάλιστα το Πρώτο από την Ελλάδα μας;
Είδα την Γιώτα να δακρύζει και να λέει, “Βεβαίως Δημήτρη μου, είναι δυνατόν;”
Λέω μάλιστα, να την κρατήσουμε στο σπίτι μας, όσες μέρες θέλει, Αυτό ήταν!!!!
Με βάλατε στην οικογένειά σας.
Το πρωί που ρώτησα τη Γιώτα γιατί έκλαψε, μου είπε “Χριστίνα μου, ο Δημήτρης
είναι πολύ δύσκολος στις παρέεες μας και δη να μείνει κάποιος στο σπίτι μας,”
Και της λέω, αφού είχαμε μιλήσει αρκετά για τις ζωές μας, είναι δυνατόν Γιώτα μου,
ένας τόσο έξυπνος, όμορφος, λεβέντης δύο μέτρα άνδρας, χορτασμένος από τη ζωή
και μάλιστα ναυτικός, να μη καταλάβει αμέσως ποιά είμαι;
Άλλωστε, σου είπε το άλλο πρωί, “να μείνει η Χριστίνα όσο θέλει εδώ, γιατί είναι
έντιμη, από καλό σπίτι και μου αρέσει επειδή είναι αυθόρμητη”
Και μετά αρχίσατε να με ξεναγείτε στη Νέα Υόρκη, Και που δε με πήγατε!
Στο
Metropolitan,
στο
Broadway,
στο
Plaza
που μου άρεσε να πίνω τον καφέ μου και
εσύ με κοροιδευες;
Σου στέλνω τη φωτογραφία που μου έβγαλες έξω από το
Plaza.
Το εστιατόριο έξω από τη Νέα Υόρκη, που ήτανε μέσα στη θάλασα και τρώγαμε τις
τις τεράστιες γαρίδες και έλεγα στη Γιώτα, “καθάρισέ μου τες. Εγώ δεν είμαι από
θάλασσα, αλλά από τον κάμπο, δηλαδή την Θεσσαλία”.
Από τότε δεν χωρίσαμε.Σχεδόν κάθε χρόνο, Χρισστούγεννα, ερχόμουν στη Νέα
Υόρκη και εσείς τα καλοκαίρια στην Ελλάδα.
Σας ευχαριστώ για ότι κάνατε για μένα ηθικά και οικονομικά και με τις συμβουλές
σου Δημήτρη, τις αυστηρές και τις δίκαιες. Είμαι σίγουρη ότι μας βλέπεις από την
γειτονιά των αγγέλων και των αστεριών και μας στέλνεις τις ευχές σου!!!!!
Ο Όλυμπος ράγισε
και ο κάμπος θρηνεί
για τον ξεχωριαστό φίλο μου
που ξεψύχησε
με το φευγιό της νύχτας.
Οι πασχαλιές δεν άνθισαν
οι παπαρούνες μαυροφορέθηκαν,
οι καμπάνες των Μετεώρων χτυπούν θλιμμένα.
Ένας αετός τον σκέπασε με τα γιγάντια φτερά του
και το ολόγιομο φεγγάρι θα φέρει τη βροχή.....
Χριστίνα Αγρογιάννη – Κανελλοπούλου
Μέλος του Δ.Σ. Της Πανελλήνιας
Ένωσης Λογοτεχνών.με τη χαρά που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και σε ένα αρχοντικό σπίτι που βρέθηκα,
ήμουνα λαλίστατη.
ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΗ
Δημήτρη μου,
Αθήνα, 24-5-2021
Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα του θρήνου...αλλά μετά έρχεται
το Πάσχα, η Ανάσταση!!! Θέλω να σου στείλω αυτά τα λόγια καρδιάς,
στη γειτονιά των αστεριών όπου κατοικείς τώρα.
Δεν ήμουν στην τελετή της αναχώρησής σου, και με πνίγουν όλα αυτά που ζήσαμε
όλοι μαζί, τα σαράντα χρόνια που γνωριζόμαστε.
Για μένα δεν έφυγες. Τηλεφωνώ στο σπίτι σας για να ακούσω τον χτύπο του
τηλεφώνου και μετά λέω, δεν είναι κανείς στο σπίτι. Κάπου πήγανε, Και ησυχάζω.
Δεν μπορώ να είμαι κοντά στην υπέροχη, ξεχωριστή και γενναιόδωρη φίλη μου,
Γιώτα και υποφέρω. Τα λέμε, όμως τηλεφωνικώς................!!!!
Δημήτρη μου, τι να πρωτοθυμηθώ για όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε;
Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα μας; Στην Αίγινα; στο Αίγιο; Στις ακρογιαλιές της
Αθήνας μας; στις ωραίες ψησταριές της Φωκίωνος Νέγρη;
Τα δροσερά βράδυα στα προάστια της Αθήνας μας;
Τι να πρωτοθυμηθώ;
Αυτό, όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι την πρώτη φορά που ήρθα στη Νέα Υόρκη
και σας τηλεφώνησα χωρίς να σας γνωρίζω, ότι φέρνω το πρώτο βραβείο ποίησης
που κέρδισε η κυρία Στρατή, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, (που εγώ
είμαι χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο).
Όταν ήρθα στο υπέροχο, αρχοντικό σπίτι σας στην Αστόρια, με υποδέχτηκε με
ευγένεια μια ψηλή μελαχροινή με υπέροχα μάτια και μου συστήθηκε, είμαι η κυρία
Στρατή, περάστε.
Καθήσαμε και μιλήσαμε για την Ελλάδα. Εγώ, με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου και
με τη χαρά που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και σε ένα αρχοντικό σπίτι που βρέθηκα,
ήμουνα λαλίστατη.
Μετά από αρκετή ώρα, σηκώθηκα να φύγω, γιατί με περίμεναν οι συγγενείς μου.
Σε λίγο ήλθες εσύ, φορτωμένος με αγαθά για το σπίτι,
Εγώ, μόλις σε είδα, σε αγκάλιασα και στράφηκα προς την Γιώτα.
Κυρία Στρατή, δεν μου είπατε ότι έχετε τόσο γοητευτικό σύζυγο, και σε φίλησα.
Με κοίταξες ερευνητικά χωρίς να πεις λέξη.
Και γυρνώντας προς την Γιώτα, της είπες, “Γιώτα, περιποιήθηκες την κυρία που σου
έφερε το βραβείο και μάλιστα το Πρώτο από την Ελλάδα μας;
Είδα την Γιώτα να δακρύζει και να λέει, “Βεβαίως Δημήτρη μου, είναι δυνατόν;”
Λέω μάλιστα, να την κρατήσουμε στο σπίτι μας, όσες μέρες θέλει, Αυτό ήταν!!!!
Με βάλατε στην οικογένειά σας.
Το πρωί που ρώτησα τη Γιώτα γιατί έκλαψε, μου είπε “Χριστίνα μου, ο Δημήτρης
είναι πολύ δύσκολος στις παρέεες μας και δη να μείνει κάποιος στο σπίτι μας,”
Και της λέω, αφού είχαμε μιλήσει αρκετά για τις ζωές μας, είναι δυνατόν Γιώτα μου,
ένας τόσο έξυπνος, όμορφος, λεβέντης δύο μέτρα άνδρας, χορτασμένος από τη ζωή
και μάλιστα ναυτικός, να μη καταλάβει αμέσως ποιά είμαι;
Άλλωστε, σου είπε το άλλο πρωί, “να μείνει η Χριστίνα όσο θέλει εδώ, γιατί είναι
έντιμη, από καλό σπίτι και μου αρέσει επειδή είναι αυθόρμητη”
Και μετά αρχίσατε να με ξεναγείτε στη Νέα Υόρκη, Και που δε με πήγατε!
Στο
Metropolitan,
στο
Broadway,
στο
Plaza
που μου άρεσε να πίνω τον καφέ μου και
εσύ με κοροιδευες;
Σου στέλνω τη φωτογραφία που μου έβγαλες έξω από το
Plaza.
Το εστιατόριο έξω από τη Νέα Υόρκη, που ήτανε μέσα στη θάλασα και τρώγαμε τις
τις τεράστιες γαρίδες και έλεγα στη Γιώτα, “καθάρισέ μου τες. Εγώ δεν είμαι από
θάλασσα, αλλά από τον κάμπο, δηλαδή την Θεσσαλία”.
Από τότε δεν χωρίσαμε.Σχεδόν κάθε χρόνο, Χρισστούγεννα, ερχόμουν στη Νέα
Υόρκη και εσείς τα καλοκαίρια στην Ελλάδα.
Σας ευχαριστώ για ότι κάνατε για μένα ηθικά και οικονομικά και με τις συμβουλές
σου Δημήτρη, τις αυστηρές και τις δίκαιες. Είμαι σίγουρη ότι μας βλέπεις από την
γειτονιά των αγγέλων και των αστεριών και μας στέλνεις τις ευχές σου!!!!!
Ο Όλυμπος ράγισε
και ο κάμπος θρηνεί
για τον ξεχωριαστό φίλο μου
που ξεψύχησε
με το φευγιό της νύχτας.
Οι πασχαλιές δεν άνθισαν
οι παπαρούνες μαυροφορέθηκαν,
οι καμπάνες των Μετεώρων χτυπούν θλιμμένα.
Ένας αετός τον σκέπασε με τα γιγάντια φτερά του
και το ολόγιομο φεγγάρι θα φέρει τη βροχή.....
Χριστίνα Αγρογιάννη – Κανελλοπούλου
Μέλος του Δ.Σ. Της Πανελλήνιας
Ένωσης Λογοτεχνών.Μετά από αρκετή ώρα, σηκώθηκα να φύγω, γιατί με περίμεναν οι συγγενείς μου.
Σγε λίο ήλθες εσύ, φορτωμένος με αγαθά για το σπίτι,
Εγώ, μόλις σε είδα, σε αγκάλιασα και στράφηκα προς την Γιώτα.
Κυρία Στρατή, δεν μου είπατε ότι έχετε τόσο γοητευτικό σύζυγο, και σε φίλησα.
Με κοίταξες ερευνητικά χωρίς να πεις λέξη.
Και γυρνώντας προς την Γιώτα, της είπες, “Γιώτα, περιποιήθηκες την κυρία που σου
έφερε το βραβείο και μάλιστα το Πρώτο από την Ελλάδα μας;
Είδα την Γιώτα να δακρύζει και να λέει, “Βεβαίως Δημήτρη μου, είναι δυνατόν;”
Λέω μάλιστα, να την κρατήσουμε στο σπίτι μας, όσες μέρες θέλει, Αυτό ήταν!!!!
Με βάλατε στην οικογένειά σας.
Το πρωί που ρώτησα τη Γιώτα γιατί έκλαψε, μου είπε “Χριστίνα μου, ο Δημήτρης
είναι πολύ δύσκολος στις παρέεες μας και δη να μείνει κάποιος στο σπίτι μας,”
Και της λέω, αφού είχαμε μιλήσει αρκετά για τις ζωές μας, είναι δυνατόν Γιώτα μου,
ένας τόσο έξυπνος, όμορφος, λεβέντης δύο μέτρα άνδρας, χορτασμένος από τη ζωή
και μάλιστα ναυτικός, να μη καταλάβει αμέσως ποιά είμαι;
Άλλωστε, σου είπε το άλλο πρωί, “να μείνει η Χριστίνα όσο θέλει εδώ, γιατί είναι
έντιμη, από καλό σπίτι και μου αρέσει επειδή είναι αυθόρμητη”
Και μετά αρχίσατε να με ξεναγείτε στη Νέα Υόρκη, Και που δε με πήγατε!
Στο
Metropolitan,
στο
Broadway,
στο
Plaza
που μου άρεσε να πίνω τον καφέ μου και
εσύ με κοροιδευες;
Σου στέλνω τη φωτογραφία που μου έβγαλες έξω από το
Plaza.
Το εστιατόριο έξω από τη Νέα Υόρκη, που ήτανε μέσα στη θάλασα και τρώγαμε τις
τις τεράστιες γαρίδες και έλεγα στη Γιώτα, “καθάρισέ μου τες. Εγώ δεν είμαι από
θάλασσα, αλλά από τον κάμπο, δηλαδή την Θεσσαλία”.
Από τότε δεν χωρίσαμε.Σχεδόν κάθε χρόνο, Χρισστούγεννα, ερχόμουν στη Νέα
Υόρκη και εσείς τα καλοκαίρια στην Ελλάδα.
Σας ευχαριστώ για ότι κάνατε για μένα ηθικά και οικονομικά και με τις συμβουλές
σου Δημήτρη, τις αυστηρές και τις δίκαιες. Είμαι σίγουρη ότι μας βλέπεις από την
γειτονιά των αγγέλων και των αστεριών και μας στέλνεις τις ευχές σου!!!!!
Ο Όλυμπος ράγισε
και ο κάμπος θρηνεί
για τον ξεχωριαστό φίλο μου
που ξεψύχησε
με το φευγιό της νύχτας.
Οι πασχαλιές δεν άνθισαν
οι παπαρούνες μαυροφορέθηκαν,
οι καμπάνες των Μετεώρων χτυπούν θλιμμένα.
Ένας αετός τον σκέπασε με τα γιγάντια φτερά του
και το ολόγιομο φεγγάρι θα φέρει τη βροχή.....
Χριστίνα Αγρογιάννη – Κανελλοπούλου
Μέλος του Δ.Σ. Της Πανελλήνιας
Ένωσης Λογοτεχνών.

8 σχόλια:

Κυκλαμίνα είπε...

Γιώτα μου, συγκινητικά, ΟΛΑ σου...
Κράτα γερά! Πάρε δύναμη απ' τους φίλους, απ' τις ωραίες αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής κι απ' τις αγκαλιές των παιδιών σου και εγγονών σου.
Η απουσία θέλει τον χρόνο της, μέχρι να πάρει άλλη μορφή, για να γίνει παρουσία και δημιουργία.
Σε σκέφτομαι, αλλά απουσιάζω, τώρα που με έχεις ανάγκη...
Σ'χώρα με γι' αυτό!
Σ' αγαπώ και σε νοιάζομαι, το ξέρεις!

Άρης Άλμπης είπε...

Συναισθηματικός χείμαρρος από μια σίγουρα αγνή φίλη.
Με εμφανή αυθορμητισμό γραμμένη η επιστολή καταδεικνύει την αληθινή αναγνώριση και την ευγνωμοσύνη.
Είναι αυτές οι συγκινητικές εξάρσεις που αποδεικνύουν πόσο μεγάλη αξία έχει η πραγματική φιλία!

Αστοριανή είπε...

Κυκλαμίνα μου,
κι εγώ σε νοιάζομαι. Θα βρούμε καιρό. Υπομονή. Με την αγαπη μου, Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Άρη μου, φίλτατε!
Πώς τα ...καταφέρατε και το πήγατε μέχρι ...κάτω εδώ!
Εν τάξει, δεν είμαι "έξπερτ" μα αυτό δεν είχε ξανασυμβεί!!!
Ευχαριστώ καλέ μου. Φιλί στο ταίρι σου. Με την αγάπη μου και... κρυωμένα, βροχερά "φιλιά" απ'ο την ακατάστατη Νέα Υόρκη...

magda είπε...

Αγαπημένη μου Υιώτα
Ύστερα από μήνες μελαγχολικούς και μοναχικούς, με μια πλήρη αποχή από το blog, ήρθα να σου πω μία καλημέρα!
Διάβασα το συγκινητικό γράμμα της φίλης σας. Είναι παρήγορο να έχεις τέτοιες όμορφες φιλίες που αντέχουν στον χρόνο. Φαντάζομαι να νοιώθεις καλύτερα μέρα με την μέρα...
Εμείς περιμένουμε να κλείσουν τα σχολεία και να βρεθούμε επιτέλους με τα παιδιά μας.
Σου στέλνω την αγάπη μου και πολλά φιλιά!

Αστοριανή είπε...

Μάγδα μου γλυκειά
με το υπέροχο ταίρι σου,

Καλό σας μήνα, αγαπημένοι μου!

Πάντα θυμάμαι με ιδιαίτερη νοσταλγία τον τόπο μου που εσείς τιμήσατε με το να φέρετε στιγμές και εικόνες, να τον ξαναδώ και να χαρώ. ΔΕΝ τα καταφέραμε, Μάγδα μου. Ούτε να πάμε στην Σύρα, που τόσο το επιθυμούσε ο Δημήτρης. Δεν νιώθω καλύτερα. Ζαλισμένο κοτόπουλο, αγαπημένη μου Φίλη. Είναι στιγμές ανυπόφορες που δεν ξέρω πού είμαι ή πού είναι. Στις 4 του μήνα θα είναι κιόλας 9 μήνες!!! Όλα τα άλλα είναι επιφανειακά, περισσότερο για χατήρι των εγγονών (4και 10 χρόνων)... Έφυγε σαν λεβέντης, δεν μας ταλαιπώρησε ... έτσι εύχομαι κι εγώ, για μένα. Φρόντιζε τον αγαπημένο σου, κι εκείνος εσένα. Φυσικά, ευχές μου για όλους για υγεία και αγάπη. Και χίλια "ευχαριστώ" που με τίμησες και με θυμάσαι.

Χαρά Θ. είπε...

Γιώτα μου καλή σου μέρα απο Ελλάδα.
Διαβασα με προσοχή και συγκίνηση το γραμμα της φίλης σας και μπορώ να καταλάβω και τα δικά της συναισθήματα αλλά ακόμα περισσότερο τα δικά σου. Πολύ δύσκολος ο αποχωρισμός δυο ανθρώπων που έζησαν μια χρόνια αγαπημένη κοινή ζωή και να δεχτείς ο τι ο ενας φεύγει κι αφηνει πίσω του τον άλλον λαβωμένο με μια ανοιχτή πληγή που ποτέ δεν κλείνει. Βλέπω τη μητερα μου που παρόλο που εχουν περασει 8 χρόνια απο την απώλεια του μπαμπά μου δε το παίρνει απόφαση.Είναι η μόνη της σκέψη και η μόνη της λέξη σ ε κάθε κουβέντα και παρόλο πυ με πληώνει ολο αυτό την καταλαβαίνω...62 χρόνια μυθηστορηματικού έρωτα δεν ξεπερνιώνται με 8 χρόνια χρόνια. Θα σου πω τα τετριμμένα....κουραγιο...δύναμη...αλλά ξέρω οτι οταν η καρδιά πονά η λογική παραμερίζεται! Ευχομαι κάθε μέρα να σταλάζουν μέσα σου όλα τα συναισθήματα που προέρχονται απο την ανάμνηση της ωραιάς σας ζωής, των παιδιών και των εγγονιών σας και να κάνουν πιο υποφερτό τον πόνο και τη μοναξιά.ΕΙΘΕ...
Μια μεγάλη αγκαλιά κατανοησης και συμπαράστασης

Αστοριανή είπε...

Βάλσαμο τα λόγια σου, Χαρά μου, που έχεις και το όνομα της πρωτοκόρης μου..
Χτες, ακριβώς εννέα μήνες!!! Πήγαμε με την Όλγα στο κοιμητήριο (η Χαρά-Τζόυ μενουν στην Βιρτζίνια), του πήγα ένα κεράσι από την κερασούλα μας, και φύτεψα κάμποσα ετήσια από τον κήπο μου... Πενήντα ένα χρόνια μαζί, σε όλες τις διακυμάνσεις της ζωής. Μια καρδιά "μανταρισμένη" όσα χρόνια μας είπαν, τίποτε δεν περίσεψε... Έφυγε σε δέκα μέρες, λες και πήγε ταξίδι... Τρυφερός αν και λιγόλογος,ενεργητικός,εργασιομανής μέχρι απελπισίας, ...πόσα να αρχίσω και ποτέ να μην τελειώνουν. Από την δική μου απίστευτη δραστηριότητα -ανάμεσα στις άλλες μας υποχρεώσεις- έχω χάσει πολλές ώρες ύπνου για να φέρνω εις πέρας ότι "φύτρωνε" στο νου μου...μα έτσι μάθαιναν και την γλώσσα μας οι κόρες μας... Οι δε ομογενείς??? Δεν μπορώ να πω, με/μας τιμούσαν και με το παραπάνω από συμμετοχή-παρουσία, μα όλα τα έξοδα ήταν από τον Δημήτρη... Ας είναι, έμεινε ένα "όνομα" προσφοράς στα ομογενειακά μας δεδομένα... Κι είναι τόσο πολλές οι λεπτομέρειες που ξεπηδούν με το παραμικρό... Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα... κι αυτά τα δάκρυα δεν σταματούν με τίποτα... Σε ευχαριστώ και σου εύχομαι Ο,ΤΙ το καλύτερο.
Δώσε μια μακρινή αγκαλιά αγάπης και στην μαμά σου... Ευχές, Αγάπη και Υγεία. Σας ευχαριστώ!