ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΠΕΖΟΔΡΌΜΙΑ του Γαβρίλη!

 ("Αστοριανή")            ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ KΑΡΔΙΑΣ...

3  Απριλίου, 2025                                                              16 χρόνια πριν !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ από την ιστοσελίδα μου  "Αστοριανή"               3 Απρ 2009     ************************)

ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΠΕΖΟΔΡΌΜΙΑ του Γαβρίλη!

Φίλοι μου, Τα κίτρινα ανθάκια

δεν είναι για ν' αλλάξουν ή να προσθέσουν κάτι που έλειπε στο νέο 

βιβλίο του Γαβρίλη. Μετά από μια συζήτησή μας γύρω από τις

"λευκές καμπανούλες" του κήπου μου, 

μου είπε γι' αυτά τα ταπεινά κίτρινα ανθάκια που τα θυμώταν  

στο νησί του, 

και που σαν καθρέπτες αντανακλούν το φως του ήλιου συμπτωματικά 

στην πίσω αυλή μου... 

Το θεώρησα "γούρι" για το βιβλίο του και του έκανα αυτή την μικρή 

αλλαγή, πάντα με την άδεια της καρδιακής φιλίας μας.

Οι ιστορίες του, αγνές, εύγλωττες, με ξεκάθαρη ευφυία,

θα μπορούσαν, τουλάχιστον μερικές, ν' αποτελέσουν θέμα στα 

Ελληνικά σχολικά βιβλία όπου η Απόδημος Λογοτεχνία λάμπει

δια της Απουσίας της... 

Εύγε! Γαβρίλη μου.

Υιώτα Στρατή,

"Αστοριανή"

Αστόρια     Νέα Υόρκη

...κάτω από τον ευκάλυπτο, ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ...

 

Αντιγραφή από την ιστοσελίδα της " astoriani.blogspot.com "

Τότε, ήταν 8 Ιαν 2014

...κάτω από τον ευκάλυπτο, ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ...

( Westbury, Bev., Straub, F., Oct. .14)

"...Κάτω από το φλύαρο φύλλωμα

τoυ ευκάλυπτου, σταματώ του νου το ζύγισμα

στο σμιλευμένο θαλασσόβραχο..." 

(Ήταν αρκετή μια φωτογραφία με κλαδάκια ευκαλύπτου, 

να ανασύρει ένα νεανικότερο ποίημά μου... 

Ο τεράστιος, ίσως 350-χρονος ευκάλυπτος, στη μέση της πλατείας του σταθμού, δεν υπάρχει

 πιά. "Ενοχλούσε" τα ανοιχτά παράθυρα των τρένων, ενοχλούσε και τον "Γιωργάκη" που 

έπρεπε να σκουπίζει μέρα-παραμέρα την αυλή του καφενείου του, ενοχλούσε και τις απένατι

δυο γεροντοκόρες, διότι τα αμέτρητα σπουργίτια που παιγνίδιζαν στη σκια των μπράτσων

του δεν τις άφηναν να κοιμηθούν τα μεσημέρια!...

Αχ! Βάσω, Ευδοξία, Αγγελικώ... πού να είστε τώρα!!!)

Σε σκέπτομαι

Στροβιλίζονται οι σκέψεις, ζαλισμένες πυγολαμπίδες.

Πουλιά ταξιδιάρικα, φτερούγες ξεριζωμένες, φωλιάζουν 

σ΄αγκαλιές εποχικές.

Στα δέντρα, τα χρώματα παραβγαίνουν

με τους ανθούς της Άνοιξης, υπερτερώντας.

Εύνομες ώρες συντελούν στη μαγεία

και στα φυλλο-σκεπάσματα της γης.

Σε σκέπτομαι. 

Κάτω από το φλύαρο φύλλωμα τoυ ευκάλυπτου, 

σταματώ του νου το ζύγισμα στο σμιλευμένο θαλασσόβραχο.

Επιφανειακώς, τα κοράκια χάθηκαν... μαζί και τα σπουργίτια.

Στο βάθος του χωματόδρομου που συνέχεια διαπληκτίζεται

με τον ακούραστο κόλπο της Αρχαίας Ελίκης,

τα κύματα σταμάτησαν το χορό με τα αφρωτά τους πέπλα.

Ακροβατούν οι στίχοι.

Το βλέμμα στο κενό, αδιαπέραστο. Η σκέψη δύσβατη. Η θλίψη, 

δραπέτης βαρύθυμου ουρανού,

αγγίζει τη σιωπή. 

Εκρήγνυται η καρδιά. Νοτισμένα τα φτερουγίσματα.

Οι αναπολήσεις βαριανασαίνουν στους Σιβυλλικούς ρυθμούς του Νοέμβρη...

Χαμήλωσε ο ουρανός από το βάρος των ονείρων.

Υπέρβαρη η πραγματικότητα στους κουρασμένους ώμους. Η εικόνα θολή.

Η ανάμνηση σφραγίζει τη δική της υπογραφή.

Κάποια παιδιά παίζουν ανύποπτα στην ακτή.

Καλύψτε με αγάπη το αθώο βλέμμα τους.

Τα παιδιά, απ΄την αρχή, ακούν, και βλέπουν τα πάντα.